Ζωή σαν ...πικραμύγδαλο

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η μητέρα μου με έπαιρνε και πηγαίναμε στον κήπο να μαζέψουμε τα αμύγδαλα. Μεταξύ των άλλων δέντρων είχαμε και δύο φουντωτές αμυγδαλιές που έκαναν μεγάλα και νόστιμα αμύγδαλα. Στην άκρη του κήπου είχαν φυτρώσει και δύο κακοφτιαγμένες με αραιά κλωνάρια που έκαναν κάτι μικρά και πικρά αμύγδαλα. Μόλις τελειώναμε με τις "καλές", πάντα πηγαίναμε να μαζέψουμε κι αυτές. 

Η μητέρα μου όταν έφτιαχνε γλυκά, ιδίως τα "μπισκότα" που γίνονται με αμύγδαλα ψιλοκομμένα, το ασπράδι του αυγού και ζάχαρη, έβαζε και μερικά πικραμύγδαλα για τη γεύση και το άρωμα. Εγώ, όμως, πάντα διαμαρτυρόμουν όταν κατά λάθος έτρωγα κάποιο πικρό και της έλεγα: «Ήθελα να ’ξερα τι θέλεις και τα μαζεύεις αυτά;» Τότε, εκείνη μου απαντούσε: «Παιδί μου, στη ζωή όλα χρειάζονται και τα γλυκά και τα πικρά και τα ξινά και τα άνοστα».

Τότε, δεν μπορούσα να την καταλάβω. Τώρα, κάθε φορά που τρώω πικραμύγδαλο ή τον καρπό από το κουκούτσι του βερίκοκου, που λένε ότι κάνει πολύ καλό στην υγεία, την θυμάμαι. 

Άλλωστε και η ζωή η ίδια ήρθε με τις χαρές και τις πίκρες, το γέλιο και το δάκρυ αντάμα να με κάνει να αναλογιστώ ότι μέσα στην απλότητά της η μανούλα μου, μου δίδαξε όλο το νόημά της. Ένα συνταίριασμα, μια μαγική συνταγή με τις σωστές δόσεις που μόνο εκείνη ξέρει.

Α, ξέχασα να σας πω, ότι η μανούλα μου τα μπισκότα στο τέλος τα ράντιζε με ανθόνερο και το άρωμά τους απλωνόταν παντού όπως η χρυσόσκονη στα όνειρά μας.
Κάκια Ξύδη