Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ
(Η ιστορία γράφτηκε για την εκπομπή της Δευτέρας
του Νικήτα Σούλου στο Μαγικό Ραδιόφωνο)
Είχα δώσει
υπόσχεση στον εαυτό μου πως άμα έρθει ξανά η αγάπη, δεν θα την έδιωχνα. Δεν θα
της έλεγα ποτέ «γιατί άργησες;», αλλά, «καλώς ήρθες».
Yποσχέθηκα
στον εαυτό μου πως άμα έρθει ξανά η αγάπη θα την κρατούσα, θα την πρόσεχα σαν
πολύτιμο φυλαχτό και θα πέθαινα μαζί της όταν θα ερχόταν η ώρα να φύγει και
πάλι.
Είχα
πει πως άμα έρθει ξανά η αγάπη θα της έδινα τα πάντα και θα έκανα ό,τι ήταν
δυνατόν για να την κρατήσω, αρκεί να ερχόταν…
Της
έστρωνα χαλιά και την περίμενα. Έφτιαχνα όνειρα πουπουλένια μαζί της και
πετούσαμε ξέγνοιαστα μαζί στα σύννεφα τις μέρες και στήναμε τρελό χορό ανάμεσα
στα αστέρια τις νύχτες. Όλη η ύπαρξή μου την ζητούσε και της υποσχόταν όμορφες
μέρες. Και τα χρόνια περνούσαν και το όνειρο της αγάπης κρατούσε. Η ζωή όμως
προχωρούσε. Εκείνη είχε τα δικά της σχέδια κι εγώ ανίδεη στο τι μου ετοιμάζει,
βρέθηκα διχασμένη ποιο δρόμο να ακολουθήσω. Της ζωής ή της αγάπης; Βλέπεις, οι
δρόμοι εκείνοι έμελλε για μένα να είναι παράλληλοι… Ακολούθησα το δρόμο της
ζωής και το όνειρο της αγάπης σιγά σιγά ξεθώριασε.
Η
αγάπη ήρθε. Δεν είχε σημασία που δεν την περίμενα πια. Δεν είχε σημασία αν
άργησε. Δεν είχε σημασία αν ήταν καλυμμένη στην ομίχλη. Δεν είχε σημασία αν
ήταν ντυμένη με τα χρώματα του ονείρου, όμως ήρθε.
Κανένας
από τους δυο μας δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν. Άλλωστε πάντα όταν ζεις κάτι
δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι. Μόνο μετά, όταν κοιτάς από την
απέναντι κορυφή, τότε βλέπεις πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος που διένυσες.
Ήσουν
ένα όνειρο. Ήμουν ένα όνειρο. Και έμεινες εκεί. Και έμεινα εκεί. Όπως ξέρουμε
τα όνειρα δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Συναντιούνται βέβαια
κάπου κάπου, άκαιρα ίσως, αλλά για τόσο λίγο.
Έτσι
λοιπόν είδαμε κι εμείς εκείνη την αγάπη που τρελά της παραδοθήκαμε. Σαν ένα
όνειρο. Ένα όνειρο μακρινό που έτσι έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε και να μην το
αφήσουμε να μας καταστρέψει. Γιατί, είπαμε, άλλο το όνειρο, άλλο η
πραγματικότητα. Άλλο η λογική, άλλο η καρδιά. Άλλο η αγάπη και άλλο η ζωή.
Και
αρνηθήκαμε εκείνη την αγάπη, την πληγώσαμε, την προδώσαμε. Δεν της δώσαμε το
περιθώριο να ζήσει και να αναπτυχθεί. Προδώσαμε εκείνη που ήρθε ανυποψίαστη να
μας δώσει τα δώρα της και νιώσαμε και ανακουφισμένοι από την απόφαση που
πήραμε. Μια απόφαση που μας έκανε συνεπείς σε όλες τις άλλες υποχρεώσεις μας
αλλά επίορκους στους όρκους της καρδιάς και στην υπόσχεση που είχαμε δώσει στον
εαυτό μας.
Είχα
δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου, μόλις θα ερχόταν η αγάπη δεν θα την άφηνα να
φύγει. Η αγάπη ήρθε κι εγώ την αρνήθηκα. Φόρεσα τη μάσκα της αξιοπρέπειας και
έκανα πως δεν την αναγνώρισα και την άφησα να φύγει. Επίορκος της αγάπης είμαι
πια, προσπαθώντας να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου κάθε φορά που την βλέπω
φωλιασμένη σε άλλες μορφές να περνάει αδιάφορη από μπροστά μου.
Κάκια Ξύδη
1 σχόλια:
....επίορκος της αγάπης είμαι πια.........Κάκια μου..................
Δημοσίευση σχολίου