«Εδώ Πολυτεχνείο»

        «Εδώ Πολυτεχνείο»

          «Ξεσηκωθείτε ωρέ, λουφάξαμε όλοι και δεν μιλάμε. Γιατί δεν μιλάμε;» έλεγε η μητέρα της φίλης μου και πηγαινοερχόταν σαν το λιοντάρι στο κλουβί του, απευθυνόμενη πότε στον εαυτό της και πότε σε μας. «Τώρα, αντί να καθόμαστε εδώ και να ακούμε το ραδιόφωνο και τις αδέσποτες σφαίρες που στόχο τους έχουν το φόβο, πρέπει εγώ πρώτη να σας πάρω να πάμε εκεί. Σηκωθείτε, πάμε, αν καθίσουμε στα σπίτια μας δεν γίνεται τίποτα». Έτσι, ξεπερνώντας τον φόβο και τα πρέπει της μάνας, η αγέρωχη κρητικοπούλα νοικοκυρά, μας πήρε, δεκαπέντε χρονών κοριτσάκια τότε και μας κατέβασε στο Πολυτεχνείο. Πιασμένες χέρι χέρι αναμειχθήκαμε με όλο τον κόσμο που ήταν ήδη πάρα πολύς. Στην αρχή είμαστε πολύ δισταχτικοί, περιφερόμαστε ανάμεσα στο πλήθος και δίναμε απλά το παρόν. Όσο η ώρα περνούσε όμως τα πράγματα άρχισαν να σφίγγουν. Το σούσουρο και οι φωνές προηγήθηκαν της μυρωδιάς και των δακρύων που έφεραν οι χημικές ουσίες και τα νεράντζια πήγαιναν από χέρι σε χέρι ως μια κάποια ανακούφιση από το τσούξιμο. Τότε η ψυχή ανταριάστηκε και τίποτα δεν την κρατούσε. Γίναμε ένα σώμα και φωνάζαμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας τα συνθήματα. Στην ανάπαυλα των συνθημάτων ένας περίεργος θόρυβος έφτανε στ’ αυτιά μας και από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η λέξη που δεν άρμοζε στο χώρο ούτε στη στιγμή, «τανκς». Μα εμείς η μόνη εικόνα που είχαμε από τα τανκς ήταν από τις φωτογραφίες του πολέμου το 1940 στα χαρακώματα της Αλβανίας. Τώρα τι δουλειά είχαν τα τανκς στην Γ’ Σεπτεμβρίου και στην Πατησίων;  Ποιος ήταν ο εχθρός;  Εμείς; Εμείς είμαστε ο εχθρός που κατεβήκαμε με μόνο όπλο την ψυχή μας να φωνάξουμε για τα ιδανικά μας; Εμείς είμαστε ο εχθρός που ζητάμε ψωμί, παιδεία, ελευθερία; 

        Το Πολυτεχνείο έμεινε μέσα μας χαραγμένο για πάντα. Η γενιά του μεγάλωσε, πήρε τα σκήπτρα της εξουσίας. Μπορεί να μην ήταν αντάξια των προσδοκιών μας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι τότε δεν πολέμησε, δεν προσπάθησε.

        Τώρα; Τώρα που έχουμε την ελευθερία μας, τι την κάνουμε; Μήπως έχει καλυφθεί ο καθένας πίσω από το δικό του καβούκι κι ενώ στην ουσία δεν έχει ούτε ψωμί ούτε παιδεία μα ούτε και ελευθερία μένει βουβός θεατής της ίδιας του της ζωής.

        Εδώ Πολυτεχνείο. 17 Νοέμβρη. Μια μέρα σύμβολο που δεν πρέπει να ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου.