Από το Blogger.
RSS
Container Icon

Στα μονοπάτια της Κύθνου - Η Παναγιά του Κάστρου

Στα μονοπάτια της Κύθνου - Η Παναγιά του Κάστρου

Η Κύθνος κάθε χρόνο βάζει τα καλά της. Με αγάπη και μεράκι στολίζεται και περιμένει τους «εραστές» της, όπως έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση για το νησί της καρδιάς μου. http://xidikakia.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html

Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος απολαύσαμε πολλές ξεχωριστές βραδιές σε όλα τα μέρη της Κύθνου. Στον Μέριχα συναυλία, στα Λουτρά και στη Χώρα παρουσίαση βιβλίων και έκθεση ζωγραφικής. Στη Δρυοπίδα τραγουδήσαμε κάτω από την πανσέληνο του Αυγούστου, ενώ το θεατράκι της ζωντάνεψε με θεατρικές και μουσικές βραδιές. Ρεμπέτικο γλέντι στην Παναγιά την Κανάλα και περπάτημα στα παλιά μονοπάτια του νησιού προς τις παραλίες και τις εκκλησιές. «Όλη η Κύθνος μια γιορτή!» είναι το σύνθημα που έχει δώσει ο Δήμος στα Κύθνια που κρατούν περίπου ενάμιση μήνα και με τη συμβολή των τοπικών Συλλόγων ετοιμάζουν πλούσιο πρόγραμμα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.

















Η θέα πάνω από τα Λουτρά, στα βόρεια του νησιού όπου ξεκινάει ο δρόμος, είναι εκπληκτική. Το μάτι και η ψυχή ξεκουράζονται στους κολπίσκους που στολίζουν το νησί που μοιάζει με πίνακα κάποιου ευφάνταστου ζωγράφου. 


















Μισή ώρα πεζοπορίας είναι αρκετή για να βρεθείς σε ένα εντυπωσιακά άγριο τοπίο με βράχινα «μπαλκόνια» που από κάτω τους κρέμονται σαν πολυέλαιοι καταπράσινες καπαριές. Σου κόβεται η ανάσα καθώς αντικρίζεις πλέον από ψηλά την άλλη μεριά του νησιού. Σε απόσταση αναπνοής, απέναντι, διακρίνεις την Κέα. 















Το λευκό εκκλησάκι της Παναγιάς του Κάστρου αρχίζει να ξεχωρίζει στην κορυφή, ενώ το βαθύ γαλάζιο του πελάγους που απλώνεται εμπρός σου, σπάζουν τα πλοία και τα ιστιοφόρα που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα.  
Το Κάστρο της Ωριάς στην Ελληνική Λαογραφία αναφέρεται σε πολλά μέρη. Ένα από αυτά είναι και η Κύθνος. Η ιστορία τους συνδέεται με τη λαϊκή ελληνική παράδοση. Σύμφωνα με αυτήν, τα κάστρα που ονομάζονται της Ωριάς, ανήκαν σε μια βασίλισσα εξαιρετικά όμορφη, η οποία τα υπεράσπιζε επί δώδεκα χρόνια από τους Τούρκους και τους Σαρακηνούς που προσπαθούσαν να τα εκπορθήσουν.



Ένας παππούς μου είπε κι εμένα την ιστορία του. Για την κατάληψη του κάστρου κάποιος Τούρκος μεταμφιέστηκε σε έγκυο γυναίκα και ξεγέλασε την Ωριά, την πανώρια κόρη και έδωσε εντολή να ανοίξουν την πύλη. Δεν πρόφτασε να ανοίξει και γέμισε η αυλή με Τούρκους που με τα γιαταγάνια τους κατέσφαξαν όλους αυτούς που είχαν βρει καταφύγιο μέσα από τα τείχη του. Κοκκίνισε η θάλασσα μέχρι απέναντι τη Τζια από το αίμα των σφαγμένων. Και η Ωριά όμως είχε τον ίδιο τραγικό θάνατο γιατί μόλις ανακάλυψε ότι ξεγελάστηκε, έπεσε και σκοτώθηκε.


  
Δυστυχώς το Κάστρο δεν βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Από τους μισογκρεμισμένους τοίχους και τα μικρά κτίσματα μπορείς να φανταστείς τη φοβισμένη ζωή των κατοίκων του, που έβρισκαν παρηγοριά στις εκκλησίες του κάστρου.


 Λέγεται ότι στην περίοδο της ακμής του, μιας και εκεί βρισκόταν η μεσαιωνική πρωτεύουσα του νησιού μέχρι τον 15ο αιώνα, υπήρχαν γύρω στις 100. Εμείς είδαμε τα λιγοστά ερείπια μιας, μπαίνοντας στο κάστρο δεξιά, και αυτήν που αγναντεύει την Κέα που νομίζω ότι είναι Αγία Τριάδα. Μισογκρεμισμένη πια με εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης, με κόπο προσπαθεί να μας διηγηθεί την ιστορία της μέσα από τις σβησμένες τοιχογραφίες, τη θολωτή οροφή της, πέτρα πέτρα κτισμένη, και την αγία τράπεζα που βρίσκονται εκεί. 









  

Η φιλοξενία του κυρ Αντώνη, της κυρίας Άννας και των γιων τους Κωνσταντίνου και Δημήτρη είναι απαράμιλλη. Κάθε χρόνο μετά τη θεία λειτουργία, γλυκά και άρτος δίνονται σε όλους τους επισκέπτες, με την κυρία Άννα πάντα χαμογελαστή και με τον καλό λόγο στα χείλη, να βάζει επάνω στον άρτο με ένα κουταλάκι μέλι θυμαρίσιο που καλύτερό του δεν υπάρχει. Ανίψια και ξαδέλφια που βρίσκονται εκεί για να βοηθήσουν γεμίζουν κύπελλα με το «ζωμό» που προσφέρουν στον κόσμο καθώς και βραστό κατσικίσιο κρέας, όπως συνηθίζεται στα πανηγύρια σύμφωνα με την παράδοση του νησιού. 























Ο κυρ Αντώνης κερνάει το απαραίτητο τσίπουρο και κρασάκι. Με τυρί κατσικίσιο φτιαγμένο από τους ίδιους και πεπόνι κλείνει αυτή τη γευστική προσέγγιση στην παράδοση και τη φιλοξενία του νησιού.

Φεύγοντας αφήνουμε ένα μέρος της καρδιάς μας εκεί και μια υπόσχεση: να μας έχει η Παναγιά καλά για να μπορέσουμε να προσκυνήσουμε τη χάρη της του χρόνου ξανά.

Οι φωτογραφίες είναι της Κάκιας Ξύδη.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS