Υπάρχει κάποιος που δεν θυμάται από το σχολείο το ρήμα «λύω»;
«Λύω, λύεις, λύει, λύομεν, λύετε, λύουσι».
Αχ πόσες ώρες περάσαμε πάνω του για να μάθουμε να το κλίνουμε... Πόσα λάθη και πόσα σωστά. Και αυτός ο «γόρδιος δεσμός» με το παρελθόν να μην θέλει να λυθεί, μα ούτε και να κοπεί. Γιατί έχει άρωμα χειμωνιάτικης νύχτας, χεράκια κρύα να γεμίζουν τις αράδες του μπλε τετραδίου και τρεμάμενη φωνή να επαναλαμβάνει τα ρήματα, ομαλά και ανώμαλα.
Η γλώσσα μας είναι ζωντανή και εξελίσσεται, έχει όμως και ρίζες βαθιές που χάνονται στα χρόνια του Όμηρου και του Θουκυδίδη. Έχει καινούργιες λέξεις που παραχωρούν τη θέση τους στις παλιές. Υπάρχουν όμως και αυτές που η αξία τους είναι αδιαμφισβήτητη και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, όπως η ρίζα του «λύ-ω».
Τώρα όμως που η βασιλεία του έχει τελειώσει, τώρα έχει χάσει το δρόμο του.Είναι εγκλωβισμένο και ζητάει βοήθεια.
Το ξέρω ότι υπάρχει οικονομική κρίση, αλλά σας παρακαλώ μην το σκοτώνετε.
Είναι σαν να σκοτώνετε τα εφηβικά μας χρόνια, είναι σαν να πυροβολείτε τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης εποχής αθωότητας, ερωτικών καλεσμάτων και χαρούμενων στιγμών, είναι σαν να αψηφάτε τις αγωνίες και τα χτυποκάρδια του διαγωνίσματος.
«Λύω, έλυον, λύσω, έλυσα, λέλυκα, ελελύκην. Μαμά το έμαθα… μπορώ τώρα να πάω να παίξω;»
Κάκια Ξύδη, συγγραφέας, εκδότρια Πνοής
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου