Από το Blogger.
RSS
Container Icon

Ο Κρυστάλλης και το όνειρο της βροχής

Ο Κρυστάλλης και το όνειρο της βροχής



Ένα μήνα πριν το τέλος του 2014 ήρθε το τελευταίο μεγάλο δώρο αυτής της χρονιάς για μένα. Έκανε τα πρώτα του βήματα το δεύτερο παραμύθι και τέταρτο βιβλίο μου με τίτλο «Ο Κρυστάλλης και το όνειρο της βροχής».
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους. Ένα βιβλίο που το αγάπησα από την πρώτη στιγμή γιατί ο ήρωάς μου ο Κρυστάλλης θύμισε και σε μένα ξεχασμένες αξίες και με οδήγησε ψηλά πολύ ψηλά, μέχρι τα σύννεφα και προσπαθήσαμε μαζί να βοηθήσουμε τους ανθρώπους αψηφώντας κάθε κίνδυνο.  Μου θύμισε να κάνω όνειρα, να πιστεύω στην αλληλεγγύη και τη φιλία, να δέχομαι την διαφορετικότητα. Με δίδαξε εκ νέου τον κύκλο της βροχής και ότι το νερό δεν είναι μια ανεξάντλητη πηγή που μπορεί να σπαταλάται άφοβα.

Το Σάββατο 29 Νοεμβρίου και ώρα 5 το απόγευμα πραγματοποιήθηκε η επίσημη πρώτη παρουσίασή του στο Polis Art Cafe. Ήταν μια βραδιά που τα είχε όλα: κέφι, τραγούδι, όμορφες ομιλίες, πολύ κόσμο και κυρίως, πολλά χαρούμενα παιδικά προσωπάκια που βρέθηκαν κοντά μου για να δώσουμε καλό κατευόδιο στο ταξίδι του Κρυστάλλη. Για το βιβλίο μίλησαν: Η Σίσσυ Θεοφανοπούλου (συγγραφέας), ο Μιχάλης Φάλκος (μαθητής), η Ιωάννα Τάγκαλη (μαθήτρια) και διάβασε αποσπάσματα η Ρόζα Γαλάνη (μαθήτρια).

Την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου Παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία, δώσαμε χαρά στα παιδιά του Συλλόγου Ανοιχτή Αγκαλιά, προσκεκλημένοι του Προέδρου Μανώλη Διαγουμά. Εκεί ο Κρυστάλλης ένιωσε σαν στο σπίτι του γιατί έχει πολλά κοινά με αυτά τα παιδιά. Όμως είναι πολύ θαρραλέος, αψηφά τις δυσκολίες και κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, όπως πρέπει να κάνουμε όλοι μας.

Το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου στην Βιβλιοθήκη της Σπάρτης ο Κρυστάλλης μάγεψε μικρούς με μεγάλους σε μια πολύ συγκινητική παρουσίαση στο γενέθλιο τόπο μου. Την εκδήλωση άνοιξε ο Πρόεδρος των Λακώνων Δημιουργών Βασίλης Βλαχάκος.

Για το βιβλίο μίλησε η συγγραφέας Ποτούλα Πασχαλίδη και η υπέροχη μαθήτρια Λυκείου Ελεάνα Σκιαδά. Διάβασαν η Μυρτώ Ξύδη και η Αφροδίτη Παπασπυριδάκου. 

Πολλά παιδιά ανέβηκαν στη σκηνή και πήραν μέρος σε μικρό θεατρικό δρώμενο και όλοι μαζί φτιάξαμε μια αυτοσχέδια χορωδία, τραγουδήσαμε και χορέψαμε το τραγούδι του Κρυστάλλη, τη μουσική του οποίου έχει γράψει ο Χρήστος Ρενιέρης.

Την Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου είχα την χαρά να βρεθώ στο Δημοτικό Σχολείο Σελλασίας, εκείνο που τελείωσα κι εγώ και να περάσουμε ένα πολύ ευχάριστο δίωρο με τους μαθητές του δημοτικού και του νηπιαγωγείου!

Τα μηνύματα που παίρνω από όλο τον κόσμο που έχει ήδη φτάσει ο Κρυστάλλης, από τη Γερμανία μέχρι τη Νίσσυρο και από το Σίδνευ μέχρι τη Θεσσαλονίκη είναι ότι έχει αγαπηθεί πολύ και είμαστε ακόμη στην αρχή!!!   


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

«Εδώ Πολυτεχνείο»

        «Εδώ Πολυτεχνείο»

          «Ξεσηκωθείτε ωρέ, λουφάξαμε όλοι και δεν μιλάμε. Γιατί δεν μιλάμε;» έλεγε η μητέρα της φίλης μου και πηγαινοερχόταν σαν το λιοντάρι στο κλουβί του, απευθυνόμενη πότε στον εαυτό της και πότε σε μας. «Τώρα, αντί να καθόμαστε εδώ και να ακούμε το ραδιόφωνο και τις αδέσποτες σφαίρες που στόχο τους έχουν το φόβο, πρέπει εγώ πρώτη να σας πάρω να πάμε εκεί. Σηκωθείτε, πάμε, αν καθίσουμε στα σπίτια μας δεν γίνεται τίποτα». Έτσι, ξεπερνώντας τον φόβο και τα πρέπει της μάνας, η αγέρωχη κρητικοπούλα νοικοκυρά, μας πήρε, δεκαπέντε χρονών κοριτσάκια τότε και μας κατέβασε στο Πολυτεχνείο. Πιασμένες χέρι χέρι αναμειχθήκαμε με όλο τον κόσμο που ήταν ήδη πάρα πολύς. Στην αρχή είμαστε πολύ δισταχτικοί, περιφερόμαστε ανάμεσα στο πλήθος και δίναμε απλά το παρόν. Όσο η ώρα περνούσε όμως τα πράγματα άρχισαν να σφίγγουν. Το σούσουρο και οι φωνές προηγήθηκαν της μυρωδιάς και των δακρύων που έφεραν οι χημικές ουσίες και τα νεράντζια πήγαιναν από χέρι σε χέρι ως μια κάποια ανακούφιση από το τσούξιμο. Τότε η ψυχή ανταριάστηκε και τίποτα δεν την κρατούσε. Γίναμε ένα σώμα και φωνάζαμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας τα συνθήματα. Στην ανάπαυλα των συνθημάτων ένας περίεργος θόρυβος έφτανε στ’ αυτιά μας και από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η λέξη που δεν άρμοζε στο χώρο ούτε στη στιγμή, «τανκς». Μα εμείς η μόνη εικόνα που είχαμε από τα τανκς ήταν από τις φωτογραφίες του πολέμου το 1940 στα χαρακώματα της Αλβανίας. Τώρα τι δουλειά είχαν τα τανκς στην Γ’ Σεπτεμβρίου και στην Πατησίων;  Ποιος ήταν ο εχθρός;  Εμείς; Εμείς είμαστε ο εχθρός που κατεβήκαμε με μόνο όπλο την ψυχή μας να φωνάξουμε για τα ιδανικά μας; Εμείς είμαστε ο εχθρός που ζητάμε ψωμί, παιδεία, ελευθερία; 
        Το Πολυτεχνείο έμεινε μέσα μας χαραγμένο για πάντα. Η γενιά του μεγάλωσε, πήρε τα σκήπτρα της εξουσίας. Μπορεί να μην ήταν αντάξια των προσδοκιών μας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι τότε δεν πολέμησε, δεν προσπάθησε.
        Τώρα; Τώρα που έχουμε την ελευθερία μας, τι την κάνουμε; Μήπως έχει καλυφθεί ο καθένας πίσω από το δικό του καβούκι κι ενώ στην ουσία δεν έχει ούτε ψωμί ούτε παιδεία μα ούτε και ελευθερία μένει βουβός θεατής της ίδιας του της ζωής.
        Εδώ Πολυτεχνείο. 17 Νοέμβρη. Μια μέρα σύμβολο που δεν πρέπει να ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου.
                Ας τιμήσουμε αυτή τη μέρα όπως της αξίζει.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ζωή σαν ...πικραμύγδαλο

Ζωή σαν ...πικραμύγδαλο



Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η μητέρα μου με έπαιρνε και πηγαίναμε στον κήπο να μαζέψουμε τα αμύγδαλα. Μεταξύ των άλλων δέντρων είχαμε και δύο φουντωτές αμυγδαλιές που έκαναν μεγάλα και νόστιμα αμύγδαλα. Στην άκρη του κήπου είχαν φυτρώσει και δύο κακοφτιαγμένες με αραιά κλωνάρια που έκαναν κάτι μικρά και πικρά αμύγδαλα. Μόλις τελειώναμε με τις "καλές", πάντα πηγαίναμε να μαζέψουμε κι αυτές. 
Η μητέρα μου όταν έφτιαχνε γλυκά, ιδίως τα "μπισκότα" που γίνονται με αμύγδαλα ψιλοκομμένα, το ασπράδι του αυγού και ζάχαρη, έβαζε και μερικά πικραμύγδαλα για τη γεύση και το άρωμα. Εγώ, όμως, πάντα διαμαρτυρόμουν όταν κατά λάθος έτρωγα κάποιο πικρό και της έλεγα: «Ήθελα να ’ξερα τι θέλεις και τα μαζεύεις αυτά;» Τότε, εκείνη μου απαντούσε: «Παιδί μου, στη ζωή όλα χρειάζονται και τα γλυκά και τα πικρά και τα ξινά και τα άνοστα».
Τότε, δεν μπορούσα να την καταλάβω. Τώρα, κάθε φορά που τρώω πικραμύγδαλο ή τον καρπό από το κουκούτσι του βερίκοκου, που λένε ότι κάνει πολύ καλό στην υγεία, την θυμάμαι. 
Άλλωστε και η ζωή η ίδια ήρθε με τις χαρές και τις πίκρες, το γέλιο και το δάκρυ αντάμα να με κάνει να αναλογιστώ ότι μέσα στην απλότητά της η μανούλα μου, μου δίδαξε όλο το νόημά της. Ένα συνταίριασμα, μια μαγική συνταγή με τις σωστές δόσεις που μόνο εκείνη ξέρει.
Α, ξέχασα να σας πω, ότι η μανούλα μου τα μπισκότα στο τέλος τα ράντιζε με ανθόνερο και το άρωμά τους απλωνόταν παντού όπως η χρυσόσκονη στα όνειρά μας.
Κάκια Ξύδη

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

ΚΥΘΝΙΑ 2014

Η Ελενίτσα επιστρέφει στον τόπο που …γεννήθηκε.


     «Η Ελενίτσα ήρθε και με βρήκε μια μέρα που έκανα μπάνιο στην Επισκοπή και φυσούσε ένας αέρας μα τι αέρας… ξέρετε άλλωστε εσείς τι σημαίνει να φυσάει στην Κύθνο αλλά και σε όλες τις Κυκλάδες βέβαια. Ήρθε που λέτε η Ελενίτσα εγκαταστάθηκε στο μυαλό μου και δεν έφευγε από εκεί μέρα και νύχτα, μέχρι που αποφάσισα να της δώσω πνοή, ζωή, λόγο ύπαρξης» μας λέει η συγγραφέας των δύο μυθιστορημάτων Ταξίδι στην ομίχλη και Σε ελεύθερη πτώση για το τρίτο της βιβλίο με τίτλο Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες, Κάκια Ξύδη.
     Το Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες είναι ένα παραμύθι, γραμμένο στα ελληνικά, ένα βιβλίο που σέβεται την ελληνική γλώσσα και την παράδοση, τονίζει τον θεσμό της οικογένειας, της φιλοξενίας, της αλληλεγγύης. Αναφέρεται στη σωστή διατροφή με τον οδηγό βιταμινών που περιλαμβάνει και ξεσηκώνει τα παιδιά με το όμορφο τραγουδάκι του.
       Παρέα με τα μελτέμια που φυσούν το καλοκαίρι στις Κυκλάδες, ακολουθούμε την πορεία της Ελενίτσας που δεν έτρωγε και αδυνάτισε τόσο πολύ που μια μέρα ήρθε ένας άνεμος από τον βορρά και τη σήκωσε ψηλά. Έτσι βλέπουμε μαζί της τα νησιά μας και τις γαλάζιες θάλασσες του Αιγαίου μέχρι που ο αέρας αρχίζει να την προσγειώνει και να την ξαναπαίρνει σε ένα ταξίδι που φαίνεται να μην έχει τέλος.
     Οι Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες εντάχθηκαν στα ΚΥΘΝΙΑ 2014 κατόπιν προτάσεως της Ενωσης Γυναικών Κύθνου και θα παρουσιαστούν στις 26 Ιουλίου, ώρα 21.00, στον προαύλιο χώρο του Αγ. Ακίνδυνου στο Μέριχα. Την εκδήλωση θα πλαισιώσει μουσικά η συνθέτης του ομώνυμου τραγουδιού Χλόη Λάμπρου και η Χορωδία Κατηχητικού της Χώρας!
      Θα παρουσιαστεί θεατρικό δρώμενο, μουσική, τραγούδι και όλα τα παιδιά θα πάρουν από ένα δωράκι.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Σε Ανεμομπελάδες και η ... Πρέβεζα!

Σε ανεμομπελάδες και η ...Πρέβεζα


Μετά την επιτυχημένη πορεία των δύο μυθιστορημάτων της «Ταξίδι στην ομίχλη» και «Σε ελεύθερη πτώση», η Κάκια Ξύδη έρχεται για να μας βάλει σε μπελάδες. Τι μπελάδες; «Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες» 
To Σάββατο 28 Ιουνίου 2014, ώρα 19.00, η Κάκια Ξύδη θα βρίσκεται για πρώτη φορά στην Πρέβεζα καλεσμένη του Δήμου, στην Θεοφάνειο Αίθουσα Τέχνης.
Η παρουσίαση θα γίνει από τη συγγραφέα του βιβλίου Κάκια Ξύδη, ενώ η αρχαιολόγος-συγγραφέας Δήμητρα Νικολάου με τις κόρες της Λουίζα-Εκάτη Φαρμάκη και Ανδρομάχη-Φαίδρα Φαρμάκη θα μιλήσουν και θα δραματοποιήσουν σκηνές του παραμυθιού. Η εκπαιδευτικός-συγγραφέας Αλεξάνδρα Κωστάκη θα μιλήσει για το σύνολο του έργου της συγγραφέως και για το μυθιστόρημα Σε ελεύθερη πτώση. Το ομώνυμο τραγουδάκι θα ερμηνευτεί από καθηγητές και μαθητές του Δημοτικού Ωδείου Πρέβεζας «ΣΠΥΡΟΣ ΔΗΜΑΣ».
   
      Παρέα με τα μελτέμια που φυσούν το καλοκαίρι στις Κυκλάδες, ακολουθούμε την πορεία της Ελενίτσας που δεν έτρωγε και αδυνάτισε τόσο πολύ που μια μέρα ήρθε ένας άνεμος από τον βορρά και τη σήκωσε ψηλά. Έτσι βλέπουμε μαζί της τα νησιά μας και τις γαλάζιες θάλασσες του Αιγαίου μέχρι που ο αέρας αρχίζει να την προσγειώνει και να την ξαναπαίρνει σε ένα ταξίδι που φαίνεται να μην έχει τέλος. Όμως το σημαντικό είναι να τρως για να υπάρχεις, για να μπορείς να πετάς με τη φαντασία σου, και επειδή είναι επιλογή σου, και όχι να σε παίρνει ο αέρας σαν καρυδότσουφλο. Ίσως αυτό να είναι και το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου.

Είναι ένα βιβλίο γραμμένο στα ελληνικά, ένα βιβλίο που σέβεται την ελληνική γλώσσα και την παράδοση, τονίζει τον θεσμό της οικογένειας, της φιλοξενίας, της αλληλεγγύης. Μιλάει για τη σωστή διατροφή, περιλαμβάνει οδηγό βιταμινών  και ξεσηκώνει τα παιδιά με το όμορφο τραγουδάκι του.
Σας περιμένουμε με πολλές εκπλήξεις, μικρό θεατρικό δρώμενο και δωράκια για όλα τα παιδιά!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Έφυγες...

Έφυγες

Ήμουν γύρω στα 18 όταν στη γιορτή της μητέρας, η θεία μου έφερε δώρο στην υπερήλικη τότε μητέρα της ένα γλαστράκι με ένα λουλούδι ανθισμένο. Μου φάνηκε παράξενο και με την ανεμελιά της ηλικίας σκέφτηκα "τι να το κάνει καλέ το γλαστράκι γριά γυναίκα;"
Όμως τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο ρόλος της μάνας παύει να υφίσταται μόνο με το θάνατο. Και η "γριά γυναίκα" μπορεί να μην καταλάβαινε, όμως η κόρη της που κι εκείνη ήταν μάνα, μπορούσε να νιώσει την αξία και τη σημασία εκείνης της μέρας.
Τα χρόνια πέρασαν, έγινα μάνα και αγάπησα την δική μου ακόμα πιο πολύ.
Τώρα η μητέρα μου με καμαρώνει από μακριά και εγώ της έχω κάνει δώρο μοναδικό την ψυχή μου που την έχω κλείσει σε ένα ποίημα
και σε ένα βιβλίο.
Εύχομαι Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες!



  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η Ντέπη Στενού μιλάει για το "Ταξίδι στην ομίχλη"

Παρουσίαση των βιβλίων της Κάκιας Ξύδη στο Art Express

Και τα τρία είναι παιδιά μου!!!
        Την Κυριακή 6 Απριλίου πραγματοποιήθηκε μια πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική παρουσίαση των βιβλίων μου στον φιλόξενο χώρο του Art Express στην Ηλιούπολη!
            Η δημοσιογράφος Ντέπη Στενού μίλησε για το "Ταξίδι στην ομίχλη", η ποιήτρια Ντόρα Μανατάκη για το "Σε ελεύθερη πτώση", ενώ η φίλη-συγγραφέας που βρίσκεται δίπλα μου από τα πρώτα μου βήματα στο χώρο των εκδόσεων, Νατάσα Γκουτζικίδου μίλησε για το σύνολο του έργου μου και για τους "Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες". Πολλοί παλιοί και κανούργιοι φίλοι μου έδωσαν μεγάλη χαρά με την παρουσία τους!
Τις προσκλήσεις των παρουσιάσεών μου επιμελείται ο εκδοτικός οίκος Οσελότος.
       Σας παραθέτω την ομιλία-ανάλυση του πρώτου μου βιβλίου "Ταξίδι στην ομίχλη" που έγραψε και είπε η Ντέπη Στενού και την ευχαριστώ πολύ που κατά την τελευταία παρουσίαση του βιβλίου αυτού, διότι έχει εξαντληθεί η έκδοση, έδωσε μια άλλη διάσταση σε αυτό!!!
                                          _______________________

Καλησπέρα σας
            Σας καλωσορίζω στην παρουσίαση του έργου της εκλεκτής συγγραφέως Κάκιας Ξύδη και σας ευχαριστώ για την πολύ θερμή ανταπόκρισή σας στο κάλεσμά μας και την ζεστή παρουσία σας στον πολυχώρο του Art Express. Σήμερα έχω την τιμή και την χαρά να μιλήσω για ένα βιβλίο της Κάκιας, που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα την ανάγνωσή του… Το «Tαξίδι στην ομίχλη» …..      

Νατάσα Γκουτζικίδου - Κάκια Ξύδη - Ντόρα Μανατάκη - Ντέπη Στενού
       
Όλα τα βιβλία είναι είτε όνειρα, είτε σπαθιά ….και μπορούν ή να γιατρέψουν ή να κομματιάσουν…. Γιατί ο άνθρωπος δεν αναπτύσσεται πνευματικά από αυτά που διαβάζει, αλλά από αυτά που σκέφτεται για αυτά που διαβάζει. Διαβάζουμε για να συλλογιζόμαστε και να σκεφτόμαστε …και το βιβλίο αυτό της Κάκιας Ξύδη όπως και το «Ελεύθερη Πτώση» …μας δίνουν σίγουρα πολύ πνευματική τροφή.
Ντόρα Μανατάκη - Ντέπη Στενού
            Όπως σας εξομολογήθηκα ήδη, το «ταξίδι στην ομίχλη» άρχισε να μου αρέσει, πριν ακόμη ξεκινήσω να ταξιδεύω μαζί του… Η φράση της Κάκιας, στο σημείωμα της Συγγραφέως στην Αρχή του βιβλίου που αφοπλιστικά μας λέει «…του έδωσα το τέλος που άντεξα …» με εντυπωσίασε ευχάριστα … Και αυτό γιατί κατάλαβα αμέσως ότι η Κάκια γράφει για τον εαυτό της και η άποψη μου πάντα ήταν, ότι είναι καλύτερα να γράψεις για τον εαυτό σου και να χάσεις τον αναγνώστη, παρά να γράψεις για τον αναγνώστη και να χάσεις τον εαυτό σου. Το «ταξίδι στην ομίχλη» όπως το προσδιορίζει η συγγραφέας είναι ένα ταξίδι με οδηγό την επιθυμία και προορισμό την αυτογνωσία… Και όλα αυτά μέσα από την διαδρομή ενός ρόλου που κάθε γυναίκα βάζει σε πρώτη προτεραιότητα μετά τον γάμο της …Αυτόν της συζύγου και της μητέρας… παραμελώντας πολλές φορές έναν επίσης σημαντικό… αυτόν της γυναίκας… Όταν η ηρωίδα αυτού του Ταξιδιού …η Τάνια, ανακαλύπτει ότι τα τρία παιδιά της έχουν πια μεγαλώσει και ανεξαρτητοποιηθεί, συνειδητοποιεί παράλληλα, ότι όλα αυτά που έδιναν νόημα στις θυσίες, τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς στην σχέση της με τον Στέφανο , τον σύζυγό της, χάνουν το λόγο ύπαρξης τους και μπροστά της παρουσιάζεται μια αλήθεια …που δυστυχώς δεν είναι ευχάριστη…. Η όμορφη και άνετη ζωή στο χρυσό κλουβί που έζησε για χρόνια νομίζοντας ότι πραγματοποιεί τα όνειρα και τις επιθυμίες της … δεν ήταν η ζωή που περίμενε και που είχε ονειρευτεί όταν ξεκινούσε το ταξίδι για τον Έρωτα και την Ευτυχία….
Ντέπη Στενού
            Καμιά φορά, το γιατί παντρευτήκαμε τον άντρα μας, μπορούμε να το εξηγήσουμε σ' όλους τους άλλους, εκτός απ' τον εαυτό μας … Θα μπορούσε οποιαδήποτε αναγνώστρια να ταυτιστεί με την Τάνια στην θέση της ηρωίδας και να αναγνωρίσει σε αυτήν τον εαυτό της, την φίλη της, την γυναίκα της διπλανής πόρτας… ή μια οποιαδήποτε γυναίκα… Οι ρόλοι δεν αλλάζουν … Μόνο το «ταξίδι στην ομίχλη»… είναι πάντα διαφορετικό… για την κάθε μια… Δεν έχουν όλες την δύναμη και την θέληση της Τάνιας…. Ούτε παρουσιάζεται πάντα ο νέος και ο όμορφος άντρας που είναι έτοιμος να αγαπήσει αυτό που βλέπει και να γίνει ο σύντροφος άνευ όρων σε αυτό το ταξίδι…. Δεν κλείνει ο κύκλος όπως επιθυμούμε ακόμη και αν αγνοήσει κάποιος επιδεικτικά όλες τις συμβατικότητες των πρέπει και των μη…. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την παγίδα του έγγαμου βίου και διαπροσωπικών σχέσεων ενός ζευγαριού… Αυτή είναι πάντα εκεί και τους περιμένει … είναι θέμα χρόνου να κάνουν το λάθος βήμα και να πέσουν μέσα…
Κάκια Ξύδη - Ντέπη Στενού
            Πολλοί αναρωτιούνται ακόμη αν υπάρχει ο πλατωνικός έρωτας… Μα ναι υπάρχει … Αλλά μόνο μεταξύ συζύγων… Ειδικά μετά από ένα πολυετή έγγαμο βίο… Άνθρωποι που συμβιώνουν δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που εξουσιάζουν και άνθρωποι που εξουσιάζονται, κατά τον Τουχολσκι Κουρτ… Αυτή είναι και η σχέση της Τάνιας με τον Στέφανο όλα τα χρόνια του έγγαμου βίου τους…. Σχέση Εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου… Φαίνεται πως ο Μπακούνιν έχει απόλυτο δίκιο όταν συμβουλεύει πως για να κρατήσεις δίπλα σου τη γυναίκα, χρειάζεται συνέχεια να κάνεις αστεία, να ραδιουργείς και να φοβίζεις … και δυστυχώς μάλλον οι άντρες τον έχουν μελετήσει πολύ καλά … Γι αυτό δεν νομίζω ότι είναι αλήθεια ότι οι σύζυγοι, μόλις δουν μια ωραία γυναίκα, ξεχνούν πως είναι παντρεμένοι. Απεναντίας, τότε ακριβώς το θυμούνται ….ο καθένας με τον δικό του τρόπο … Για μια έξυπνη και δυναμική γυναίκα όμως όπως η Τάνια, οι άνδρες δεν είναι πρόβλημα, για μια γυναίκα σαν την Τάνια οι άνδρες είναι η λύση ….και αυτήν τη λύση βρήκε …στο πρόσωπο ενός άλλου άντρα… νεώτερου από αυτήν, γοητευτικού και πρόθυμου να ζήσει το όνειρο μαζί της… Είναι και αυτός ένας βασικός λόγος που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε κάθε άνδρα να διαβάσει «το ταξίδι στη ομίχλη»… Διαβάζοντάς το θα πάρουν πολλές απαντήσεις γι’ αυτό το αίνιγμα …που λέγεται γυναίκα… και τον τρόπο να πλησιάζουν στην λύση του…
Ο Χρίστος Ρενιέρης με την υπέροχη φωνή του μας
ταξίδεψε μουσικά
            Είναι πολύ περίεργο μάλιστα, που ενώ οι άντρες μας θεωρούν ένα άλυτο μυστήριο… πάντα ξέρουν πως πρέπει να χειριστούν την κατάσταση για να φέρουν με τα νερά τους μια γυναίκα… Όπως ο Στέφανος που δεν καταθέτει εύκολα τα όπλα… Έχει την απαραίτητη πείρα… και είναι αποφασισμένος να κρατήσει τα κεκτημένα του… Ξέρει ότι δεν χρειάζεται να πεις σε μια γυναίκα ότι είναι ωραία: Αρκεί να της πεις ότι πάνω στη γη δεν υπάρχει άλλη σαν κι αυτήν… και αμέσως θα ανοίξουν όλες οι πόρτες …. Είναι έτοιμη να συγχωρήσει επιστρέψει… να δώσει μια ακόμη ευκαιρία…. Προσπάθειες που όμως μπορεί να αποβούν και μάταιες… μιας και δεν κρατάνε αλυσίδες τον γάμο. Κλωστές τον κρατάνε, αμέτρητες κλωστές, που με τα χρόνια δένουν τους ανθρώπους ….ή σπάνε…. Είναι που όσο περνούν τα χρόνια μαθαίνεις ότι είναι εξίσου δύσκολο να ζεις με αυτόν που αγαπάς, όσο και το να αγαπάς αυτόν με τον οποίο ζεις … Ο άνδρας χάνει το ενδιαφέρον για τη γυναίκα η οποία τον αγαπά πάρα πολύ εύκολα και το αντίθετο. Όπως φαίνεται στον έρωτα τα πράγματα είναι παρόμοια με την ευεργεσία: εκείνος που δεν μπορεί να την ανταποδώσει γίνεται αχάριστος…. Και όταν αυτό το ανακαλύπτεις μαζί με τις γκρίζες τρίχες …όπως η Τάνια… τότε γίνεται ακόμη πιο οδυνηρό, καθώς νιώθεις να βαραίνεις από τα χρόνια πέρασαν …
            Χαμογέλασα πικρά καθώς σκέφτηκα ξαφνικά άθελά μου πως … «Αν αυτήν την γκρίζα τρίχα την είχα ανακαλύψει στο πέτο του συζύγου μου… η πρώτη μου σκέψη θα ήταν: Αν είναι κάποιας άλλης, θα τον σκοτώσω. Αν είναι δική μου, θα σκοτωθώ…».
Το κολάζ έφτιαξε με πολύ αγάπη η Ντόρα Μανατάκη
            Η Τάνια ευτυχώς αποδείχθηκε πιο ψύχραιμη και ρεαλίστρια… Τελικά δεν έχει καμιά σημασία ποιός ήσουν μέχρι χτες και πόσο βαρύ είναι το φορτίο σου. Από τη στιγμή που θα πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου υπάρχει μια δύναμη που θα σε φροντίσει και θα σε καθοδηγήσει. Μια στιγμή χρειάζεται για να ξαναθυμηθείς όλη σου τη δύναμη, μια στιγμή για να εμπιστευτείς ξανά, μια στιγμή για να στείλεις μια προσευχή ψηλά, μια στιγμή είναι όλο αυτό που χρειάζεσαι… Πίσω από κάθε φόβο υπάρχει μια επιθυμία και πίσω από κάθε επιθυμία υπάρχει ένας δρόμος.
            Όταν λες φοβάμαι να μιλήσω μπροστά σε πολύ κόσμο, πίσω από αυτό είναι εμφανές ότι κρύβεται η επιθυμία σου να μπορέσεις να το κάνεις. Και πίσω από αυτήν κρύβεται η ικανότητα σου να το επιτύχεις. Και όλες μας οι επιθυμίες σχετίζονται με τα ταλέντα μας και με τις δεξιότητες μας. Για την ακρίβεια όχι όλες, μόνο οι επιθυμίες τις καρδιάς μας, γι αυτό και δεν πρόκειται να επιθυμήσουμε κάτι που δεν έχουμε τα ταλέντα και τις ικανότητες να το πραγματοποιήσουμε. Μόνο που η μεγάλη μας επιθυμία βρίσκεται στο ίδιο σακούλι με το μεγάλο μας φόβο.
Ευχαριστώ πολύ όλους τους φίλους για την παρουσία τους.
            Για να πάρεις αυτό που θέλεις περνάς μέσα από αυτό που φοβάσαι και το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό που κατακτάς αλλά αυτό που γίνεσαι καθώς μπαίνεις στη δράση και ξεπερνάς τους φόβους σου προκειμένου να κατακτήσεις τα όνειρα σου. Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται τίποτα, γιατί γενναιότητα είναι να φοβάσαι, αλλά παρόλα αυτά να κάνεις το βήμα και να μην αφήνεις τους φόβους σου να ορίζουν τη ζωή σου.
            Αυτό είναι το μάθημα ζωής που μας δίνει η Κάκια Ξύδη μέσα από την Τάνια, την Ηρωίδα του μυθιστορήματός της «Ταξίδι στην Ομίχλη». Ένα ταξίδι που σε συνεπαίρνει από το πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία με τον ίδιο ενθουσιασμό …!!! Θα ήθελα για μια ακόμη φορά να συγχαρώ την Κάκια και να την ευχαριστήσω γι αυτήν την μοναδική εμπειρία της ανάγνωσής του… 
         Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλό ταξίδι στις σελίδες του…
Ντέπη Στενού
Art Express


* Τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Οσελότος.
Μπορείτε επίσης να τα παραγγείλετε και από μένα την ίδια 
στο τηλ. 210 2230206 ή με μήνυμα, εδώ ή στο facebook.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η ώρα της Ανάστασης φτάνει...





«Η ώρα της Ανάστασης φτάνει, θα φορέσω τα καινούργια κόκκινα λουστρίνια, το φόρεμά μου που περιμένει ατσαλάκωτο στην κρεμάστρα απέναντι, το λευκό καλσόν και την λευκή ζακέτα, θα πάρω και την λαμπάδα της νονάς μου και θα ακολουθήσω τους μεγάλους στην Ανάσταση. Έχω μεγάλη αγωνία μην τυχόν και με πάρει ο ύπνος, θέλω να είμαι έτοιμη μόλις χτυπήσει η καμπάνα και μετά να είμαι από τους πρώτους που θα πάρουν το Άγιο Φως, από το χέρι του παπά μόλις βγει στην Ωραία Πύλη, ψάλλοντας το Χριστός Ανέστη».
Μνήμες παιδικές που δεν ξεθωριάζουν με τα χρόνια. Αναλογίζομαι πόσα παιδάκια σήμερα δεν έχουν ζήσει ούτε μία φορά αυτές τις όμορφες στιγμές και εύχομαι μέσα από τα βάθη στης ψυχής μου αυτό το ανέσπερο Φως της Ανάστασης να μπορέσει να δώσει χαρά σε όλες τις παιδικές ψυχούλες που περιμένουν εκείνη την ώρα. Είθε να φωτίσει και τις δικές μας καρδιές, να τις μαλακώσει και να μας φέρει τη συμπόνια για τον συνάνθρωπο που υποφέρει. Ας προσπαθήσουμε να κοινωνήσουμε τη χαρά, αυτή την Ανάσταση, έστω σε έναν άνθρωπο που ζει μόνος, ας δώσουμε τροφή έστω σε έναν πεινασμένο, ας βοηθήσουμε να δει το ελπιδοφόρο μήνυμα που φέρνει το Άγιο Φως έστω και ένας απογοητευμένος. Καλή Ανάσταση!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ανεμομπελάδες... συνέχεια...

Επειδή εσείς μου το ζητήσατε έχω ετοιμάζει μια σειρά τεσσάρων παρουσιάσεων αρχής γενομένης από το Σάββατο 22/3/2014 που θα βρίσκομαι στο Δήμο Φυλής καλεσμένη του υποψήφιου Δήμαρχου κ. Σάββα Σάββα και της υποψήφιας Δημοτικής Συμβούλου του συνδυασμού "Ενότητα Πολιτών", συγγραφέως Νατάσας Γκουτζικίδου που θα μιλήσει και για τα βιβλία μου.
Η συγγραφέας Βιολέτα Κουμπή με την κόρη της Ιωάννα Ταγκάλη έχουν αναλάβει την ψυχαγωγία μας μέσω του χιούμορ!
Σας περιμένουμε με αμείωτο κέφι και χαμόγελα αισιοδοξίας!

Επανέρχομαι από βδομάδα με περισσότερες λεπτομέρειες των παρουσιάσεων που ακολουθούν:
Το Σάββατο 29 Μαρτίου στο βιβλιοπωλείο Παντογνώστης, στις 5 Απριλίου στη Λέσχη Ανάγνωσης Αγίας Βαρβάρας και στις 6 Απριλίου στο Art Express...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Λίγα λόγια για το βιβλίο Αναγκράμμα

Λίγα λόγια για το βιβλίο Αναγκράμμα του Νίκου Διακογιάννη. 


To Αναγκράμμα ήταν ένα βιβλίο που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον από την πρώτη φορά που άκουσα γι αυτό. Ο τίτλος και το εξώφυλλο έκρυβε ένα μυστήριο που ήθελα οπωσδήποτε να το διαλευκάνω. Βέβαια η γραφή του Νίκου Διακογιάννη από τα άλλα τρία βιβλία του που είχα διαβάσει «Τέρα άμμου», «Καθρέφτες στο χώμα», «Ο ύπνος των αγαλμάτων», ήταν εγγύηση γι αυτό που θα ακολουθούσε.
Και δεν έπεσα έξω, από τις πρώτες κιόλας σελίδες με κέρδισε από τα ευρηματικά ονόματα που έδωσε σε όλη την παρέα. Συστήθηκα με τον Λίτο (Literatura = λογοτεχνία), με τον Νοβε (novel = μυθιστόρημα) κ.λπ. και όσο προχωρούσα μαγευόμουν όλο και πιο πολύ από τα ονόματα και τα τοπωνύμια που δημιουργούσε με βάση την ερμηνεία τους στη Ιταλική γλώσσα. Η ιστορία πρωτότυπη, μυστηριώδης, ευρηματική, εκτυλίσσεται με απίστευτη φαντασία και ανατροπές μέχρι την τελευταία σελίδα. Οι ήρωες ζωντανοί, περήφανοι, δεν συμβιβάζονται, ζουν στο έπακρο όλες τις στιγμές της ζωής τους, διεκδικούν αυτά που θέλουν είτε τους ανήκουν είτε όχι, προχωράνε με δυσκολία, όμως ποτέ δεν μένουν στάσιμοι σε μία κατάσταση. Σου μιλάνε, σου εκμυστηρεύονται τα προβλήματά τους, και δεν έχουν λίγα, σε προκαλούν να βρεις λύσεις μαζί τους, σε διχάζουν, σε δικαιώνουν, σε βοηθούν να αναμετρηθείς μαζί τους.
Ο Νίκος Διακογιάννης έχει αγγίξει με μεγάλη ευαισθησία και αγάπη το θέμα της αναπηρίας, έχει καταφέρει να περιγράψει με λεπτότητα και θάρρος σκηνές και καταστάσεις πάνω και πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Ψυχογραφεί τους ήρωές του και δίνει στον καθένα το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται για να εξέλθει από την δίνη που βρίσκεται και τον βασανίζει.
Ο έρωτας όταν είναι αληθινός και ξέρουμε να τον περιμένουμε μας λυτρώνει, μας ελευθερώνει από κάθε είδους δεσμά, όπως λύτρωσε την Αναγκράμμα που δεν είχε πια ανάγκη να αναγραμματίζει τη ζωή της για να μπορεί να την αντέξει.
Η αγάπη όταν δίνεται ανυστερόβουλα κρατάει τα καλύτερα δώρα της για εμάς στο τέλος. Η μεστή γραφή, ο ρέων λόγος, οι υπέροχες φράσεις που διατρέχουν όλο το βιβλίο με έκαναν μόλις το τελείωσα, να το αρχίσω πάλι από την αρχή και αυτό ήταν κάτι που πρώτη φορά μου συνέβη.
Το «Αναγκράμμα» είναι ένα βιβλίο που εμένα τουλάχιστον με ενθουσίασε και το συνιστώ σε όλους ανεπιφύλακτα. Είναι ένα βιβλίο που τιμά τα ελληνικά γράμματα, τη γλώσσα και τη λογοτεχνία μας.

Φράσεις που με έκαναν να σταθώ, να τις διαβάσω ξανά και ξανά πολλές. Μοιράζομαι μερικές μαζί σας: «Θα ‘μουν τρελός να πετάω στιγμές αγάπης, όταν τόσος κόσμος βγαίνει στη ζητιανιά για ένα της ψίχουλο», «Τίποτα δεν σβήνεται από όσα ζήσαμε», «Έκανα τόσα ταξίδια! Και τι μ’αυτό; Ούτε ένα βήμα μπροστά από την απελπισία δεν έφτασα», «Δεν φταίνε πάντα οι ακάλεστοι στα δείπνα της ζωής. Φταίνε κι εκείνοι που δεν θέλησαν να δουν πιο πέρα από την άκρη της λαμπρής ‘ευωχίας’ τους».

Νίκο Διακογιάννη σε ευχαριστώ πολύ που με τιμάς με την φιλία σου. Εύχομαι να είσαι πάντα προσκεκλημένος και απαραίτητος στα δείπνα της ζωής. Καλοτάξιδο να είναι και αυτό σου το βιβλίο μέχρι τις καρδιές των αναγνωστών σου.


Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερωδιός και μπορείτε να το παραγγείλετε στο 2310 282782
Επίσης υπάρχει στα βιβλιοπωλεία Πολιτεία, Πρωτοπορία και Ιανός.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Θα μας κάψει πάλι φέτος ο Μάρτης

Θα μας κάψει πάλι φέτος ο Μάρτης...


     Θέλω να κλείσω τα μάτια να γίνω και πάλι παιδί. Θέλω να βρεθώ στο παλιό μου δωμάτιο, στο ντιβανομπάουλο που κοιμόμουν και να έρθει η μανούλα μου με τις κλωστές στη ποδιά της, μια άσπρη και μια κόκκινη, να με ξυπνήσει, να μου πάρει το χεράκι και να μου φορέσει το βραχιολάκι μου για να μην με κάψει ο ήλιος. 
    Μαμά, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να κρατήσω το βραχιολάκι μου μέχρι το Πάσχα να το κάψουμε με την λαμπάδα μου για το καλό; 

      Μαμά, ξέρεις, μεγάλωσα και δεν έχω διάθεση πια να φορέσω το άσπρο κόκκινο βραχιολάκι στο χέρι μου...

    Μαμά, όπου κι αν είσαι, πάρε αυτό το φτωχό λουλουδάκι από το χεράκι μου με το άσπρο κόκκινο βραχιολάκι και γίνε αγέρας και έλα να μου χαϊδέψεις για άλλη μια φορά το πρόσωπό μου με την πνοή σου...
      Θα μας κάψει πάλι φέτος ο Μάρτης...
                                                                       Κάκια Ξύδη

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η Υπόσχεση

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ

(Η ιστορία γράφτηκε για την εκπομπή της Δευτέρας
του Νικήτα Σούλου στο Μαγικό Ραδιόφωνο)


Είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου πως άμα έρθει ξανά η αγάπη, δεν θα την έδιωχνα. Δεν θα της έλεγα ποτέ «γιατί άργησες;», αλλά, «καλώς ήρθες».
       Yποσχέθηκα στον εαυτό μου πως άμα έρθει ξανά η αγάπη θα την κρατούσα, θα την πρόσεχα σαν πολύτιμο φυλαχτό και θα πέθαινα μαζί της όταν θα ερχόταν η ώρα να φύγει και πάλι.
      Είχα πει πως άμα έρθει ξανά η αγάπη θα της έδινα τα πάντα και θα έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να την κρατήσω, αρκεί να ερχόταν…
           
      Της έστρωνα χαλιά και την περίμενα. Έφτιαχνα όνειρα πουπουλένια μαζί της και πετούσαμε ξέγνοιαστα μαζί στα σύννεφα τις μέρες και στήναμε τρελό χορό ανάμεσα στα αστέρια τις νύχτες. Όλη η ύπαρξή μου την ζητούσε και της υποσχόταν όμορφες μέρες. Και τα χρόνια περνούσαν και το όνειρο της αγάπης κρατούσε. Η ζωή όμως προχωρούσε. Εκείνη είχε τα δικά της σχέδια κι εγώ ανίδεη στο τι μου ετοιμάζει, βρέθηκα διχασμένη ποιο δρόμο να ακολουθήσω. Της ζωής ή της αγάπης; Βλέπεις, οι δρόμοι εκείνοι έμελλε για μένα να είναι παράλληλοι… Ακολούθησα το δρόμο της ζωής και το όνειρο της αγάπης σιγά σιγά ξεθώριασε.

       Η αγάπη ήρθε. Δεν είχε σημασία που δεν την περίμενα πια. Δεν είχε σημασία αν άργησε. Δεν είχε σημασία αν ήταν καλυμμένη στην ομίχλη. Δεν είχε σημασία αν ήταν ντυμένη με τα χρώματα του ονείρου, όμως ήρθε.
     Κανένας από τους δυο μας δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν. Άλλωστε πάντα όταν ζεις κάτι δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι. Μόνο μετά, όταν κοιτάς από την απέναντι κορυφή, τότε βλέπεις πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος που διένυσες.
       Ήσουν ένα όνειρο. Ήμουν ένα όνειρο. Και έμεινες εκεί. Και έμεινα εκεί. Όπως ξέρουμε τα όνειρα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Συναντιούνται βέβαια κάπου κάπου, άκαιρα ίσως, αλλά για τόσο λίγο.
        Έτσι λοιπόν είδαμε κι εμείς εκείνη την αγάπη που τρελά της παραδοθήκαμε. Σαν ένα όνειρο. Ένα όνειρο μακρινό που έτσι έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε και να μην το αφήσουμε να μας καταστρέψει. Γιατί, είπαμε, άλλο το όνειρο, άλλο η πραγματικότητα. Άλλο η λογική, άλλο η καρδιά. Άλλο η αγάπη και άλλο η ζωή.
        Και αρνηθήκαμε εκείνη την αγάπη, την πληγώσαμε, την προδώσαμε. Δεν της δώσαμε το περιθώριο να ζήσει και να αναπτυχθεί. Προδώσαμε εκείνη που ήρθε ανυποψίαστη να μας δώσει τα δώρα της και νιώσαμε και ανακουφισμένοι από την απόφαση που πήραμε. Μια απόφαση που μας έκανε συνεπείς σε όλες τις άλλες υποχρεώσεις μας αλλά επίορκους στους όρκους της καρδιάς και στην υπόσχεση που είχαμε δώσει στον εαυτό μας.
      Είχα δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου, μόλις θα ερχόταν η αγάπη δεν θα την άφηνα να φύγει. Η αγάπη ήρθε κι εγώ την αρνήθηκα. Φόρεσα τη μάσκα της αξιοπρέπειας και έκανα πως δεν την αναγνώρισα και την άφησα να φύγει. Επίορκος της αγάπης είμαι πια, προσπαθώντας να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου κάθε φορά που την βλέπω φωλιασμένη σε άλλες μορφές να περνάει αδιάφορη από μπροστά μου.
                                                                                                              Κάκια Ξύδη

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ψίθυροι καρδιάς

Ψίθυροι καρδιάς
της Κάκιας Ξύδη
(Η ιστορία γράφτηκε για την εκπομπή της Δευτέρας
του Νικήτα Σούλου στο Μαγικό Ραδιόφωνο)

«Και στα δικά σας κορίτσια», είπε ο νεαρός άντρας χαμογελώντας καθώς περνούσε.
«Ευχαριστούμε» απάντησαν όλες μαζί με μια φωνή χαζογελώντας και σουσουνίζοντας.
Ο Χάρης απομακρύνθηκε και χάθηκε μέσα στον κόσμο, αλλά στο μυαλό του ήταν να βρει μια κατάλληλη θέση για να μπορεί ανενόχλητος να τα παρατηρεί. Όχι να  παρατηρεί όλα τα κορίτσια γενικά, εκείνη την ξανθούλα με τα γαλαζοπράσινα μάτια και το λευκό σαν φίλντισι δέρμα, εκείνη είχε βάλει στο μάτι.
Η βραδιά εξελίχθηκε σε μια γενική ευθυμία. Τραπέζι γάμου ήταν αυτό και γνωριμιών, θα πρόσθετα εγώ, εκείνης της εποχής, που οι ευκαιρίες για διασκέδαση ήταν πολύ λίγες. Τότε ο κόσμος περίμενε μια γιορτή για να φάει γλυκό και το κρέας έμπαινε στο τσουκάλι, στην καλύτερη περίπτωση, κάθε Κυριακή, στην χειρότερη, κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Τέλος πάντων. Εκείνη η βραδιά πάντως, έμελλε να ενώσει πολλές ψυχές.
Ο Χάρης αφού παρατήρησε για αρκετή ώρα την κοπέλα που του είχε αρέσει, άρχισε να ρωτάει δήθεν αδιάφορα από εδώ και από εκεί ποιες είναι εκείνες οι κοπέλες, από πού είναι, πώς τις λένε και μέχρι να τελειώσει το γλέντι τα ήξερε όλα όσα ήθελε για εκείνη. Την έλεγαν Δώρα και ήταν από το διπλανό χωριό, εξαδέλφη της νύφης.
«Αυτή δεν πρόκειται να μου ξεφύγει» είπε από μέσα του, μη ξέροντας και ο ίδιος τι σήμαινε αυτό και μέχρι πού μπορούσε να φτάσει.
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 40 και η μπύρα ΦΙΧ έχει κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή της στην Ελλάδα. Έχει φτάσει και σε μερικά απομακρυσμένα μέρη της. Τι ποτό ήταν αυτό; Λίγοι ήξεραν και μόνο όσοι είχαν πάει Αθήνα και έτυχε να το δοκιμάσουν. Ο Χάρης που είχε σούρτα φέρτα με Αθήνα λόγω του εμπορίου λαδιού που έκανε, είχε δοκιμάσει και σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία εκείνη τη στιγμή να την κάνει να τον προσέξει. Παίρνει ένα μπουκάλι μπύρα και τέσσερα ποτήρια, όσες ήταν και οι κοπέλες, και με σίγουρο, σταθερό βήμα τις πλησιάζει, ενώ εκείνες τον κοιτούσαν με έκπληξη.
«Κορίτσια σας έφερα να δοκιμάσετε τη μπύρα» τους είπε, βάζοντας τα ποτήρια εμπρός τους και αφού κέρασε το αφρώδες κίτρινο ποτό, αποχώρησε.
Εκείνες βάλθηκαν και πάλι να γελάνε και να σχολιάζουν τον περίεργο τύπο και το ακόμα πιο περίεργο ποτό που έπρεπε να δοκιμάσουν…
«Σαν κάτουρο είναι» είπε η μία, και όλη η αίθουσα γύρισε και τις κοίταξε από τα δυνατά γέλια που ξέσπασαν.
Η Δώρα κοιτούσε το νεαρό με ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν αναμφίβολα ωραίος τύπος. Καλοντυμένος, ψηλός, με έντονα χαρακτηριστικά και σκούρο δέρμα. Δεν ήθελε και πολύ να εντυπωσιαστεί. Ιδίως όμως, αυτή η σπίθα που είχε δει να σιγοκαίει στα μαύρα μεγάλα μάτια του όταν την κοιτούσε, την έβαλε σε σκέψεις. Όμως βρε παιδί μου, αυτός δεν είχε μαλλιά… Είναι δυνατόν να της αρέσει ένας άντρας που από τα 30 έχει χάσει τα μισά του μαλλιά; Εκείνη τις προάλλες είχε απορρίψει ένα προξενιό με έναν συμβολαιογράφο γι αυτό ακριβώς τον λόγο. Και τώρα κοιτούσε τον τύπο με την καράφλα; «Αδύνατον αυτά δεν συμβαίνουν» είπε στον εαυτό της και δεν γύρισε τα μάτια της προς το μέρος του για το υπόλοιπο της βραδιάς.
                Μερικές μέρες αργότερα η Δώρα είχε κατέβει με τον αδελφό της στη Σπάρτη. Χρειαζόταν υλικά για ένα παλτό που έραβε και ήθελε να κόψει και τα μαλλιά της. Κοπέλα της παντρειάς ήταν, έπρεπε να περιποιείται τον εαυτό της. Χώρισαν με τον αδελφό της στη γωνία Αγησιλάου και Τριακοσίων και έδωσαν ραντεβού στο πρακτορείο σε δύο ώρες που θα είχαν τελειώσει τις δουλειές τους για να πάρουν το λεωφορείο της επιστροφής.
                Μόλις έμεινε μόνη και άρχισε να περπατάει στο πεζοδρόμιο ένας δυνατός βαρύς ήχος μηχανής την έκανε να γυρίσει το κεφάλι της πίσω για να δει τον «τύπο με τη μπύρα» να οδηγεί μια μαύρη γυαλιστερή BMV μηχανή και να την κοιτάζει.  Γύρισε το βλέμμα της εμπρός τάχυνε το βήμα της και χώθηκε αμέσως μέσα στο κομμωτήριο που ήταν στο δρόμο της.
Ανάμεσα από τα κουρτινάκια της τζαμαρίας μπορούσε να διακρίνει μια γνωστή της σκοτεινή φιγούρα που έκοβε βόλτες πάνω κάτω. Ένιωσε πως η μοίρα είχε αποφασίσει αντί γι αυτούς το επόμενο βήμα.
Μια ώρα έμεινε, μέχρι να τελειώσει το μιζαμπλί η κομμώτρια, και να βγει και πάλι στο δρόμο. Η σκιά εκεί. Δεν έλεγε να φύγει.

Ο Χάρης διέκρινε τη φιγούρα της από μακριά, θα την αναγνώριζε ανάμεσα σε χίλιες. Η ζώνη από το μαντό αγκάλιαζε τη δακτυλιδένια μέση της, με τα γαντοφορεμένα χέρια της κρατούσε μια μικρή τσάντα και το λεπτό τακουνάκι που φορούσε  την έκανε να περπατά όλο χάρη. Η τύχη, τού είχε χαμογελάσει με τον καλύτερο τρόπο, αυτή θα ήταν η ευκαιρία του να της μιλήσει. Όμως μέχρι να βάλει στην άκρη τη μηχανή και να πάει προς το μέρος της εκείνη είχε εξαφανιστεί. «Δεν μπορεί» σκεφτόταν «κάπου εδώ γύρω είναι, κάποια στιγμή θα φανεί, που θα πάει;» Έτσι περίμενε, ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο τον απασχολούσε εκείνη τη στιγμή, κόβοντας βόλτες πάνω κάτω στο σημείο που την έχασε από τα μάτια του.
Μόλις την είδε να βγαίνει από το κομμωτήριο και να αστράφτει από ομορφιά και χάρη τα έχασε. Άρχισαν να τρέμουν τα πόδια του και να ιδρώνουν τα χέρια του. Απόμεινε να την κοιτάζει σαν χαζός και πριν προλάβει να της μιλήσει, εκείνη και πάλι εξαφανίστηκε μέσα σε ένα μαγαζί με ψιλικά. Τότε η λογική του υπερίσχυσε και σκέφτηκε αφού εκείνη δεν τον είχε δει, έτσι νόμιζε τουλάχιστον, ευκαιρία ήταν να παρακολουθήσει τις κινήσεις της για να βεβαιωθεί και για την ηθική της. Σε λίγο βέβαια που την είδε να πιάνει αγκαζέ έναν πανέμορφο νεαρό με ένα μακρύ κασμιρένιο παλτό, πλούσια καλοχτενισμένα μαλλιά και λεπτό μουστάκι και να μπαίνουν μαζί στο λεωφορείο τα έχασε. Ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Αναθεμάτιζε τον εαυτό του που είχε φανεί τόσο απρόσεκτος και δεν ρώτησε καλύτερα. Αυτή η κοπέλα ήταν αρραβωνιασμένη, φως- φανάρι. Δεν θα το άφηνε όμως έτσι, θα ρωτούσε, θα κινούσε γη και ουρανό να μάθει.
Μια και δυό πηγαίνει και βρίσκει το φίλο του τον Μένη, στο γάμο του οποίου την είχε συναντήσει για πρώτη φορά και έμενε κι αυτός στο ίδιο χωριό με εκείνη. Του πιάνει την συζήτηση και πάνω στην κουβέντα μαθαίνει ότι η Δώρα έχει έναν αδελφό τον Πέτρο και δεν είναι καθόλου αρραβωνιασμένη γιατί απορρίπτει το ένα προξενιό μετά το άλλο. «Τότε θα πας να μιλήσεις στους γονείς της για μένα» του είπε με μιας, κάνοντάς τον να απορεί με την τόση βιασύνη του. Ο Μένης τον κοίταξε περίεργα σαν να έλεγε «και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα πει ναι σε σένα ρε φίλε;» αλλά είπε: «Εντάξει, ο Πέτρος είναι φίλος μου και θα του κάνω μια κουβέντα για σένα».
Ο Χειμώνας έδειχνε τα δόντια του στα χωριά της Σπάρτης και μαζί με αυτόν είχαν γίνει και οι ελιές και είχε αρχίσει το λιομάζωμα. Τα ελαιοτριβεία δούλευαν μέρα νύχτα για να βγάζουν το λάδι. Ο Χαρίλαος με τον πατέρα του και τον αδελφό του είχαν δικό τους ελαιοτριβείο. Η δουλειά πολύ σκληρή αν αναλογιστεί κάποιος ότι μπορεί να δούλευαν ασταμάτητα ακόμα και μια εβδομάδα. Ήταν πολλές οι φορές που ο Χάρης σαν ο μικρότερος με τις πιο πολλές αντοχές έκανε να κοιμηθεί ακόμα και τρια βράδια σερί. Στο μυαλό του πολλές φορές ζωγραφιζόταν η εικόνα της όπως τον κοίταξε την ώρα που της έβαζε στο ποτήρι την μπύρα ή όπως την είδε να περνάει αδιάφορη από μπροστά του αγνοώντας την παρουσία του, αλλά από τον φόρτο της εργασίας δεν είχε περιθώριο να δράσει περισσότερο. Κάρφωνε το βλέμμα του πάνω στο μόνο κοινό σημείο που είχαν τα δύο χωριά στην κορυφή του λόφου που τους χώριζε και «Την άνοιξη» σκεφτόταν. «Την άνοιξη, που θα τελειώσουν οι δουλειές θα τελειώσει και αυτό το προξενιό», που μόνο προξενιό δεν ήταν αφού τα βέλη του έρωτα είχαν χτυπήσει και των δυό τις καρδιές.
Ο Μένης μίλησε στον Πέτρο για τον Χαρίλαο. Ο Πέτρος μίλησε στους γονείς του και εκείνη τη μέρα τα άκουσε όλα και η Θεοδώρα κρυμμένη πίσω από την μεσάντρα με τον φόβο ότι θα ακουστεί η καρδιά της σε όλο το χωριό τόσο δυνατά που χτυπούσε. Οι ερωτήσεις από τους γονείς άρχισαν να πέφτουν βροχή. «Πόσο χρονών είναι; Ποια είναι η οικονομική του επιφάνεια; Από ποια οικογένεια προέρχεται; Θέλει προίκα;» Και όλα εκείνα που απασχολούσαν τους γονείς εκείνης της εποχής. Έτσι έμαθε η Θεοδώρα για το ελαιοτριβείο και για τη δουλειά που έκανε ο «τύπος με την μπύρα». Άρχισε να ονειρεύεται την ζωή της στο διπλανό χωριό, πλάι σε εκείνον τον άντρα με τα μάτια που έβγαζαν φωτιές όταν την κοιτούσε.
Οι μέρες όμως περνούσαν και το κανονικό προξενιό δεν ερχόταν και εκείνη έβγαινε στην ταράτσα μέσα στο χειμώνα και κοιτούσε το μόνο σημείο επαφής που είχε μαζί του, την κορυφή του λόφου που τους χώριζε και άκουγε τους χτύπους των λιθαριών που γύριζαν ρυθμικά για να συνθλίψουν τις ελιές και να βγει το λάδι και ένιωθε ότι ήταν συγχρονισμένοι με τους χτύπους της καρδιάς της που τον περίμενε.

Μια μυστική συμφωνία είχε υπάρξει μεταξύ τους, μια υπόσχεση που δεν δόθηκε ούτε ειπώθηκε ποτέ… Απλά ο ένας άκουσε τον ψίθυρο της καρδιάς του άλλου από εκείνη την πρώτη συνάντηση και οι ζωές συγχρονίστηκαν και έμειναν ενωμένες πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ο Χαρίλαος αγάπησε και σεβάστηκε τη Θεοδώρα. Δούλευε σκληρά για να έχουν μαζί με τα δύο κορίτσια τους μια άνετη ζωή. Πέρασαν πολλές δυσκολίες, αλλά πάντα αντιμετώπιζαν από κοινού τα προβλήματά τους. Η Θεοδώρα στήριγμα γερό στη δουλειά και στο σπίτι, έμεινε στο πλάι του, κοιτώντας τον πάντα στα μάτια και προλαβαίνοντας κάθε επιθυμία του, μέχρι τα ενενήντα του χρόνια που τον αποχαιρέτησε προσωρινά για να πάει να τον βρει πέντε χρόνια αργότερα.   

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες με τα μάτια της Γιώτας!

Η συγγραφέας Γιώτα Παπαδημακοπούλου παρακολούθησε την παρουσίαση του παραμυθιού μου Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες με τον γιό της, το διάβασαν, έγραψε και δημοσίευσε στο ιστολόγιό της,
τις εντυπώσεις της! Την ευχαριστώ πάρα πολύ!
http://culture21century.blogspot.gr/2014/01/blog-post_18.html


Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες


Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου ζούσε η Ελενίτσα, ένα όμορφο και χαμογελαστό κοριτσάκι που δεν αγαπούσε ιδιαίτερα το φαγητό.
"Έλα, Ελενίτσα μου, φάε λίγο τυράκι" της έλεγε η μαμά της.
"Δεν θέλω, μυρίζει".
"Φάε λίγο γιαουρτάκι τότε".
"Δεν θέλω, ξινίζει".
"Ελενίτσα, φάε λίγο σταφυλάκι".
"Δεν θέλω, έχει κουκούτσια" απαντούσε εκείνη, έχοντας πάντα έτοιμη μια δικαιολογία.
"Πρόσεχε, Ελενίτσα, αν συνεχίσεις έτσι, καμιά ώρα θα σε πάρει ο αέρας!" της είπε σε μια στιγμή απόγνωσης η μαμά της.
Κάπως έτσι άρχισε η περιπέτεια της Ελενίτσας που αντί να μεγαλώνει, μίκραινε.
Μια μέρα, ο αέρας πήρε την κατάσταση στα χέρια του και μαζί του την Ελενίτσα σε ένα μοναδικό ταξίδι, γεμάτο... μπελάδες, για την ακρίβεια, ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες.

Προσωπική άποψη:
Την Κάκια Ξύδη την γνώρισα πριν από περίπου χρόνια, χάρη στο δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης και περίπου πριν 1,5 χρόνο, είχα τη χαρά να την συναντήσω από κοντά και να διαπιστώσω, όχι μόνο ότι είμαστε γειτόνισσες, αλλά ότι είναι ένας γλυκύτατος και δοτικός άνθρωπος. Λίγο αργότερα, ανακάλυψα και την συγγραφική της πένα η οποία, ταξιδεύοντάς μας και θυμίζοντάς μας παράλληλα, άλλες εποχές, διακρίνεται από μια ιδιαίτερη δυναμική όσον αφορά την αποτύπωση της γυναικείας φύσης και του πως αυτή μπορεί να παλεύει και να αντιτίθεται σε οτιδήποτε θέλει να τη γονατίσει και να την κρατήσει εκεί. Όταν λοιπόν η Κάκια μου είπε πως το τρίτο κατά σειρά βιβλίο της, δεν θα ήταν μυθιστόρημα ενηλίκων αλλά ένα παραμύθι, ξαφνιάστηκα αλλά περίμενα με περισσή αγωνία να το πάρω στα χέρια μου.

Ο καιρός πέρασε και η ιστορία της Ελενίτσας, τυπώθηκε στο χαρτί. Η Ελενίτσα η οποία πεισματικά, αρνείται να φάει το φαγητό της, όσο κι αν προσπαθούν να την πείσουν οι δικοί της, εξηγώντας της τα οφέλη των τροφών για τον οργανισμό της. Και όπως την είχε προειδοποιήσει η μαμά της πως θα γίνει μια μέρα, έτσι ο αέρας, πήρε και σήκωσε την Ελενίτσα ταξιδεύοντάς την και οδηγώντας την πολύ μακριά από το σπίτι της, δίνοντάς της ωστόσο ένα σημαντικό μάθημα ζωής που θα την ακολουθεί για το υπόλοιπο της ζωής της, μέσα από επικίνδυνες περιπέτειες που κόβουν την ανάσα στους μικρούς αναγνώστες, αλλά και σε μας τους ενήλικες αφού δεν είμαστε σίγουροι, που τελικά θα καταλήξει η μικρή μας ηρωίδα. Το σίγουρο είναι πως, όποιος και αν είναι ο προορισμός που θα την οδηγήσει ο αέρας, έχει σκοπό να την διδάξει και όχι να την τιμωρήσει, να την κάνει να δει το σωστό και να το υιοθετήσει ως τρόπο ζωής.

Η Κάκια έχει δημιουργήσει ένα υπέροχο παραμύθι και αυτό δεν είναι κάτι που ισχυρίζομαι μόνο εγώ, αλλά και ο γιος μου. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, η ιστορία της Ελενίτσας, απευθύνεται πρώτα απ' όλους στους μικρούς μας φίλους και αυτούς, είναι αδύνατον να μην τους κερδίσει. Με απλό και κατανοητό λόγο, η συγγραφέας, έχει στήσει ένα παραμύθι που συνδυάζει την περιπέτεια, τη δράση, τον φόβο και την αγωνία, με το χιούμορ, τη συγκίνηση, αλλά και την πρόθεση να διδάξει χωρίς να είναι δασκαλίστικο. Ο οδηγός βιταμινών και καλής διατροφής που συμπληρώνει το βιβλίο, ολοκληρώνει ουσιαστικά την ηθική αξία που βρίσκεται πίσω από αυτό, αλλά και το μάθημα που θέλει να δώσει. Και ναι, η Κάκια, κέρδισε το στοίχημα και με την ευαισθησία που την διακρίνει, πέτυχε κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο, με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ξύδη Κάκια
Εικονογράφηση: Πλαχούρης Απόστολος
Εκδόσεις: Οσελότος
Κατηγορία: Παιδική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2013
Αρ. σελίδων: 48
ISBN: 978-960-564-084-2

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Τι τόνο παίρνει το "Σ' αγαπω";

Τι τόνο παίρνει το "Σ' αγαπω";

        Σήμερα ανακάλυψα ότι μπορώ να έχω το πολυτονικό στο πληκτρολόγιό μου! Ήταν σαν να μου έκαναν ένα μεγάλο δώρο καθώς έχω μάθει το τυφλό σύστημα στις παλιές γραφομηχανές με τις δασείες, τις ψιλές και τις περισπωμένες. Τι όμορφη που είναι η ελληνική γλώσσα, η γλώσσα μας! Πείτε μου δεν είναι πιο όμορφο πιο αισθησιακό έτσι το "Σ’ ἀγαπῶ";

Η πρώτη μου γραφομηχανή ήταν μια φορητή Ολύμπια που βασανιζόμουν να της αλλάξω την ταινία και μουντζούρωνα τα χέρια μου με το κόκκινο-μαύρο μελάνι που είχε... μετά πέρασα σε μια επαγγελματική μεγάλη που έπαιρνε ακόμα και Α3 χαρτί, έγραφα ισολογισμούς εκεί... δράμα μεγάλο όταν έκανα κάποιο λάθος, έπρεπε με μπλάνκο να το σβήσω και να γυρίσω τον κύλινδρο για να πετύχω το γράμμα ή το νούμερο ακριβώς στο ίδιο σημείο που ήταν το λάθος...
Μετά πέρασα στην ΙΒΜ με το μπαλάκι που είχε και ταινία διόρθωσης... έτρεχαν τα χέρια πιο γρήγορα από την σκέψη...
         Αργότερα στο κομπιούτερ δεν θα το πιστέψετε αλλά το πρόβλημά μου ήταν ότι ήταν αθόρυβο, δεν μπορούσα να γράψω γιατί δεν άκουγα τα πλήκτρα...

         Τώρα κυκλοφορώ πάλι με μια τσάντα, φορητό υπολογιστή τον λένε ή λαπ τοπ και αντιλαμβάνομαι ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και δεν θυμάμαι πια που πηγαίνουν οι περισπωμένες και οι δασείες… όπως χάθηκε και η εποχή που ήθελα να ζωγραφίσω με χίλιες περισπωμένες το "Σ’ ἀγαπῶ".

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS