Ένα βράδυ κλεμμένο

Ένα βράδυ κλεμμένο

 Ένα βράδυ μαζί σου! Μόνο αυτό ήθελα! Ένα βράδυ που θα κοιμόμουν στην αγκαλιά σου, θα ένιωθα τη ζεστασιά του κορμιού σου, θα μου τραβούσες το σεντόνι και θα με ξεσκέπαζες, θα άκουγα το παραμιλητό σου, θα ξυπνούσα από το ροχαλητό σου. Ένα που θα ήταν μόνο δικό μου και δικό σου! Μακριά απ’ όλους και απ’ όλα.

Κι εσύ μου το αρνιόσουν. Ούτε να το ακούσεις δεν ήθελες, όπως τόσα άλλα. Ίσως πίσω από αυτό να κρυβόταν και πάλι ο φόβος. Ο φόβος του επόμενου πρωινού, της επόμενης νύχτας. Ίσως να μην μπορούσες πια να αναμετρηθείς με τη μοναξιά σου γιατί θα είχα εισβάλει μέσα της και θα την είχα βεβηλώσει. Ίσως να με ήθελες για κάτι πολύ συγκεκριμένο, όχι για όλες τις στιγμές. Ίσως ήθελες να εκβιάσεις τις αποφάσεις μου και να μου δώσεις να καταλάβω ότι δεν γίνεται να τα έχω όλα δικά μου. Μικρό κακομαθημένο κορίτσι ήμουν που προτιμούσε τις ελεύθερες πτώσεις με δίχτυ ασφαλείας. Εκείνο το δίχτυ ασφαλείας που εσύ με περιφρόνηση κοιτούσες και ποτέ δεν καταδέχτηκες να χρησιμοποιήσεις. Όμως τώρα θα σου αποκαλύψω κάτι που ποτέ δεν κατάλαβες ή που δεν θέλησες να καταλάβεις.

Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα που συναντηθήκαμε στη φωλιά μας; Ήταν μια μέρα πριν την παραμονή του 2000. Όλος ο κόσμος περίμενε με ανυπομονησία τους λαμπρούς εορτασμούς για την άφιξη της νέας χιλιετίας. Από τους ιθαγενείς κατοίκους του μικροσκοπικού νησιωτικού συμπλέγματος των νησιών Κιριμπάτι στον Ειρηνικό, έως την πόλη των Αγγέλων, την Αθήνα, το Σύδνεϋ, το Ρίο ντε Τζανέιρο και το Παρίσι, όπου το θέαμα θα ήταν φαντασμαγορικό.

Εγώ όμως, αδιάφορη για την παγκόσμια φρενίτιδα, ετοιμαζόμουν να ζήσω τη δική μου γιορτή μια μέρα πριν. Οι δυο μας βρεθήκαμε, ξεκομμένοι για μια ακόμη κατάθεση στον κουμπαρά των αναμνήσεων. Ήταν η πρώτη φορά που κρατούσες κάτι για μένα. Μια μικρή κάρτα με ιδιόχειρη αφιέρωση, με την οποία πέρασα μέρες ολόκληρες ψηλαφίζοντας τα γράμματα που εσύ είχες χαράξει επάνω της. Προσπαθούσα με την αφή να τα διαβάσω, με τη μυρωδιά να τα ανακαλύψω, με την ακοή να αφουγκραστώ τον ήχο του μολυβιού πάνω τους.

Ήταν γραμμένη με τα δικά σου χέρια, ευχές πολύτιμες για μένα και στο τέλος ένα «Με αγάπη» και μια κόκκινη καρδούλα δεμένη από μια αόρατη κλωστή που κρεμόταν μέχρι τη δεξιά κάτω γωνία. Κοίταζα και ξανακοίταζα τις δύο αυτές μαγικές λεξούλες που είχαν μαγνητίσει το βλέμμα μου και δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να το εκλάβω ως μια συνηθισμένη έκφραση. Ήταν βλέπεις εκείνο το ανείπωτο σ’ αγαπώ που με είχε ταλαιπωρήσει. Καιρό πολύ το ονειρευόμουν, το περίμενα, ετοίμαζα τις αισθήσεις και τις αντοχές μου γι’ αυτό, αλλά δεν ερχόταν. Κι αυτές οι δύο λεξούλες εκείνη τη μέρα, την τελευταία νύχτα πριν την πρωτοχρονιά, με μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο. Ίσως επειδή ένιωθα ότι σφράγισαν το τέλος μιας εποχής που δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο την πορεία της και σηματοδοτούσαν την εκπλήρωση βαθύτερων επιθυμιών.

Μέριασε η ώρα να περάσουμε, να απλώσουμε την αγάπη μας στα σεντόνια, να μπλέξουμε τις ανάγκες μας, να εξυψώσουμε το εγώ μας και μας άφησε εκεί ξεχασμένους σε μια κοινή κρεβατοκάμαρα μιας παλιάς πολυκατοικίας με φουσκωμένο ξύλινο πάτωμα, ένα παλιό κρεβάτι που έτριζε, ένα μικρό κεράκι που φώτιζε τα λευκά σεντόνια και το τριανταφυλλένιο ολοπόρφυρο του αίματος πάπλωμα που μας κρατούσε ενωμένους κάτω από τη θαλπωρή του.

Και σαν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού, εκείνου που πάντα με πονούσε και δεν άντεχα, κομμάτια μικρά έγινα και εξαφανίστηκα από το κρεβάτι του έρωτά μας και δεν θέλησα ούτε καληνύχτα να σου πω. Χαμένη στης νύχτας την οδύνη, έκλεισα τ’ αφτιά μου με τα χέρια, το φευγιό σου να μην ακούσω, μουρμουρίζοντας ακατάληπτες συνεχόμενες συλλαβές. Ευχόμουν να το μετανιώσεις, να γυρίσεις πίσω και να μου πεις ότι εκείνο το βράδυ δεν θέλεις να το περάσεις πουθενά αλλού εκτός από την αγκαλιά μου. Έκανα όνειρα για το πώς θα ένιωθα εκείνη τη στιγμή· την ανατριχίλα στο κορμί, το σφίξιμο στο στομάχι, την αγαλλίαση στην ψυχή, το μειδίαμα του φιλιού της ένωσής μας. Και στην παραζάλη μου, έτσι όπως παρακαλούσα την ώρα να φύγει γρήγορα γιατί δεν την είχα πλέον ανάγκη, δεν άκουσα το χτύπημα στην πόρτα. Νόμιζα του μυαλού τέχνασμα ότι ήταν κι αυτό. Νόμιζα φτιαχτή ευτυχία, ψεύτικη, ήρθε να παίξει με την ανάγκη μου. Νόμιζα ότι η επιθυμία μου είχε φέρει την τρέλα πιο γρήγορα κοντά μου. Το χτύπημα της πόρτας όμως συνεχίστηκε και με ανάγκασε να σηκωθώ. Όλα όσα σκεφτόμουν πριν είχαν γίνει καπνός.

Όταν σε αντίκρισα να στέκεσαι προβληματισμένος στο κατώφλι, ταράχτηκα, λες και δεν ήταν εκείνο που παρακαλούσα να γίνει τόση ώρα! Πήγε το χαμόγελο ν’ ανθίσει στα χείλη μου, αλλά η σοβαρότητα του βλέμματός σου μου έκοψε τη φόρα. Απτόητη, σε πήρα μια τεράστια αγκαλιά και σε έβαλα και πάλι στο σπίτι. Μέσα στη φωλιά της αγάπης μας που δεν είχε ακόμη κρυώσει.

Όμως γιατί το αγκάλιασμά σου δεν είχε την ίδια θέρμη με πριν; Τι είχε συμβεί; Γιατί γύρισες πίσω αν όχι για να περάσεις αυτό το τελευταίο βράδυ πριν τον ερχομό της χιλιετίας  μαζί μου; Γιατί ήσουν εδώ, αν όχι για να κλείσεις του λογαριασμούς που είχες ανοίξει με την αγάπη μου;

Είναι παράξενη η αγάπη. Μας γεμίζει ερωτήματα. Μας κλείνει τα μάτια και δεν μπορούμε να δούμε ούτε πέρα από τη μύτη μας. Μας κάνει χαζά παιδιά χωρίς κρίση και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ούτε τα αυτονόητα. Ξεχείλιζε ο πόθος από παντού, απ’ όλους τους πόρους του κορμιού μας, από κάθε ανάσα που έβγαινε από τα πνευμόνια μας, από κάθε ήχο που άγγιζε την ακοή μας, από κάθε ψίθυρο που έλιωνε κάτω από τα βλέμματά μας. Εμείς όμως τίποτα δεν μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε από όλα αυτά. Τυφλοί, περιχαρακωμένοι στα συναισθήματα που δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε, ζητούσαμε αποδείξεις. Φτηνές αποδείξεις χωρίς ουσία.

«Η εξώπορτα της πολυκατοικίας είναι κλειδωμένη» μου είπες, και τα λόγια σου κουδούνισαν παράξενα στ’ αφτιά μου που δεν ήθελαν να συνειδητοποιήσουν τον πραγματικό λόγο της επιστροφής σου. Εγώ είχα βολευτεί ήδη χουχουλιάζοντας κάτω από τη μασχάλη σου ακούγοντας τον χτύπο της καρδιάς σου και ονειρευόμουν ότι εκεί θα έμενα ξάγρυπνη όλη τη νύχτα να ανασαίνω τις ανάσες σου, να ρουφάω τον ύπνο σου, να χορεύω στους ήχους σου.

«Η πόρτα είναι κλειδωμένη, δεν μπορώ να φύγω. Πρέπει να μου ανοίξεις με το κλειδί σου» επανέλαβες πιο καθαρά και επεξηγηματικά.

Τότε κατάλαβα. Δεν είχες γυρίσει για μένα. Δεν ήθελες να περάσουμε αυτό το βράδυ μαζί. Δεν σκόπευες να μου χαρίσεις αυτό που τόσο καιρό σου ζητούσα. Και δίχως να χαλαρώσω το αγκάλιασμα, δίχως να παίξει καθόλου το μάτι από το ψέμα, είπα:

«Μα δεν έχω το κλειδί της εισόδου, το έχω χάσει».

«Και τότε πώς μπήκες;» ρώτησες δύσπιστος.

«Χτύπησα στην κυρία Ερμιόνη που μένει στον πρώτο όροφο και μου άνοιξε» ξεστόμισα με μεγάλη ευκολία τη δικαιολογία μου.

«Μιλάς σοβαρά τώρα;» είπες συνεχίζοντας να με κοιτάς υπό γωνία.

«Ναι, μιλώ πολύ σοβαρά. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω το κλειδί της κάτω πόρτας, το έχω χάσει εδώ και μια βδομάδα» είπα ενώ είχα φύγει από την αγκαλιά σου και προσπαθούσα με το βλέμμα να σε σαγηνέψω και πάλι και να σε παρασύρω στον βωμό του έρωτά μας.

Με κοιτούσες ανέκφραστος, μη θέλοντας να πιστέψεις αυτό που σου έλεγα. Ούτε ίχνος χαράς στα μάτια σου, ούτε μια ρυτίδα δεν έσπασε στα χείλη σου.

«Τώρα αναγκαστικά θα μείνεις εδώ μέχρι το πρωί, θα κοιμηθούμε όλη τη νύχτα μαζί. Δεν χαίρεσαι γι’ αυτό;» είπα ζητώντας μια επιβεβαίωση που δεν ερχόταν.

«Πρέπει να πάω σπίτι μου» μου τόνισες βιαστικά.

«Τώρα όμως δεν γίνεται. Θα μείνεις εδώ, θέλεις δεν θέλεις» σου απάντησα κυνικά.

Το πείσμα νίκησε. Ο εγωισμός νίκησε. Σφιχτά τα χείλη χωρίς ζωή. Έκλεισαν όλες οι δίοδοι επικοινωνίας, για την επικράτηση του ισχυρότερου. Μικρή και ασήμαντη φάνταζε πια η αγάπη μας. Ξεχασμένη, πεταμένη στη γωνιά του πατώματος μαζί με τις κάλτσες, τα χαρτομάντιλα και μισό μπουκάλι νερό.

Η νύχτα ήταν εφιαλτική. Δεν είχε καμία σχέση με τα όνειρά μου. Το κινητό σου είχε ξεμείνει από μπαταρία και συνεχώς χτυπούσε προειδοποιητικά. Μαζεμένος στην άκρη του κρεβατιού δεν μπορούσες να δεχτείς ότι έμεινες εκεί παρά τη θέλησή σου. Κι εγώ, ευτυχισμένη που έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες είχα κερδίσει αυτό που μου ανήκε, αυτό που ονειρευόμουν. Μια νύχτα μαζί σου, έστω και κλεμμένη.

(Το διήγημα εμπεριέχεται στο βιβλίο της Κάκιας Ξύδη "Φυσάει" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή)