Από το Blogger.
RSS
Container Icon

Υπάρχει Αϊ Βασίλης;


Πριν λίγες μέρες ήρθε μια φίλη και μου είπε έντρομη "Μια δασκάλα είπε στα παιδιά της τάξης της ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης... Επιτρέπετε αυτό το πράγμα;". Συμφώνησα μαζί της και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το παραμύθι του φίλου μου του Λευτέρη Αρμελινού και θέλω σήμερα να σας το παρουσιάσω. Αξίζει τον κόπο να αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας για να το διαβάσετε!!!

Το έθιμο του Αϊ Βασίλη
του Λευτέρη Χ. Αρμελινού
     Μια φορά κι’ ένα καιρό…       
     Bρισκόμαστε στο χιονισμένο χωριό του Αϊ Βασίλη…
   Μέσα στο γραφείο του, στο τζάκι, στοίβα τα μεγάλα κούτσουρα, στέλνουν τη ζέστη τους στα παιδάκια που τον βοηθάνε να ανοίξουν και να διαβάσουν τα χιλιάδες  γράμματα των παιδιών,  που υπάρχουν μέσα στον σάκο, και έχουν έρθει από όλα τα μέρη του κόσμου…
    Είναι η εποχή που το κάθε παιδάκι από όλα τα μέρη  της γης, στέλνει στον αγαπημένο του Άγιο, ένα γράμμα γραμμένο από το δικό του χεράκι, ζητώντας του να του στείλει ένα δωράκι, όπως είναι το έθιμο κάθε χρόνο αυτές τις Άγιες μέρες...
   Απ’ το παράθυρο βλέπουν το χειμωνιάτικο τοπίο, με το πυκνό χιόνι να έχει ντύσει με τον λευκό μανδύα του, τους δρόμους, τα σπίτια, και τα μεγάλα έλατα…
Αμέτρητα τα παιχνίδια  του ζητάνε τα χιλιάδες παιδάκια απ’ όλο τον κόσμο…
    Μπάλες, κούκλες, ποδήλατα, αυτοκινητάκια, επιτραπέζια, ηλεκτρονικά, και άλλα πολλά είναι μέσα στις επιθυμίες τους…
    Ο Αϊ Βασίλης με τους βοηθούς του, τα αγοράκια και τα κοριτσάκια του χωριού που έχει κοντά του, τα σημειώνει, και προσπαθεί να τα στείλει στην διεύθυνση της χώρας που κατοικεί το κάθε παιδάκι.
Είναι ένα έθιμο που αγαπούν πολύ τα παιδάκια, ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια στο χιονισμένο χωριό του Αϊ Βασίλη, που αγαπούσε τα παιδάκια και τους έδινε δώρα, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, να παίρνουν τα παιδάκια δώρα με τον ερχομό του νέου χρόνου που γιορτάζει ο Άγιος...
    Το ίδιο όμως αγαπητό είναι το έθιμο και για τους μεγάλους, γιατί γεμίζει χαρά  τα  παιδάκια τους και τα εγγονάκια τους.
    Υπάρχει όμως κάτι που εντυπωσιάζει τα παιδάκια που βοηθούν τον Αϊ Βασίλη…
    Αυτό είναι τα πολλά γράμματα που έχουν στείλει παιδάκια από διάφορα μέρη του κόσμου, που δε ζητούν παιχνίδια γιατί δεν τα ξέρουν…  
    Δεν έχουν, γιατί οι γονείς τους δε μπορούν να τους τα αγοράσουν επειδή είναι πολύ φτωχοί και δεν έχουν χρήματα ούτε να αγοράσουν τρόφιμα…
    Δεν έχουν ούτε ρούχα ούτε παπούτσια….   Σε πολλά μέρη της  Αφρικής δεν έχουν ούτε καν νερό  και φάρμακα… για να γίνονται καλά όταν αρρωσταίνουν. 
    Σε κάποιο γράμμα ένα κοριτσάκι γράφει στον Αϊ Βασίλη: «…είμαι επτά ετών και για να πάω σχολείο  περπατώ κάθε μέρα δυο ώρες…»
    Ένα αγοράκι οκτώ ετών από την Συρία, γράφει: «…εδώ έχουμε πόλεμο… το σχολείο μας το γκρέμισε μια βόμβα… τα λίγα παιδάκια μαζευόμαστε σε ένα υπόγειο και κάνουμε μάθημα…»
    Ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι αδέρφια, από τις Φιλιππίνες, που πριν λίγο καιρό πέρασε εκείνος ο φοβερός τυφώνας που κατέστρεψε τα σπίτια τους και τα σχολεία τους, γράφουν στον Αϊ Βασίλη: «εμείς Άγιε μας Βασίλη δε θέλουμε παιχνίδια, θέλουμε και σε παρακαλούμε αν μπορέσεις να μας βρεις τον παππού μας που χάθηκε στην καταστροφή…»
    Στα τρία λοιπόν αυτά γράμματα από τα χιλιάδες που του έστειλαν, στάθηκε ο Αϊ Βασίλης προβληματισμένος, και σκεφτότανε σοβαρά. Έβαλε λοιπόν ένα από τα παιδάκια να τα διαβάσουν δυνατά, για να τα ακούσουν και να τα καταλάβουν όλα τα παιδάκια που βρίσκονταν μέσα στο ζεστό  σπίτι,  επειδή ο ίδιος, ήταν  πολύ ηλικιωμένος και ούτε τα μάτια του, ούτε τα αφτιά του τον βοηθούσαν…
    Όλοι σοβαρεύτηκαν και σκεπτόντουσαν τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετώπιζαν πολλά μικρά παιδάκια σε μακρινές χώρες.
    Τότε όλα τα παιδάκια μαζί παρακάλεσαν τον Αϊ  Βασίλη που ήταν  τόσο καλός, να κάνει κάτι γι’ αυτά τα παιδάκια που υποφέρουν και δε ζητούν παιχνίδια, αλλά άλλη βοήθεια.
Σκέφτηκε λοιπόν, σκέφτηκε ο καλός Αϊ  Βασίλης, και με τη βοήθεια των παιδιών που είχε κοντά του πήρε τη μεγάλη απόφαση…
    Ζήτησε και έμαθε από το διαδίκτυο, ποιο κράτος έχει τον πιο δυνατό αρχηγό, και έχει και τα πιο πολλά χρήματα, και έβαλε μπρος το μεγάλο σχέδιο.
    Μπήκε λοιπόν σε ένα μεγάλο στρατιωτικό αεροπλάνο, που χωρούσε το έλκηθρό του με δώδεκα ρωμαλέα σκυλιά, εκπαιδευμένα να αντέχουν σε όλες τις καιρικές συνθήκες, κρύο, χιόνια αλλά και ζέστη, και ξεκίνησε για τη μακρινή Αμερική, να συναντήσει τον μεγάλο αρχηγό και του πει το πρόβλημα…
    Πέρασε πάνω από τον ατλαντικό ωκεανό, που τα μεγάλα κύματα φάνταζαν σα μικρά βουνά μέσα στη μπλε θάλασσα, και μετά από πολλές ώρες κουραστικού ταξιδιού, φτάσανε στη μεγάλη χώρα… 
Είχαν όμως ακόμη πολύ δρόμο για να φτάσουν εκεί ακριβώς που κατοικούσε ο μεγάλος αρχηγός…Πέρασαν λοιπόν με το έλκηθρο χιονισμένα βουνά και δάση, λίμνες, ποτάμια, γεφύρια, καταπράσινες πεδιάδες, αλλά και μέρη με πολύ ζέστη, κάνοντας χαρούμενους μικρούς και μεγάλους, που έκπληκτοι έβλεπαν τον Αϊ Βασίλη με το έλκηθρό του και τα πανάξια σκυλιά του, που τελικά έφτασαν κουρασμένα στον προορισμό τους…
    Σταμάτησαν λοιπόν, μπρος από ένα λευκό παλάτι με μεγάλους καταπράσινους κήπους, και με πολλά σιντριβάνια γύρω-γύρω.
    Ο μεγάλος αρχηγός τον υποδέχτηκε με χαρά βλέποντάς τον με την κατακόκκινη στολή του, τον σκούφο του, και την σεβάσμια κάτασπρη γενειάδα του…  Τον καλωσόρισε και τον άκουσε με προσοχή, ενώ τα κουρασμένα σκυλιά ξεκουράζονταν σε ένα ωραίο χώρο με τροφή και νερό…
    Ο αρχηγός κατάλαβε αυτά που του είπε ο Αϊ Βασίλης, και αμέσως αποφάσισε να βοηθήσει.
Έδωσε λοιπόν εντολή για τα παιδάκια της Αφρικής, να αποκτήσουν ρούχα, παπούτσια, φαγητό, νερό και φάρμακα, για να γίνουν όλα καλά και να μην υποφέρουν.
    Για το κοριτσάκι που πηγαίνει με τα πόδια σχολείο, και για όλα τα παιδάκια της χώρας του, έδωσε εντολή να φτιαχτεί ένα σχολείο μέσα στο χωριό τους για μην αναγκάζονται τα παιδιά να ταλαιπωρούνται για να μάθουν γράμματα…
    Για το πολύ σοβαρό πρόβλημα στην Συρία που βρίσκεται σε πόλεμο, και τα παιδιά κάνουν μάθημα στο υπόγειο, κανόνισε να φιλιώσουν αυτοί που μαλώνουν, και έτσι να έχουν Ειρήνη, δηλαδή να αγαπήσουν μεταξύ τους, και να μη πέφτουν βόμβες που κάνουν τη μεγάλη καταστροφή, και να προοδεύσουν ξανά από  'δω και πέρα.
    Όσο για τις Φιλιππίνες, που πέρασε ο καταστροφικός τυφώνας και χάθηκαν τα σπίτια, αλλά και πολλοί άνθρωποι, τους έστειλε ένα ηλεκτρονικό μηχάνημα, που όταν πλησιάζει ο τυφώνας, έχει ένα σύστημα που ειδοποιεί τις αρχές, και οι αρχές ειδοποιούν τον κόσμο, να μπει σε καταφύγια για να μη χαθούν τουλάχιστον ανθρώπινες ζωές.
    Επίσης, για τον παππού που είχαν  χάσει τα δυο αδερφάκια, τον βρήκαν σε ένα νοσοκομείο λίγο μακριά και αφού τον έκαναν καλά τον γύρισαν στο σπίτι που με πολύ χαρά τον δέχτηκαν τα εγγονάκια του…
    Η αποστολή του Αϊ Βασίλη πέτυχε, και όλα τα προβλήματα λύθηκαν με αγάπη, με καλή συζήτηση και συνεννόηση, χωρίς μαλώματα…
    Ευχαριστημένος ανέβηκε στο έλκηθρό του και αφού ευχαρίστησε τον μεγάλο αρχηγό του κράτους, για όσα έκανε για τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη, ξεκίνησε για το ταξίδι της επιστροφής, παίρνοντας και την υπόσχεσή του ότι θα βοηθούσε πάλι όταν θα υπήρχε ανάγκη, και ότι δε θα τους ξεχνούσε ποτέ!..
    Πίσω στο χωριό του τον υποδέχτηκαν με χαρά όλοι οι κάτοικοι, αφού είχαν μάθει για  όσα πέτυχε με την καλή του την καρδιά, και αφού ξεκουράστηκε, από την επόμενη μέρα συνέχισε με τα παιδιά βοηθούς του, το συνηθισμένο έργο του στα γράμματα και δωράκια που έπρεπε να στείλει στα παιδιά όλου του κόσμου.
    Πέντε αγαπημένα ξαδερφάκια Ελληνόπουλα, πολύ καλά παιδιά, τα τρία που ζουν στη Ρουμανία και τα δυο στην Ελλάδα, διάβασαν αυτή την ιστοριούλα και κατάλαβαν ότι όλα τα προβλήματα λύνονται με ΑΓΑΠΗ…  
    Και ότι ο καλός Αϊ Βασίλης κρατάει ένα έθιμο χιλιάδες χρόνια, σε κάθε χώρα, και μπαίνει μέσα στα σπίτια μας αυτές τις γιορτινές μέρες, ο ίδιος, ή κάποιος εκπρόσωπός του για τα μεγαλύτερα παιδάκια που καταλαβαίνουν περισσότερα, αλλά με την ίδια μορφή και τον ίδιο σκοπό…          
    Την ΑΓΑΠΗ και τη ΧΑΡΑ, αυτές τις μέρες  πρέπει να δίνει αλλά και παίρνει ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ σε όλα τα μέρη της γης, αρκεί να προσπαθεί και είναι καλά, και να προοδεύει στο σχολείο, και αύριο που θα μεγαλώσει, στη δουλειά και στην οικογένειά του, που με τη σειρά της συνεχίζει το σπουδαίο αυτό έθιμο στη κάθε χώρα!..
    Και ζήσανε όλοι καλά και σεις καλλίτερα, με την ευχή
ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!
Ένας από τους χιλιάδες
Παπουδοαγιοβασίληδες του κόσμου,
ο παππούς
Λευτέρης Χ. Αρμελινός



  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ανεμομπελάδες θα φθάσουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη και την Ελασσόνα


Οι Ανεμπομπελάδες στις Κυκλάδες ταξιδεύουν στη Βόρεια Ελλάδα



9/11/13 "Λουκούμι" Αβησσυνίας 3 Μοναστηράκι
Χριστίνα Φάλκου, Θεανώ Λιβιεράτου, Κάκια Ξύδη,
Χλόη Λάμπρου (που συνέθεσε το τραγούδι Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες
το ερμηνεύει με το ντέφι της), Ρόζα Βερροιώτη, Βασιλική Καραναστάση

Κων/να Αλαφούζου, Χλόη Λάμπρου, Σέβη Τηλιακού,
Κάκια Ξύδη Χριστίνα Φάλκου, Θεανώ Λιβιεράκου,
Ρόζα Βερροιώτη, Βασιλική Καραναστάση
7/12/13 ICOMOS σε συνεργασία με την Ενωση Γυναικών Κύθνου
και την UNESCO


14/12/13 Βιβλιοπωλείο Φλωράς, Μαρούσι.
Χλόη Λάμπρου, Ιωάννα Ταγκάλη, Κάκια Ξύδη

Ζέφη Μελέτη, Έλενα Κωνσταντοπούλου
21/12/13 Δημόσια Βιβλιοθήκη Σπάρτης. Η παιδική χορωδία "Ταϋγέτη"
υπό την διεύθυνση της Μυρσίνης Πολυμενάκου ερμηνεύει το τραγούδι
Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες
Ποτούλα Πασχαλίδη, Κυριάκος Γεωργακάκος, Μυρτώ Ξύδη,
Αφροδίτη Παπασπυριδάκου,
Αφροδίτη Γιαννιά, Κατερίνα Ψυχογιού, Παναγιώτα Βάθη

Μετά τις επιτυχημένες παρουσιάσεις σε Αθήνα και Σπάρτη, η Κάκια Ξύδη επιστρέφει για να βάλει και άλλο κόσμο σε μπελάδες. Τι μπελάδες; "Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες"  

Λίγο μετά τα Χριστούγεννα την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013, 5 η ώρα το απόγευμα, φιλοξενούμενη της ομάδας Μονογονεϊκών Οικογενειών Θεσσαλονίκης/Ελλάδας η συγγραφέας, θα παρουσιάσει το παραμύθι της Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες, στην Θεσσαλονίκη στις εγκαταστάσεις της ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗΣ Βάκχου 19-23.
Για το βιβλίο στην θα μιλήσουν οι μαθήτριες Ειρήνη Παπαζαχαρίου και Κατερίνα Μόσχου, η Εμμυ Μπαχτσεβάνη με την κόρη της Κωνσταντίνα Δελίογλου θα αυτοσχεδιάσουν με αφορμή το παραμύθι, ενώ η Βέρα Αντωνιάδου με την κόρη της Αγγελική Καραναστάση θα τραγουδήσουν το ομώνυμο τραγουδάκι.

Και λίγο πριν την εκπνοή του 2013, την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου στις 11.30, η Κάκια Ξύδη θα ολοκληρώσει τις παρουσιάσεις του χρόνου που φεύγει στην Ελασσόνα, στην Αίθουσα Θεάτρου του Δημάρχου Βασιλείου Φαρμάκη σε μια εκδήλωση που έχει οργανωθεί με την συνεργασία της Λαογραφικής Αρχαιολογικής Εταιρείας Ελασσόνας.
Για το βιβλίο θα μιλήσει η Ρόζα Βερροιώτη, εκπαιδευτικός, που με την κόρη της Βασιλική Καραναστάση θα αυτοσχεδιάσουν με αφορμή το παραμύθι, και η Βέρα Αντωνιάδου, εκπαιδευτικός που με την κόρη της Αγγελική Καραναστάση θα ερμηνεύσουν και το ομώνυμο τραγουδάκι.

  «Είναι ένα βιβλίο γραμμένο στα ελληνικά...» είπε η υπεύθυνη των βιβλιοπωλείων Φλωράς, κυρία Στέλλα Φλωρά, «σέβεται την ελληνική γλώσσα και την παράδοση, τονίζει τον θεσμό της οικογένειας, της φιλοξενίας, της αλληλεγγύης. Τονίζει τη σωστή διατροφή με τον οδηγό βιταμινών που περιλαμβάνει και ξεσηκώνει τα παιδιά με το όμορφο τραγουδάκι του...»

            Παρέα με τα μελτέμια που φυσούν το καλοκαίρι στις Κυκλάδες, ακολουθούμε την πορεία της Ελενίτσας που δεν έτρωγε και αδυνάτισε τόσο πολύ που μια μέρα ήρθε ένας άνεμος από τον βορρά και τη σήκωσε ψηλά. Έτσι βλέπουμε μαζί της τα νησιά μας και τις γαλάζιες θάλασσες του Αιγαίου μέχρι που ο αέρας αρχίζει να την προσγειώνει και να την ξαναπαίρνει σε ένα ταξίδι που φαίνεται να μην έχει τέλος. «Ταξιδιάρικο παραμύθι, που τα έχει όλα, δράση, αγωνία, νοσταλγία, αγάπη, φόβο, κίνδυνο και όλα αυτά πασπαλισμένα με τη μυστική, μαγική χρυσόσκονη που έχει η πένα της Κάκιας» είπε η μαθήτρια Ιωάννα Ταγκάλη κατά την παρουσίαση του βιβλίου. Και όπως τόνισε η εκπαιδευτικός και μητέρα Ρόζα Βερροιώτη «το σημαντικό είναι να τρως για να υπάρχεις, να τρως για να μπορείς να πετάς με τη φαντασία σου, και επειδή είναι επιλογή σου, και όχι να σε παίρνει ο αέρας σαν καρυδότσουφλο». Ίσως αυτό να είναι και το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Οι Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες μιλούν για την Κύθνο


Οι Ανεμομπελάδες στις Κυκλάδες μιλούν για την Κύθνο


"Ο ήλιος έπαιζε κρυφτό με μερικά βιαστικά σύννεφα και άρχισε να γέρνει προς τη δύση, κι αυτή δεν ήξερε τι ακόμα της επιφύλασσαν τα τερτίπια του ανέμου. Τότε είδε μια μεγάλη λωρίδα στεριάς που δημιουργούσε δύο πανέμορφες παραλίες δεξιά κι αριστερά, και κατέληγε σε ένα νησάκι. "Μα αυτή είναι η ξακουστή παραλία 'Κολώνα'" σκέφτηκε, αναγνωρίζοντας αμέσως το μέρος αυτό που ήταν κοντά στο σπίτι της. Φαίνεται ότι ο αέρας, αφού την έκανε μια μεγάλη βόλτα στο Αιγαίο, αποφάσισε να τη γυρίσει στο νησί της.

Από την εικονογράφηση του παραμυθιού. 
Εργο του Απόστολου Πλαχούρη


"Αχ και να προσγειωνόμουν εδώ, θα πήγαινα τρέχοντας στο σπίτι μου και θα γλίτωνα από τους μπελάδες μου" σκέφτηκε χαρούμενα η Ελενίτσα. Όμως ο αέρας δεν της έκανε τη χάρη. Την απομάκρυνε όλο και πιο πολύ από εκεί, ταξιδεύοντάς την πλέον με τόσο μεγάλη ταχύτητα που δεν προλάβαινε να δει τίποτα εμπρός της.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ "ΑΝΕΜΟΜΠΕΛΑΔΕΣ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ"

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ανεκπλήρωτοι Έρωτες

Ανεκπλήρωτοι Έρωτες
               
Με αφορμή τη συζήτηση που είχαμε με τη Μαργαρίτα Αρβανίτη κατά την παρουσίαση της ποιητικής της συλλογής «Ανεκπλήρωτοι Έρωτες» και διαβάζοντας με προσοχή τα ποιήματά της θέλησα να κάνω μια δική μου ανάλυση στο θέμα βασιζόμενη στην μέχρι τώρα εμπειρία μου. Θεωρώ ότι την αίγλη και την αιωνιότητα που έχουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες την παίρνουν από τα εξής στοιχεία: το ανέφικτο, το μακρινό, το απραγματοποίητο. Αυτά είναι που τους ντύνουν με τον μανδύα της ιδανικότητας και γι’ αυτό μένουν βαθιά χαραγμένοι μέσα μας. Γιατί το άγγιγμά τους είναι ανάλαφρο και φτάνει μέχρι την ψυχή μας.

Και μπορεί ανεκπλήρωτος έρωτας να σημαίνει βίαια, απότομη και ανεπιθύμητη διακοπή μιας σχέσης, όπως είπε και η κ. Αλίκη Οικονόμου-Γιωτάκου, αλλά σημασία για μας εκείνη τη στιγμή δεν έχει η πραγματικότητα αλλά η εικόνα που έχουμε εμείς στο μυαλό μας φτιάξει. Η εξιδανίκευση που γίνεται εκ των υστέρων σε αυτό που δεν έχουμε και επιθυμούμε και μας ταλανίζει και μας καίει τα σωθικά.
Με όλα αυτά που λέω, δεν υποστηρίζω φυσικά ότι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες δεν πονάνε, ότι δεν ματώνουν την ψυχή. Υποστηρίζω ότι μας κάνουν να υποφέρουμε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, γιατί πάντα ό,τι δεν έχεις το θέλεις, πάντα ό,τι μας απαγορεύουν το επιζητούμε περισσότερο, γιατί κατά βάθος μας αρέσει να ζούμε μέσα σε μια ιδεατή κατάσταση πάρα στην πραγματικότητα.
Γι αυτό λοιπόν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες μένουν άφθαρτοι και ζουν στους αιώνες, γεμίζουν τα κενά της μίζερης ζωής μας, εμπνέουν τα γραπτά μας, δίνουν τροφή για ονειροπολήσεις, μόνο και μόνο επειδή είναι ανεκπλήρωτοι.


Ίσως αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω και ξαναζούσαμε εκείνες τις στιγμές και αφήναμε να ολοκληρωθούν εκείνοι οι έρωτες να βλέπαμε ότι τίποτα τελικά δεν άξιζε από τον πόνο και τα δάκρυα που τους ποτίσαμε, από τις θυσίες που κάναμε στον βωμό τους. Ήταν άραγε τόσο δυνατοί όσο τους φανταζόμαστε ή η απουσία και το ανεκπλήρωτο τους έντυσε με τα όμορφα χρώματα της αγάπης, και δεν μας άφησε να τον δούμε στις πραγματικές τους διαστάσεις;

Κλέφτες έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες γιατί κλέβουν τις εντυπώσεις και παίρνουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ψυχής μας χωρίς να το αξίζουν και χωρίς ποτέ να κινδυνεύουν να φανεί η απάτη τους. Η απόσταση μεγεθύνει τις καταστάσεις, θεριεύει τα συναισθήματα, γίνεται ένα παιχνίδι της φαντασίας μας.


Τέλος μη θέλοντας να απομυθοποιήσω τα δικά μου παραμύθια, εμμένοντας στα φαντάσματα του παρελθόντος δηλώνω λάτρης των Ανεκπλήρωτων Ερώτων και τους ευχαριστώ που ήρθαν στη ζωή μου και τη γέμισαν με το όνειρο και την έμπνευση.

  

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η Ενωση Γυναικών Κύθνου υποδέχεται τη Σέβη Τηλιακού

 
Υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Νομού Πειραιώς και Νήσων πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η ομαδική έκθεση εικαστικών στο νησί των Κυκλάδων, την Κύθνο. Η έκθεση διοργανώθηκε, πριν από λίγες μέρες, από την Ένωση Γυναικών Κύθνου, στο Ξενοδοχείο ΚΥΘΝΟΣ BAY. 
Η θεματολογία της εικαστικής αυτής παρέμβασης ήταν πλουσιότατη με θέματα κάθε λογής : εικαστικές εφαρμογές, τοπία, θαλασσογραφίες, αγιογραφίες, γλυπτά και κοσμήματα.
“Οι καλλιτέχνες χάραξαν το προσωπικό τους στίγμα στο μωσαϊκό της Τέχνης : Διαφορετικές τεχνοτροπίες και τεχνικές, ωραίες δημιουργίες, κόσμησαν την αίθουσα του Ξενοδοχείου ΚΥΘΝΟΣ BAY, δίνοντας παράλληλα χρώμα και άρωμα πολιτισμού στο πανέμορφο και γραφικό νησί των Κυκλάδων και χαρίζοντας στους κατοίκους και στους επισκέπτες του καλοκαιριού μια νότα δροσιάς”, τόνισε ο Πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Νομού Πειραιώς και Νήσων και Αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ομίλων Συλλόγων Κέντρων UNESCO (WFUCA) Υπεύθυνος για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική κ. Ιωάννης Μαρωνίτης.
Τέλος, κατά τη διάρκεια της έκθεσης, οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την παρουσίαση του ιδιαίτερου και ξεχωριστού βιβλίου της κ. Σέβης Τηλιακού με τίτλο Τα όνειρα τα πλέκεις με το βελονάκι, από την κ. Κάκια Ξύδη. Πηγή: http://www.unescopireas.gr/el/politistika/eikastika-kai-logotexnika-themata/politistikes-ekdiloseis/1323-enosi-gunaikon-kuthnou-omilos-gia-tin-unesco-peiraia-eikastiko-kalokairi-kuthnos-2013-.html




            
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΞΥΔΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΕΒΗΣ ΤΗΛΙΑΚΟΥ
«ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΠΛΕΚΕΙΣ ΜΕ ΒΕΛΟΝΑΚΙ»

ΚΥΘΝΟΣ 10/8/2013
 Φίλες και φίλοι καλησπέρα σας,
Είναι ιδιαίτερη η μέρα για μένα σήμερα.
Πρώτον επειδή έχω την τιμή να μιλήσω για ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, μια πολυτάλαντη γυναίκα, ένα τρυφερό και δυναμικό άνθρωπο όπως είναι η Σέβη Τηλιακού, και την ευχαριστώ πολύ που μου εμπιστεύτηκε αβλεπί αυτό το ρόλο. Και δεύτερον γιατί αυτή η παρουσίαση γίνεται στο αγαπημένο μου νησί, που εδώ και τέσσερα χρόνια έχει γίνει και δικός μου τόπος και νιώθω πολύ όμορφα γι αυτό. Η Κύθνος, γυναίκα κοσμοπολίτισσα και οικογενειάρχης, ανοίγει την αγκαλιά της για όλο και περισσότερο κόσμο. Απευθύνεται σε αυτούς που αγαπούν την ηρεμία, την φύση, την αλήθεια αλλά και τα γράμματα, τις τέχνες και τον πολιτισμό.

Όταν συνάντησα πρώτη φορά την Σέβη Τηλιακού ένα δέος και μια ταραχή με κατέλαβε εμπρός της. Μικρό μαθητούδι αισθάνθηκα μπρος στη δασκάλα του. Όμως εκείνη με αγκάλιασε, με την μεγαλοψυχία, την τρυφερότητα, την ευγένεια και το ανοιχτό μυαλό που έχει και δημιουργήθηκε μια πολύ όμορφη φιλία ανάμεσά μας.


Την Σέβη Τηλιακού την γνωρίζει όλη η Ελλάδα και όχι μόνο… Τη γνωρίζει, πρωτίστως, από τα τραγούδια της. Ποιος δεν σιγοψιθύρισε το Μάθημα Σολφέζ, το κορίτσι του Μάη, Κρίμα το μπόι σου, Πάλι θα κλάψω ή το Mammy blue. Τα τραγούδια πάρα πολλά και όλα επιτυχίες που έχουν συντροφεύσει τις ιδιαίτερες στιγμές μας. Ποιος δεν αγάπησε, δεν ερωτεύτηκε και δεν αφιέρωσε τα τραγούδια της; Ποιος αρνείται ότι κάπου, κάποτε, δύο ψυχές ενώθηκαν χάρη στα τρυφερά λόγια που βγήκαν από τη δική της καρδιά και έγιναν μελωδία που εξύψωσε έναν έρωτα;
Η Σέβη όμως δεν επαναπαύθηκε στις δόξες της, αλλά το αντίθετο. Είναι πάντα μάχιμη, μια αγωνίστρια της ζωής που συνεχίζει να μας προσφέρει την έμπνευσή της. Τα όνειρά μας που άλλοτε τα έκανε τραγούδια τώρα πόντο- πόντο τα πλέκει με το βελονάκι.
Ο κ. Ιωάννης Μαρωνίτης ως αντιπρόσωπος του Ομίλου Unesco απένειμε
στους συντελεστές της βραδιάς τιμητική πλακέτα.
 Η πολυτάλαντη και πολυγραφότατη Σέβη Τηλιακού γεννήθηκε από καλλιτεχνική οικογένεια  στην Αθήνα. Έζησε όμως  τα παιδικά και νεανικά της χρόνια σε ένα άλλο νησί του Αιγαίου την πανέμορφη Ρόδο, στην αγαπημένη της Ροδοπούλα, όπως της αρέσει να λέει. Εκεί, τελείωσε τη σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων και μετά, σα μαγνήτης την τραβούσαν τα σύννεφα και εκείνη, βάλθηκε να τα καθυποτάξει. Πέντε χρόνια υπήρξε ιπτάμενη αεροσυνοδός της Ολυμπιακής  Αεροπορίας ζώντας το όνειρό της, απολαμβάνοντας κάθε καλή και κακή στιγμή αυτής της ελκυστικής εμπειρίας της ζωής της. Από το 1967 και μετά αρχίζει να ασχολείται επαγγελματικά με τον στίχο. Έχει συνεργαστεί με κορυφαίους Έλληνες συνθέτες όπως ο Γιώργος Χατζηνάσιος,  o Ζακ Ιακωβίδης, ο Νίκος Βεντουράτος, o Τζικ Ναγκασιάν και ερμηνευτές όπως ο Πασχάλης, οι Ολύμπιανς, η Βίκυ Λέανδρος, η Μαρινέλλα, η Αλέκα Κανελλίδου, ο Δημήτρης Μητροπάνος και πολλοί άλλοι.



Η Σέβη Τηλιακού, όμως, ως ανήσυχο πνεύμα και έχοντας πολλά να δώσει ακόμη, το 2007 εκδίδει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Όταν η μικρή μου αδελφή – Μια αληθινή ιστορία» και συνεχίζει με το «Βέρα στο βυθό» και «Αν είχες φύγει πιο νωρίς» το 2010. Kαι βρισκόμαστε όλοι εδώ σήμερα να  μιλήσουμε για το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Τα όνειρα τα πλέκεις με το βελονάκι» που κυκλοφορεί εδώ και ένα περίπου χρόνο από τις εκδόσεις Έναστρoν.
Η Μελίνα, η Λουκία, η Βαλασία, η Χρυσή, η Ρηνιώ, γυναίκες ριγμένες στο καναβάτσο της ζωής χωρίς οδηγίες χρήσεως, προσπαθούν να επιβιώσουν ανεβαίνοντας η καθεμιά τον προσωπικό της Γολγοθά -γιατί φαντάζομαι το ξέρετε και από την δική σας ζωή- ποτέ τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται αρχικά. Μυστικά και ψέματα αρχίζουν να ξεθάβονται και μπλέκεται η ζωή των παλιών «φιληνάδων», όπως λέει χαρακτηριστικά η ίδια η Σέβη, με την σημερινή ζωή.
Η Μελίνα, η κεντρική ηρωίδα της Σέβης, παράλληλα με το συμμάζεμα της προσωπικής της ζωής, που πολλές φορές νομίζει ότι είναι θεατής της και την βλέπει από μακριά, από ένα καπρίτσιο της μοίρας ή από  ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο επιφορτίζεται με τον ρόλο του ανθρώπου που θα ξεδιαλύνει τα μυστήρια, θα δώσει ζωή στις σκιές, θα φέρει την τιμωρία στους άδικους και ιδιοτελείς, θα αναστήσει το δίκαιο και την αλήθεια παράλληλα με το στήσιμο της δικής της ζωή που όπως είπαμε παραπαίει. Έτσι καταφέρνει να εκπληρώσει το όνειρο της μητέρας της, της Λουκίας, για να συναντήσει την φίλη της τη Βαλασία, που βρίσκεται σε ένα άλλο νησί του Αιγαίου, την πανέμορφη Ρόδο και έχει να την δει σχεδόν 60 ολόκληρα χρόνια. Χρόνια τα οποία δεν υπήρξαν αρκετά για να την κάνουν να ξεθωριάσει μέσα της η αγάπη και η φιλία που ένιωθε γι αυτήν. 

Στην ουσία πρόκειται για δύο παράλληλες ιστορίες που μας δίνουν την ευκαιρία να διεισδύσουμε στην γυναικεία και πολλές φορές και στην αντρική ψυχολογία και στις δεύτερες σκέψεις που όλοι έχουμε και κρύβουμε καλά μέσα μας. Από τη μια έχουμε την ιστορία της Μελίνας, της νεαρής γυναίκας που επιλέγει να δραπετεύσει σαν τον κλέφτη από τη ζωή της, για να μπορέσει να επαναπροσδιορίσει τα δεδομένα της και από την άλλη, την ιστορία δύο γυναικών, της μητέρας της και της Βαλασίας που όπως είπαμε, η μοίρα τις χώρισε για εξήντα ολόκληρα χρόνια για να τις φέρει κοντά σε ένα τυχαίο γύρισμά της.
Μέσα από μια καταιγίδα δικών της συναισθημάτων και διλημμάτων, η Μελίνα θα καταλήξει τελικά στη διαπίστωση που θα σημάνει και την δική της προσωπική απελευθέρωση ότι:
«Η δική σου ζωή δεν έχει καμιά αξία, αν οι γύρω σου δεν έχουν ζωή. Ποτέ δεν θα νιώσεις ελεύθερη όσο αφήνεις στη φυλακή τους αυτούς που μπορείς να ελευθερώσεις».
Έτσι αποδέχεται το ρόλο του τιμωρού που της ορίζει η μοίρα και αψηφώντας αρχικά τα δικά της θέλω, ρίχνεται σε μια μάχη απελευθέρωσης των αόρατων δεσμών που έχουν τυλιχτεί καλά από το παρελθόν και φτάνουν μέχρι το παρόν αναλαμβάνοντας να γιατρέψει πληγές που έχουν κακοφορμίσει με το χρόνο.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά που διαδραματίστηκαν. Η Βαλασία και η Λουκία ήταν δυο φίλες που… αλλά ας αφήσουμε λίγο την ίδια την Σέβη να μας διηγηθεί πώς αρχίζει η ιστορία:
«Η μητέρα μου από φόβο μη της πάρω τον αέρα, διηγείται η Λουκία στην κόρη της, είχε καταντήσει βασιλικότερη του βασιλέως που λένε! Αδέρφια δεν μούδωκε ο θεός, μοναχοκόρη με είχε, κι όλη της την παιδαγωγική της δεινότητα την εξαντλούσε σε μένα. Διαβάσματα το χειμώνα, σταυροβελονιά κι ανεβατό το καλοκαίρι, έτσι για να μαθαίνω και από νοικοκυροσύνη. Άκουγα τα ξεφωνητά των παιδιών που παίζανε στην γειτονική αλάνα και μαράζωνε η ψυχή μου. Για μένα η αλάνα ήτανε απαγορευμένη ζώνη. Τι να κάμω κι εγώ. Δυο στρέμματα χωράφι είχε το σπίτι μας γύρω γύρω. Τοφερνα δύο βόλτες και ξέδινα. Αν ήμουν και στα κέφια μου μάζευα στην ποδιά μου και τ’ αυγουλάκια που γεννούσαν οι κοτούλες μας στις γωνιές κάτω από τις φραγκοσυκιές και τις μολόχες.
-       Και η Βαλασία που κολλάει καλέ μαμά. Τόση αγάπη της είχες πια που την τραβολογάς στο νου σου τόσα χρόνια.
-       Εσύ δεν ξέρεις. Του ποδαριού φιλίες κάνετε σήμερα. Τότε ήταν άλλα χρόνια, Μελίνα. Οι φιλίες τότε δένανε και στους μικρούς και στους μεγάλους, σαν το γλυκό του κουταλιού, μυρωδάτες, γλυκές, σοροπιαστές, όχι σαν τώρα που σήμερα σ’ έχω φίλο, αύριο μήτε που σε ξέρω.
-          Μάλιστα κυρία Λουκία και λοιπόν;
-       Λοιπόν, απ’ τη μεριά του χωραφιού μας που έβλεπε στο σπίτι της, ήταν ένας ψηλός μαντρότοιχος. Απ την πίσω μεριά του, πυκνές καλαμιές. Το σπίτι ίσα που φαινόταν στο βάθος, ένα διώροφο βαμμένο κόκκινο, με άσπρα στολίσματα στα παράθυρα και γύρω γύρω κάτι πανύψηλες χουρμαδιές.
-          Φοίνικες δηλαδή…
-          Χουρμαδιές τις λέγαμε εμείς τότε. Κάθε απόγευμα λοιπόν που έβγαινα στο χωράφι να βολτάρω, η Βαλασία με περίμενε πίσω απ’ τον μαντρότοιχο. Ψηλός πρέπει νάτανε κι απ’ τη μεριά της γιατί μόνο το πρόσωπό της έβλεπα, σαν κομμένο κεφάλι ανάμεσα στα καλάμια, ακουμπισμένο πάνω στις χτισμένες πέτρες. Να σκεφτείς ότι για να τη φτάσω πάταγα πάνω στην κοτρώνα, που με χίλια ζόρια είχα κουβαλήσει επί τούτου κοντά στο μαντρότοιχο. Μόνο τις βροχερές χειμωνιάτικες μέρες το χάναμε αυτό το ραντεβού. Καθόμασταν που λες εκεί, φάτσα με φάτσα, με τον τοίχο ανάμεσά μας και τα λέγαμε με τις ώρες».
 Αυτή είναι μια από τις σκηνές του βιβλίου που προσωπικά ταυτίστηκα πολύ μιας και έχω γράψει κι εγώ κάτι παρόμοιο στο βιβλίο μου Σε ελεύθερη πτώση. Και η δική μου ηρωίδα καθόταν κλεισμένη στο σπίτι και άκουγε τα παιδιά που έπαιζαν στην πλατεία και προσπαθούσε να τα διακρίνει από τις γρίλιες των κλειστών παντζουριών.
Ο κ. Ιωάννης Μαρωνίτης ως αντιπρόσωπος του Ομίλου Unesco απένειμε
στους συντελεστές της βραδιάς τιμητική πλακέτα.

Το βιβλίο της Σέβης Τηλιακού «Τα όνειρα τα πλέκεις με το βελονάκι» θα σας πάρει από το χέρι και θα σας οδηγήσει στα άδυτα μονοπάτια του μυαλού σας, θα παίξει με την αντίληψή σας, την υπομονή σας, θα σας συγκινήσει, θα κλάψετε, θα γελάσετε, θα θυμώσετε και στο τέλος θα ικανοποιήσετε το κοινό περί δικαίου αίσθημα που φωλιάζει μέσα σας.
Η γραφή της Σέβης Τηλιακού είναι στρωτή, ρέει φυσική και όταν  χρειάζεται γίνεται χειμαρρώδης, με χιλιάδες αναμνήσεις και εικόνες από τα παιδικά της χρόνια. Διεισδύει βαθιά στην ψυχολογία των ηρώων της και μας παρουσιάζει την ιστορία της με πολλές ανατροπές και απρόσμενες καταστάσεις. Παρελθόν, παρόν και μέλλον μπλέκονται  μέσα σε ένα περίτεχνο έργο τέχνης χωρίς να φεύγουν οι πόντοι από το πλεκτό και να δημιουργούνται τρύπες και κενά. 
Ντίνα Αλαφούζου - Ειρήνη Βλαστάρη - Κάκια Ξύδη - Αγγελική Καναβάκη - Ιωάννης Μαρωνίτης - Σέβη Τηλιακού

Αυτό που μένει κλείνοντας το βιβλίο είναι ένα πικρό χαμόγελο και μια διαπίστωση. Ότι η γυναίκα μπορεί να είναι τα πάντα. Φίλη, κόρη, μάνα, ερωμένη, θύμα κάποιων καταστάσεων ή μιας εποχής, σκληρή, συμφεροντολόγα, αδιάφορη για τον πόνο που προκαλεί, αλλά και γυναίκα που διεκδικεί, ζητά και τελικά ορίζει τη μοίρα της και αυτό θα πρέπει να μας μείνει ως επισφράγισμα όλων των ανωτέρω. 
Μετά την παρουσίαση η Ενωση Γυναικών μας πρόσφερε δείπνο σε ταβέρνα των Λουτρών πάνω στο κύμα. 


Σέβη μου, εύχομαι και αυτό σου το βιβλίο να ταξιδεύει με ούριους ανέμους και να βρίσκει απάνεμο λιμάνι στις καρδιές των αναγνωστών!
Με τα παιδιά που χόρεψαν για μας εκείνο το βράδυ στα Λουτρά.

Ευχαριστώ πολύ την Ενωση Γυναικών Κύθνου και ιδιαίτερα την άξια πρόεδρο Ντίνα Αλαφούζου, τον κ. Ιωάννη Μαρωνίτη που με τίμησε με τον πρώτο έπαινο που παίρνω ως συγγραφέας και την κ. Σέβη Τηλιακού για την αγάπη και την εκτίμησή της στο πρόσωπό μου. Ηταν μια υπέροχη βραδιά σχεδιασμένη με πολλή αγάπη και μεράκι από όλες τις γυναίκες της Ενωσης σε συνεργασία με τον Όμιλο  Unesco. Εύχομαι η Κύθνος να μας χαρίσει πολλές τέτοιες βραδιές.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Στα μονοπάτια της Κύθνου - Η Παναγιά του Κάστρου

Στα μονοπάτια της Κύθνου - Η Παναγιά του Κάστρου

Η Κύθνος κάθε χρόνο βάζει τα καλά της. Με αγάπη και μεράκι στολίζεται και περιμένει τους «εραστές» της, όπως έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση για το νησί της καρδιάς μου. http://xidikakia.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html

Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος απολαύσαμε πολλές ξεχωριστές βραδιές σε όλα τα μέρη της Κύθνου. Στον Μέριχα συναυλία, στα Λουτρά και στη Χώρα παρουσίαση βιβλίων και έκθεση ζωγραφικής. Στη Δρυοπίδα τραγουδήσαμε κάτω από την πανσέληνο του Αυγούστου, ενώ το θεατράκι της ζωντάνεψε με θεατρικές και μουσικές βραδιές. Ρεμπέτικο γλέντι στην Παναγιά την Κανάλα και περπάτημα στα παλιά μονοπάτια του νησιού προς τις παραλίες και τις εκκλησιές. «Όλη η Κύθνος μια γιορτή!» είναι το σύνθημα που έχει δώσει ο Δήμος στα Κύθνια που κρατούν περίπου ενάμιση μήνα και με τη συμβολή των τοπικών Συλλόγων ετοιμάζουν πλούσιο πρόγραμμα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.

















Η θέα πάνω από τα Λουτρά, στα βόρεια του νησιού όπου ξεκινάει ο δρόμος, είναι εκπληκτική. Το μάτι και η ψυχή ξεκουράζονται στους κολπίσκους που στολίζουν το νησί που μοιάζει με πίνακα κάποιου ευφάνταστου ζωγράφου. 


















Μισή ώρα πεζοπορίας είναι αρκετή για να βρεθείς σε ένα εντυπωσιακά άγριο τοπίο με βράχινα «μπαλκόνια» που από κάτω τους κρέμονται σαν πολυέλαιοι καταπράσινες καπαριές. Σου κόβεται η ανάσα καθώς αντικρίζεις πλέον από ψηλά την άλλη μεριά του νησιού. Σε απόσταση αναπνοής, απέναντι, διακρίνεις την Κέα. 















Το λευκό εκκλησάκι της Παναγιάς του Κάστρου αρχίζει να ξεχωρίζει στην κορυφή, ενώ το βαθύ γαλάζιο του πελάγους που απλώνεται εμπρός σου, σπάζουν τα πλοία και τα ιστιοφόρα που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα.  
Το Κάστρο της Ωριάς στην Ελληνική Λαογραφία αναφέρεται σε πολλά μέρη. Ένα από αυτά είναι και η Κύθνος. Η ιστορία τους συνδέεται με τη λαϊκή ελληνική παράδοση. Σύμφωνα με αυτήν, τα κάστρα που ονομάζονται της Ωριάς, ανήκαν σε μια βασίλισσα εξαιρετικά όμορφη, η οποία τα υπεράσπιζε επί δώδεκα χρόνια από τους Τούρκους και τους Σαρακηνούς που προσπαθούσαν να τα εκπορθήσουν.



Ένας παππούς μου είπε κι εμένα την ιστορία του. Για την κατάληψη του κάστρου κάποιος Τούρκος μεταμφιέστηκε σε έγκυο γυναίκα και ξεγέλασε την Ωριά, την πανώρια κόρη και έδωσε εντολή να ανοίξουν την πύλη. Δεν πρόφτασε να ανοίξει και γέμισε η αυλή με Τούρκους που με τα γιαταγάνια τους κατέσφαξαν όλους αυτούς που είχαν βρει καταφύγιο μέσα από τα τείχη του. Κοκκίνισε η θάλασσα μέχρι απέναντι τη Τζια από το αίμα των σφαγμένων. Και η Ωριά όμως είχε τον ίδιο τραγικό θάνατο γιατί μόλις ανακάλυψε ότι ξεγελάστηκε, έπεσε και σκοτώθηκε.


  
Δυστυχώς το Κάστρο δεν βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Από τους μισογκρεμισμένους τοίχους και τα μικρά κτίσματα μπορείς να φανταστείς τη φοβισμένη ζωή των κατοίκων του, που έβρισκαν παρηγοριά στις εκκλησίες του κάστρου.


 Λέγεται ότι στην περίοδο της ακμής του, μιας και εκεί βρισκόταν η μεσαιωνική πρωτεύουσα του νησιού μέχρι τον 15ο αιώνα, υπήρχαν γύρω στις 100. Εμείς είδαμε τα λιγοστά ερείπια μιας, μπαίνοντας στο κάστρο δεξιά, και αυτήν που αγναντεύει την Κέα που νομίζω ότι είναι Αγία Τριάδα. Μισογκρεμισμένη πια με εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης, με κόπο προσπαθεί να μας διηγηθεί την ιστορία της μέσα από τις σβησμένες τοιχογραφίες, τη θολωτή οροφή της, πέτρα πέτρα κτισμένη, και την αγία τράπεζα που βρίσκονται εκεί. 









  

Η φιλοξενία του κυρ Αντώνη, της κυρίας Άννας και των γιων τους Κωνσταντίνου και Δημήτρη είναι απαράμιλλη. Κάθε χρόνο μετά τη θεία λειτουργία, γλυκά και άρτος δίνονται σε όλους τους επισκέπτες, με την κυρία Άννα πάντα χαμογελαστή και με τον καλό λόγο στα χείλη, να βάζει επάνω στον άρτο με ένα κουταλάκι μέλι θυμαρίσιο που καλύτερό του δεν υπάρχει. Ανίψια και ξαδέλφια που βρίσκονται εκεί για να βοηθήσουν γεμίζουν κύπελλα με το «ζωμό» που προσφέρουν στον κόσμο καθώς και βραστό κατσικίσιο κρέας, όπως συνηθίζεται στα πανηγύρια σύμφωνα με την παράδοση του νησιού. 























Ο κυρ Αντώνης κερνάει το απαραίτητο τσίπουρο και κρασάκι. Με τυρί κατσικίσιο φτιαγμένο από τους ίδιους και πεπόνι κλείνει αυτή τη γευστική προσέγγιση στην παράδοση και τη φιλοξενία του νησιού.

Φεύγοντας αφήνουμε ένα μέρος της καρδιάς μας εκεί και μια υπόσχεση: να μας έχει η Παναγιά καλά για να μπορέσουμε να προσκυνήσουμε τη χάρη της του χρόνου ξανά.

Οι φωτογραφίες είναι της Κάκιας Ξύδη.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS