«Άρχισε το πανηγύρι του Μυστρά», είδα σε ένα ποστ στο fb και πετάρισε η καρδιά μου.Έκλεισα τα μάτια και γύρισα πολλά χρόνια πίσω. Από πολύ μικρό κοριτσάκι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου περίμενα με αγωνία αυτή την ημέρα. Μας έπαιρνε ο μπαμπάς μου σε μια μεγάλη μαύρη ΒMW μηχανή τετρακάβαλο. Μπροστά εγώ, ο μπαμπάς οδηγούσε πίσω του η αδελφή μου και πάρα πίσω η μαμά μου. Μετά από λίγα χρόνια πηγαίναμε με το ΜAZDA το αγροτικό. Παρκάραμε αρκετά μακριά γιατί είχε πολλά αυτοκίνητα και περπατούσαμε ανάμεσα από ζώα που έφερναν από τα γύρω χωριά για πούλημα. Φτάναμε στην εκκλησία, ανά
βαμε ένα κεράκι και παίρναμε το δρόμο του πανηγυριού κάτω από την σκιά του επιβλητικού λόφου του Μυστρά.
Η πραμάτεια κάθε παράγκας απλωμένη σε μεγάλους πάγκους, ρούχα, παπούτσια, εσώρουχα, γυαλικά, χαλιά, χαλάκια, σεντόνια, κουβέρτες, ξύλινα καρεκλάκια, εργαλεία, μαχαίρια, δώρα, ασημένια κοσμήματα, ψεύτικα κοσμήματα, παιχνίδια για τα παιδιά, ο γύρος του θανάτου για τους μεγάλους. Ο γύρος του θανάτου ήταν ένα πολύ μεγάλο βαρέλι θα έλεγα, φτιαγμένο από τάβλες και ένας κασκαντέρ έβαζε μπρος τη μηχανή, έπαιρνε φόρα και άρχιζε να κάνει γύρους φτάνοντας πολλές φορές ψηλά μέχρι εκεί που έβλεπαν οι θεατές κόβοντας τους την ανάσα. Το λούνα παρκ είχε την τιμητική του, κυρίως στα συγκρουόμενα γινόταν χαμός. Μετά τρώγαμε μπουζοπούλα στα υπαίθρια πρόχειρα καταστήματα και γυρίζαμε ευχαριστημένοι στο σπίτι.
Την τελευταία χρονιά του Λυκείου ήμουν ερωτευμένη. Με το που φτάσαμε στο πανηγύρι αντίκρισα τα μάτια του να με περιμένουν σε μία γωνία. Κόσμος πολύς, φασαρία, αλλά εγώ τίποτα δεν άκουγα παρά μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου, τίποτα δεν έβλεπα πέρα από το βλέμμα του που με κάρφωνε σε κάθε ευκαιρία. Με πήρε είδηση ο πατέρας μου και μας μάζεψε άρον άρον και γυρίσαμε πίσω χωρίς να μου πει τίποτα. Πέρασαν τα χρόνια, ανέβηκα στην Αθήνα, όμως τα καλοκαίρια ήμουν πάντα στο χωριό και επισκεπτόμασταν το Πανηγύρι του Μυστρά. Όταν παντρεύτηκα έγινε κάτι σαν θεσμός να κατεβαίνουμε με τον άντρα μου στο χωριό και όλοι μαζί να
πηγαίνουμε στο πανηγύρι. Μέχρι την τελευταία χρονιά που με το ζόρι έβγαλε ο πατέρας μου την βόλτα… κατάλαβα ότι ήταν η τελευταία χρονιά που έβλεπε το πανηγύρι. Σε πείσμα όμως όλων συνεχίσαμε να πηγαίνουμε με την μαμά… μέχρι που έφυγε κι εκείνη… Δεν ξαναπήγα στο πανηγύρι… Δεν ξέρω πότε θα πάω ξανά.
Η φίλη από το fb το έχει βαρεθεί έγραφε «κάθε χρόνο τρώω στην μάπα τόσα αυτοκίνητα που περνάνε μπροστά από το σπίτι μου», «Είναι που έχουμε ζήσει σε διαφορετικές εποχές μικρή μου» της είπα με νοσταλγία, «Φιλιά ... μεγάλη» μου απάντησε
5 σχόλια:
Ειδες οταν ξυπνουν οι μνημες ??
τι όμορφο!!! νοσταλγικό και ωραίο!!!
Όμορφες αναμνήσεις, όμορφο κείμενο! Να είσαι καλά, Κάκια μου!
Το βλέμμα δε μας είπες το αντάμωσες ξανά ;;;
Τελικά δε μας είπες Κάκια , το επίμονο αυτό βλέμμα το αντάμωσες ξανά ;;
Δημοσίευση σχολίου