Από το Blogger.
RSS
Container Icon

Ψίθυροι καρδιάς

Ψίθυροι καρδιάς
της Κάκιας Ξύδη
(Η ιστορία γράφτηκε για την εκπομπή της Δευτέρας
του Νικήτα Σούλου στο Μαγικό Ραδιόφωνο)

«Και στα δικά σας κορίτσια», είπε ο νεαρός άντρας χαμογελώντας καθώς περνούσε.
«Ευχαριστούμε» απάντησαν όλες μαζί με μια φωνή χαζογελώντας και σουσουνίζοντας.
Ο Χάρης απομακρύνθηκε και χάθηκε μέσα στον κόσμο, αλλά στο μυαλό του ήταν να βρει μια κατάλληλη θέση για να μπορεί ανενόχλητος να τα παρατηρεί. Όχι να  παρατηρεί όλα τα κορίτσια γενικά, εκείνη την ξανθούλα με τα γαλαζοπράσινα μάτια και το λευκό σαν φίλντισι δέρμα, εκείνη είχε βάλει στο μάτι.
Η βραδιά εξελίχθηκε σε μια γενική ευθυμία. Τραπέζι γάμου ήταν αυτό και γνωριμιών, θα πρόσθετα εγώ, εκείνης της εποχής, που οι ευκαιρίες για διασκέδαση ήταν πολύ λίγες. Τότε ο κόσμος περίμενε μια γιορτή για να φάει γλυκό και το κρέας έμπαινε στο τσουκάλι, στην καλύτερη περίπτωση, κάθε Κυριακή, στην χειρότερη, κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Τέλος πάντων. Εκείνη η βραδιά πάντως, έμελλε να ενώσει πολλές ψυχές.
Ο Χάρης αφού παρατήρησε για αρκετή ώρα την κοπέλα που του είχε αρέσει, άρχισε να ρωτάει δήθεν αδιάφορα από εδώ και από εκεί ποιες είναι εκείνες οι κοπέλες, από πού είναι, πώς τις λένε και μέχρι να τελειώσει το γλέντι τα ήξερε όλα όσα ήθελε για εκείνη. Την έλεγαν Δώρα και ήταν από το διπλανό χωριό, εξαδέλφη της νύφης.
«Αυτή δεν πρόκειται να μου ξεφύγει» είπε από μέσα του, μη ξέροντας και ο ίδιος τι σήμαινε αυτό και μέχρι πού μπορούσε να φτάσει.
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 40 και η μπύρα ΦΙΧ έχει κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της στην Ελλάδα. Έχει φτάσει και σε μερικά απομακρυσμένα μέρη της. Τι ποτό ήταν αυτό; Λίγοι ήξεραν και μόνο όσοι είχαν πάει Αθήνα και έτυχε να το δοκιμάσουν. Ο Χάρης που είχε σούρτα φέρτα με Αθήνα λόγω του εμπορίου λαδιού που έκανε, είχε δοκιμάσει και σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία εκείνη τη στιγμή να την κάνει να τον προσέξει. Παίρνει ένα μπουκάλι μπύρα και τέσσερα ποτήρια, όσες ήταν και οι κοπέλες, και με σίγουρο, σταθερό βήμα τις πλησιάζει, ενώ εκείνες τον κοιτούσαν με έκπληξη.
«Κορίτσια σας έφερα να δοκιμάσετε τη μπύρα» τους είπε, βάζοντας τα ποτήρια εμπρός τους και αφού κέρασε το αφρώδες κίτρινο ποτό, αποχώρησε.
Εκείνες βάλθηκαν και πάλι να γελάνε και να σχολιάζουν τον περίεργο τύπο και το ακόμα πιο περίεργο ποτό που έπρεπε να δοκιμάσουν…
«Σαν κάτουρο είναι» είπε η μία, και όλη η αίθουσα γύρισε και τις κοίταξε από τα δυνατά γέλια που ξέσπασαν.
Η Δώρα κοιτούσε το νεαρό με ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν αναμφίβολα ωραίος τύπος. Καλοντυμένος, ψηλός, με έντονα χαρακτηριστικά και σκούρο δέρμα. Δεν ήθελε και πολύ να εντυπωσιαστεί. Ιδίως όμως, αυτή η σπίθα που είχε δει να σιγοκαίει στα μαύρα μεγάλα μάτια του όταν την κοιτούσε, την έβαλε σε σκέψεις. Όμως βρε παιδί μου, αυτός δεν είχε μαλλιά… Είναι δυνατόν να της αρέσει ένας άντρας που από τα 30 έχει χάσει τα μισά του μαλλιά; Εκείνη τις προάλλες είχε απορρίψει ένα προξενιό με έναν συμβολαιογράφο γι αυτό ακριβώς τον λόγο. Και τώρα κοιτούσε τον τύπο με την καράφλα; «Αδύνατον αυτά δεν συμβαίνουν» είπε στον εαυτό της και δεν γύρισε τα μάτια της προς το μέρος του για το υπόλοιπο της βραδιάς.
                Μερικές μέρες αργότερα η Δώρα είχε κατέβει με τον αδελφό της στη Σπάρτη. Χρειαζόταν υλικά για ένα παλτό που έραβε και ήθελε να κόψει και τα μαλλιά της. Κοπέλα της παντρειάς ήταν, έπρεπε να περιποιείται τον εαυτό της. Χώρισαν με τον αδελφό της στη γωνία Αγησιλάου και Τριακοσίων και έδωσαν ραντεβού στο πρακτορείο σε δύο ώρες που θα είχαν τελειώσει τις δουλειές τους για να πάρουν το λεωφορείο της επιστροφής.
                Μόλις έμεινε μόνη και άρχισε να περπατάει στο πεζοδρόμιο ένας δυνατός βαρύς ήχος μηχανής την έκανε να γυρίσει το κεφάλι της πίσω για να δει τον «τύπο με τη μπύρα» να οδηγεί μια μαύρη γυαλιστερή BMV μηχανή και να την κοιτάζει.  Γύρισε το βλέμμα της εμπρός τάχυνε το βήμα της και χώθηκε αμέσως μέσα στο κομμωτήριο που ήταν στο δρόμο της.
Ανάμεσα από τα κουρτινάκια της τζαμαρίας μπορούσε να διακρίνει μια γνωστή της σκοτεινή φιγούρα που έκοβε βόλτες πάνω κάτω. Ένιωσε πως η μοίρα είχε αποφασίσει αντί γι αυτούς το επόμενο βήμα.
Μια ώρα έμεινε, μέχρι να τελειώσει το μιζαμπλί η κομμώτρια, και να βγει και πάλι στο δρόμο. Η σκιά εκεί. Δεν έλεγε να φύγει.

Ο Χάρης διέκρινε τη φιγούρα της από μακριά, θα την αναγνώριζε ανάμεσα σε χίλιες. Η ζώνη από το μαντό αγκάλιαζε τη δακτυλιδένια μέση της, με τα γαντοφορεμένα χέρια της κρατούσε μια μικρή τσάντα και το λεπτό τακουνάκι που φορούσε  την έκανε να περπατά όλο χάρη. Η τύχη, τού είχε χαμογελάσει με τον καλύτερο τρόπο, αυτή θα ήταν η ευκαιρία του να της μιλήσει. Όμως μέχρι να βάλει στην άκρη τη μηχανή και να πάει προς το μέρος της εκείνη είχε εξαφανιστεί. «Δεν μπορεί» σκεφτόταν «κάπου εδώ γύρω είναι, κάποια στιγμή θα φανεί, που θα πάει;» Έτσι περίμενε, ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο τον απασχολούσε εκείνη τη στιγμή, κόβοντας βόλτες πάνω κάτω στο σημείο που την έχασε από τα μάτια του.
Μόλις την είδε να βγαίνει από το κομμωτήριο και να αστράφτει από ομορφιά και χάρη τα έχασε. Άρχισαν να τρέμουν τα πόδια του και να ιδρώνουν τα χέρια του. Απόμεινε να την κοιτάζει σαν χαζός και πριν προλάβει να της μιλήσει, εκείνη και πάλι εξαφανίστηκε μέσα σε ένα μαγαζί με ψιλικά. Τότε η λογική του υπερίσχυσε και σκέφτηκε αφού εκείνη δεν τον είχε δει, έτσι νόμιζε τουλάχιστον, ευκαιρία ήταν να παρακολουθήσει τις κινήσεις της για να βεβαιωθεί και για την ηθική της. Σε λίγο βέβαια που την είδε να πιάνει αγκαζέ έναν πανέμορφο νεαρό με ένα μακρύ κασμιρένιο παλτό, πλούσια καλοχτενισμένα μαλλιά και λεπτό μουστάκι και να μπαίνουν μαζί στο λεωφορείο τα έχασε. Ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Αναθεμάτιζε τον εαυτό του που είχε φανεί τόσο απρόσεκτος και δεν ρώτησε καλύτερα. Αυτή η κοπέλα ήταν αρραβωνιασμένη, φως- φανάρι. Δεν θα το άφηνε όμως έτσι, θα ρωτούσε, θα κινούσε γη και ουρανό να μάθει.
Μια και δυό πηγαίνει και βρίσκει το φίλο του τον Μένη, στο γάμο του οποίου την είχε συναντήσει για πρώτη φορά και έμενε κι αυτός στο ίδιο χωριό με εκείνη. Του πιάνει την συζήτηση και πάνω στην κουβέντα μαθαίνει ότι η Δώρα έχει έναν αδελφό τον Πέτρο και δεν είναι καθόλου αρραβωνιασμένη γιατί απορρίπτει το ένα προξενιό μετά το άλλο. «Τότε θα πας να μιλήσεις στους γονείς της για μένα» του είπε με μιας, κάνοντάς τον να απορεί με την τόση βιασύνη του. Ο Μένης τον κοίταξε περίεργα σαν να έλεγε «και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα πει ναι σε σένα ρε φίλε;» αλλά είπε: «Εντάξει, ο Πέτρος είναι φίλος μου και θα του κάνω μια κουβέντα για σένα».
Ο Χειμώνας έδειχνε τα δόντια του στα χωριά της Σπάρτης και μαζί με αυτόν είχαν γίνει και οι ελιές και είχε αρχίσει το λιομάζωμα. Τα ελαιοτριβεία δούλευαν μέρα νύχτα για να βγάζουν το λάδι. Ο Χαρίλαος με τον πατέρα του και τον αδελφό του είχαν δικό τους ελαιοτριβείο. Η δουλειά πολύ σκληρή αν αναλογιστεί κάποιος ότι μπορεί να δούλευαν ασταμάτητα ακόμα και μια εβδομάδα. Ήταν πολλές οι φορές που ο Χάρης σαν ο μικρότερος με τις πιο πολλές αντοχές έκανε να κοιμηθεί ακόμα και τρια βράδια σερί. Στο μυαλό του πολλές φορές ζωγραφιζόταν η εικόνα της όπως τον κοίταξε την ώρα που της έβαζε στο ποτήρι την μπύρα ή όπως την είδε να περνάει αδιάφορη από μπροστά του αγνοώντας την παρουσία του, αλλά από τον φόρτο της εργασίας δεν είχε περιθώριο να δράσει περισσότερο. Κάρφωνε το βλέμμα του πάνω στο μόνο κοινό σημείο που είχαν τα δύο χωριά στην κορυφή του λόφου που τους χώριζε και «Την άνοιξη» σκεφτόταν. «Την άνοιξη, που θα τελειώσουν οι δουλειές θα τελειώσει και αυτό το προξενιό», που μόνο προξενιό δεν ήταν αφού τα βέλη του έρωτα είχαν χτυπήσει και των δυό τις καρδιές.
Ο Μένης μίλησε στον Πέτρο για τον Χαρίλαο. Ο Πέτρος μίλησε στους γονείς του και εκείνη τη μέρα τα άκουσε όλα και η Θεοδώρα κρυμμένη πίσω από την μεσάντρα με τον φόβο ότι θα ακουστεί η καρδιά της σε όλο το χωριό τόσο δυνατά που χτυπούσε. Οι ερωτήσεις από τους γονείς άρχισαν να πέφτουν βροχή. «Πόσο χρονών είναι; Ποια είναι η οικονομική του επιφάνεια; Από ποια οικογένεια προέρχεται; Θέλει προίκα;» Και όλα εκείνα που απασχολούσαν τους γονείς εκείνης της εποχής. Έτσι έμαθε η Θεοδώρα για το ελαιοτριβείο και για τη δουλειά που έκανε ο «τύπος με την μπύρα». Άρχισε να ονειρεύεται την ζωή της στο διπλανό χωριό, πλάι σε εκείνον τον άντρα με τα μάτια που έβγαζαν φωτιές όταν την κοιτούσε.
Οι μέρες όμως περνούσαν και το κανονικό προξενιό δεν ερχόταν και εκείνη έβγαινε στην ταράτσα μέσα στο χειμώνα και κοιτούσε το μόνο σημείο επαφής που είχε μαζί του, την κορυφή του λόφου που τους χώριζε και άκουγε τους χτύπους των λιθαριών που γύριζαν ρυθμικά για να συνθλίψουν τις ελιές και να βγει το λάδι και ένιωθε ότι ήταν συγχρονισμένοι με τους χτύπους της καρδιάς της που τον περίμενε.

Μια μυστική συμφωνία είχε υπάρξει μεταξύ τους, μια υπόσχεση που δεν δόθηκε ούτε ειπώθηκε ποτέ… Απλά ο ένας άκουσε τον ψίθυρο της καρδιάς του άλλου από εκείνη την πρώτη συνάντηση και οι ζωές συγχρονίστηκαν και έμειναν ενωμένες πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ο Χαρίλαος αγάπησε και σεβάστηκε τη Θεοδώρα. Δούλευε σκληρά για να έχουν μαζί με τα δύο κορίτσια τους μια άνετη ζωή. Πέρασαν πολλές δυσκολίες, αλλά πάντα αντιμετώπιζαν από κοινού τα προβλήματά τους. Η Θεοδώρα στήριγμα γερό στη δουλειά και στο σπίτι, έμεινε στο πλάι του, κοιτώντας τον πάντα στα μάτια και προλαβαίνοντας κάθε επιθυμία του, μέχρι τα ενενήντα του χρόνια που τον αποχαιρέτησε προσωρινά για να πάει να τον βρει πέντε χρόνια αργότερα.   

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες με τα μάτια της Γιώτας!

Η συγγραφέας Γιώτα Παπαδημακοπούλου παρακολούθησε την παρουσίαση του παραμυθιού μου Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες με τον γιό της, το διάβασαν, έγραψε και δημοσίευσε στο ιστολόγιό της,
τις εντυπώσεις της! Την ευχαριστώ πάρα πολύ!
http://culture21century.blogspot.gr/2014/01/blog-post_18.html


Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες


Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου ζούσε η Ελενίτσα, ένα όμορφο και χαμογελαστό κοριτσάκι που δεν αγαπούσε ιδιαίτερα το φαγητό.
"Έλα, Ελενίτσα μου, φάε λίγο τυράκι" της έλεγε η μαμά της.
"Δεν θέλω, μυρίζει".
"Φάε λίγο γιαουρτάκι τότε".
"Δεν θέλω, ξινίζει".
"Ελενίτσα, φάε λίγο σταφυλάκι".
"Δεν θέλω, έχει κουκούτσια" απαντούσε εκείνη, έχοντας πάντα έτοιμη μια δικαιολογία.
"Πρόσεχε, Ελενίτσα, αν συνεχίσεις έτσι, καμιά ώρα θα σε πάρει ο αέρας!" της είπε σε μια στιγμή απόγνωσης η μαμά της.
Κάπως έτσι άρχισε η περιπέτεια της Ελενίτσας που αντί να μεγαλώνει, μίκραινε.
Μια μέρα, ο αέρας πήρε την κατάσταση στα χέρια του και μαζί του την Ελενίτσα σε ένα μοναδικό ταξίδι, γεμάτο... μπελάδες, για την ακρίβεια, ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες.

Προσωπική άποψη:
Την Κάκια Ξύδη την γνώρισα πριν από περίπου χρόνια, χάρη στο δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης και περίπου πριν 1,5 χρόνο, είχα τη χαρά να την συναντήσω από κοντά και να διαπιστώσω, όχι μόνο ότι είμαστε γειτόνισσες, αλλά ότι είναι ένας γλυκύτατος και δοτικός άνθρωπος. Λίγο αργότερα, ανακάλυψα και την συγγραφική της πένα η οποία, ταξιδεύοντάς μας και θυμίζοντάς μας παράλληλα, άλλες εποχές, διακρίνεται από μια ιδιαίτερη δυναμική όσον αφορά την αποτύπωση της γυναικείας φύσης και του πως αυτή μπορεί να παλεύει και να αντιτίθεται σε οτιδήποτε θέλει να τη γονατίσει και να την κρατήσει εκεί. Όταν λοιπόν η Κάκια μου είπε πως το τρίτο κατά σειρά βιβλίο της, δεν θα ήταν μυθιστόρημα ενηλίκων αλλά ένα παραμύθι, ξαφνιάστηκα αλλά περίμενα με περισσή αγωνία να το πάρω στα χέρια μου.

Ο καιρός πέρασε και η ιστορία της Ελενίτσας, τυπώθηκε στο χαρτί. Η Ελενίτσα η οποία πεισματικά, αρνείται να φάει το φαγητό της, όσο κι αν προσπαθούν να την πείσουν οι δικοί της, εξηγώντας της τα οφέλη των τροφών για τον οργανισμό της. Και όπως την είχε προειδοποιήσει η μαμά της πως θα γίνει μια μέρα, έτσι ο αέρας, πήρε και σήκωσε την Ελενίτσα ταξιδεύοντάς την και οδηγώντας την πολύ μακριά από το σπίτι της, δίνοντάς της ωστόσο ένα σημαντικό μάθημα ζωής που θα την ακολουθεί για το υπόλοιπο της ζωής της, μέσα από επικίνδυνες περιπέτειες που κόβουν την ανάσα στους μικρούς αναγνώστες, αλλά και σε μας τους ενήλικες αφού δεν είμαστε σίγουροι, που τελικά θα καταλήξει η μικρή μας ηρωίδα. Το σίγουρο είναι πως, όποιος και αν είναι ο προορισμός που θα την οδηγήσει ο αέρας, έχει σκοπό να την διδάξει και όχι να την τιμωρήσει, να την κάνει να δει το σωστό και να το υιοθετήσει ως τρόπο ζωής.

Η Κάκια έχει δημιουργήσει ένα υπέροχο παραμύθι και αυτό δεν είναι κάτι που ισχυρίζομαι μόνο εγώ, αλλά και ο γιος μου. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, η ιστορία της Ελενίτσας, απευθύνεται πρώτα απ' όλους στους μικρούς μας φίλους και αυτούς, είναι αδύνατον να μην τους κερδίσει. Με απλό και κατανοητό λόγο, η συγγραφέας, έχει στήσει ένα παραμύθι που συνδυάζει την περιπέτεια, τη δράση, τον φόβο και την αγωνία, με το χιούμορ, τη συγκίνηση, αλλά και την πρόθεση να διδάξει χωρίς να είναι δασκαλίστικο. Ο οδηγός βιταμινών και καλής διατροφής που συμπληρώνει το βιβλίο, ολοκληρώνει ουσιαστικά την ηθική αξία που βρίσκεται πίσω από αυτό, αλλά και το μάθημα που θέλει να δώσει. Και ναι, η Κάκια, κέρδισε το στοίχημα και με την ευαισθησία που την διακρίνει, πέτυχε κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο, με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ξύδη Κάκια
Εικονογράφηση: Πλαχούρης Απόστολος
Εκδόσεις: Οσελότος
Κατηγορία: Παιδική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2013
Αρ. σελίδων: 48
ISBN: 978-960-564-084-2

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Τι τόνο παίρνει το "Σ' αγαπω";

Τι τόνο παίρνει το "Σ' αγαπω";

        Σήμερα ανακάλυψα ότι μπορώ να έχω το πολυτονικό στο πληκτρολόγιό μου! Ήταν σαν να μου έκαναν ένα μεγάλο δώρο καθώς έχω μάθει το τυφλό σύστημα στις παλιές γραφομηχανές με τις δασείες, τις ψιλές και τις περισπωμένες. Τι όμορφη που είναι η ελληνική γλώσσα, η γλώσσα μας! Πείτε μου δεν είναι πιο όμορφο πιο αισθησιακό έτσι το "Σ’ ἀγαπῶ";

Η πρώτη μου γραφομηχανή ήταν μια φορητή Ολύμπια που βασανιζόμουν να της αλλάξω την ταινία και μουντζούρωνα τα χέρια μου με το κόκκινο-μαύρο μελάνι που είχε... μετά πέρασα σε μια επαγγελματική μεγάλη που έπαιρνε ακόμα και Α3 χαρτί, έγραφα ισολογισμούς εκεί... δράμα μεγάλο όταν έκανα κάποιο λάθος, έπρεπε με μπλάνκο να το σβήσω και να γυρίσω τον κύλινδρο για να πετύχω το γράμμα ή το νούμερο ακριβώς στο ίδιο σημείο που ήταν το λάθος...
Μετά πέρασα στην ΙΒΜ με το μπαλάκι που είχε και ταινία διόρθωσης... έτρεχαν τα χέρια πιο γρήγορα από την σκέψη...
         Αργότερα στο κομπιούτερ δεν θα το πιστέψετε αλλά το πρόβλημά μου ήταν ότι ήταν αθόρυβο, δεν μπορούσα να γράψω γιατί δεν άκουγα τα πλήκτρα...

         Τώρα κυκλοφορώ πάλι με μια τσάντα, φορητό υπολογιστή τον λένε ή λαπ τοπ και αντιλαμβάνομαι ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και δεν θυμάμαι πια που πηγαίνουν οι περισπωμένες και οι δασείες… όπως χάθηκε και η εποχή που ήθελα να ζωγραφίσω με χίλιες περισπωμένες το "Σ’ ἀγαπῶ".

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες

Το τρίτο βιβλίο της Κάκιας Ξύδη είναι ένα παραμύθι, εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2013 και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος. Εικονογράφηση: Απόστολος Πλαχούρης.

Οπισθόφυλλο:
    Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου ζούσε η Ελενίτσα, ένα όμορφο και χαμογελαστό κοριτσάκι που δεν αγαπούσε ιδιαίτερα το φαγητό. 
    «Έλα, Ελενίτσα μου, φάε λίγο τυράκι» της έλεγε η μαμά της.
    «Δεν θέλω, μυρίζει».
    «Φάε λίγο γιαουρτάκι τότε».
    «Δεν θέλω, ξινίζει».
    «Ελενίτσα, φάε λίγο σταφυλάκι».
    «Δεν θέλω, έχει κουκούτσια» απαντούσε εκείνη, έχοντας πάντα έτοιμη μια δικαιολογία.
    «Πρόσεχε, Ελενίτσα, αν συνεχίσεις έτσι, καμιά ώρα θα σε πάρει ο αέρας!» της είπε σε μια στιγμή απόγνωσης η μαμά της.
    Κάπως έτσι άρχισε η περιπέτεια της Ελενίτσας που αντί να μεγαλώνει, μίκραινε.
    Μια μέρα, ο αέρας πήρε την κατάσταση στα χέρια του και μαζί του την Ελενίτσα σε ένα μοναδικό ταξίδι, γεμάτο… μπελάδες, για την ακρίβεια, ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες.



Αυτό είναι το ομόνωνυμο τραγουδάκι που γράφτηκε για το παραμύθι. Οι στίχοι είναι της Κάκιας Ξύδη και η Ενορχήστρωση και η φωνή της Χλόης Λάμπρου! Απολαύστε το!

Επισκευθείτε την σελίδα του βιβλίου: 
https://www.facebook.com/Anemobelades.stis.Kyklades?ref=hl

Το βιβλίο "Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες" μπορεί εύκολα και γρήγορα να γίνει και δικό σας, με την ιδιόχειρη αφιέρωση και υπογραφή της συγγραφέως.
Αποστολή ταχυδρομικώς σε όλη την Ελλάδα, μόνο με 10 €. 
Παρακαλώ αποστείλατε το μήνυμά σας στην σελίδα 
www.facebook.com/Anemobelades.stis.Kyklades στο τηλ. 210 2230206.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ρόδι, ο κόκκινος καρπός της υγείας και της καλοτυχίας.

Ρόδι, ο κόκκινος καρπός της υγείας και της καλοτυχίας.
     Η ροδιά, στην άκρη του κήπου, μοιάζει με φουντωτή νυφούλα. Έχει καταπράσινα στενόμακρα φύλλα και από τα κλαριά της που λυγίζουν από το βάρος κρέμονται τα κοκκινομάγουλα παιδιά της. Με περισσή φροντίδα τα έχει μεγαλώσει για να μας τα δώσει στο τέλος του Οκτώβρη.
Κόκκινα σαν ρουμπίνια είναι τα λαχταριστά σποράκια του ροδιού που έχουν πολλαπλές ιδιότητες και χρήσεις. Η φύση έχει φροντίσει με τον καλύτερο τρόπο να κλείσει μέσα σε μια σκληρή φλούδα τους πολύτιμους καρπούς της. Έχει βάλει και μια λεπτή κίτρινη μεμβράνη σαν χώρισμα στο κάθε διαμέρισμα για να τους προστατεύσει και να μας τους παραδώσει φρέσκους και νόστιμους.

Έτσι, λίγο πριν αρχίσουν τα κρύα του χειμώνα, μπορούμε να κόψουμε τα ρόδια να τα καθαρίσουμε και να γευτούμε τους γλυκύτατους καρπούς τους. Για να δυναμώσουμε τον οργανισμό μας με τις πολλές βιταμίνες (Α, C, E, φυλλικό οξύ) και τις αντιοξειδωτικές ιδιότητες που έχουν. Για να αντιμετωπίσουμε την καταπόνησή του και να τον προστατεύσουμε από τα κρυολογήματα και τις λοιμώξεις.
Βέβαια το ρόδι προστατεύει επίσης την καρδιά μας και είναι σημαντικός σύμμαχος κατά του καρκίνου και όχι μόνο. Κάνει καλό στο δέρμα, έχει αντιγηραντικές και αντιαλλεργικές ιδιότητες, και γενικότερα ενισχύει το ανοσοποιητικό μας.
Το ρόδι διατηρείται σε ψυχρό μέρος για πολύ καιρό για να αποτελέσει και το γούρι μας στην αρχή του χρόνου.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια το ρόδι θεωρείται, από διάφορους λαούς και πολιτισμούς, σύμβολο γονιμότητας, αφθονίας και καλοτυχίας. Οι αρχαίοι Έλληνες πριν κατοικήσουν σε ένα νέο σπίτι έσπαγαν στο κατώφλι του ένα ρόδι, πράγμα που κάνουμε ακόμα και στις μέρες μας.
Γι’ αυτό κι εγώ σπάω ένα ρόδι σήμερα στο ιστολόγιό μου, για να έχουμε μια καλή χρονιά γεμάτη ομορφιά, υγεία και αφθονία!!!

Αναλυτικό πίνακα με τις βιταμίνες και τα θρεπτικά συστατικά κάθε τροφής, θα βρείτε στο παραμύθι μου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Οσελότος, Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS