Από το Blogger.
RSS
Container Icon

Το ρολόι της εκκλησίας

Τετάρτη 6/2/2013

ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Οι χτύποι του με ακολουθούσαν παντού. Όπου κι αν πήγαινα αναζητούσα τον χαρακτηριστικό ήχο της καμπάνας που σήμαινε κάθε μισή ώρα. Άλλοτε χτυπώντας μια φορά για να δηλώσει τη μισή ώρα και άλλοτε περισσότερες. Το μπέρδεμα ήταν όταν η ώρα ήταν μία. Χτυπούσε μία φορά για τις δώδεκα και μισή. Ξαναχτυπούσε μία φορά για να δείξει ότι ήταν μία. Μισή ώρα αργότερα ακολουθούσε ένας ακόμα χτύπος για να δείξει ότι ήταν μία και μισή… Τότε έπρεπε να πάω μέχρι την πόρτα, να ανοίξω το μικρό παραθυράκι της και να κοιτάξω απέναντι το μεγάλο ρολόι της εκκλησίας και να δω τι ώρα ήταν. Το καμπαναριό, ψηλό, επιβλητικό, διακρινόταν από όλες τις μεριές του χωριού και όχι μόνο. Το ξεχώριζες ακόμα και από τα άλλα χωριά. Οι χτύποι του δεν σταματούσαν ούτε τη νύχτα. Τα σπίτια ήταν παλιά και χωρίς ιδιαίτερη μόνωση, έτσι, όταν χτυπούσε, νόμιζες ότι η καμπάνα ήταν δίπλα στο αυτί σου. Όσοι έμεναν γύρω από την πλατεία το είχαν συνηθίσει και δεν τους ενοχλούσε, σχεδόν δεν το άκουγαν πλέον. Το αστείο ήταν όταν είχαμε επισκέψεις. Όταν κοιμούνταν στο σπίτι μας οι «Αθηναίοι». Δεν έκλειναν μάτι όλη τη νύχτα και πετάγονταν ως απάνω τρομαγμένοι κάθε τόσο. Εμένα ποτέ δεν με ενόχλησε, αντίθετα μου άρεσε να το ακούω. Ίσως να το είχα συνηθίσει γιατί αυτός ο ήχος με συνόδευε σχεδόν από την ημέρα που γεννήθηκα. Όταν εγκατέλειψα το πατρικό μου, εκτός από την μητέρα μου, μου έλειπε πολύ και ο χτύπος του ρολογιού.
Ήμουν τυχερή όμως. Δίπλα από το διαμέρισμα μου στην Αθήνα έμενε μια θεία μου που είχε έναν ρολόι κούκο. Έτσι με χαρά αντικατέστησα την βαριά καμπάνα του ρολογιού του χωριού μου με τη φωνή του κούκου. Φρόντιζα πάντα να της κάνω την επίσκεψη όταν η ώρα πλησίαζε ακριβώς, για να έχω την χαρά να βλέπω τα δύο μικρά πορτάκια να ανοίγουν, να βγάζει έξω από το σπιτάκι το κεφάλι του το πουλί και να φωνάζει δυνατά για πολλή ώρα «κούκου, κούκου, κούκου»… Όταν άλλαξα σπίτι, η καλή μου η μανούλα κοιτούσε το ρολόι της εκκλησίας και όταν οι δείχτες κόντευαν στο ακριβώς της ώρας με έπαιρνε τηλέφωνο για να έχω την ευκαιρία να ακούσω την καμπάνα.
Ο ήχος του δεν έφυγε ποτέ από μέσα μου. Εκείνο το ρολόι μετρούσε και μετράει με ακρίβεια τις μέρες μου, τις ώρες, τα δευτερόλεπτα της ζωής μου. Μου θυμίζει συνεχώς τι ονειρεύτηκα, τι κατάφερα, τι προσπέρασα, τι άφησα πίσω μου. Έχει γίνει ένα με την παιδική, την εφηβική, την νεανική και την μετέπειτα ζωή μου. Συνοδεύει μέχρι τώρα τις σκανταλιές μου, τα πρώτα ερωτικά μου σκιρτήματα, την ακρίβεια στα λεγόμενά μου, την συνέπεια στην δουλειά μου. Είναι εκεί, σταθερό, για να μου θυμίζει το χρόνο που περνάει, τους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή μου, τα καινούργια παιδιά που συντροφεύει, τις επιθυμίες που γεννάει για φυγή.
Αυτό το ρολόι, που έπαιξε ένα τόσο σπουδαίο ρόλο στην ψυχή μου, δεν θα μπορούσε να λείψει από το βιβλίο μου, που έχει θέμα τη ζωή στο χωριό μου. Κάνει βόλτα με άνεση στις σελίδες του από το πρώτο κεφάλαιο μέχρι το τελευταίο σχεδόν, όπου γίνεται ο εφιάλτης της ηρωίδας μου και η αρχή για την κάθαρση. Όταν θα διαβάζετε το βιβλίο «Σε ελεύθερη πτώση», θέλω να δείτε και εσείς με τα μάτια της φαντασίας σας ένα ψηλό καμπαναριό στο χρώμα της ώχρας, με τοξωτά ανοίγματα σε κάθε του πλευρά, ένα τεράστιο στρογγυλό ρολόι με απλά λατινικά νούμερα αποτυπωμένα πάνω σε λευκή πλάκα και δύο περίτεχνους δείχτες να ερωτοτροπούν τρέχοντας μέρα νύχτα γύρω γύρω. Και ποιος ξέρει, ίσως να το ακούσετε να σημαίνει και τις ώρες της δικής σας της ζωής.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS