Από το Blogger.
RSS
Container Icon

Παρουσίαση βιβλίων και γενέθλια

Παρουσίαση Βιβλίου «Σε ελεύθερη πτώση» 
Aπό τη Κάκια Ξύδη 
5 Δεκεμβρίου 2012


Τον Δεκέμβρη του 2010 έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα το μυθιστόρημα της Κάκιας Ξύδη «Ταξίδι στην ομίχλη».

Χιλιάδες μάτια το είδαν, το διάβασαν και το αγάπησαν.

Πέρσι τέτοια μέρα, η συγγραφέας γιόρτασε τα «γενέθλιά» του στην Θεσσαλονίκη. Φέτος, θα τα γιορτάσει στην Αθήνα, παρουσιάζοντάς μας και το «αδελφάκι» του το μυθιστόρημα «Σε ελεύθερη πτώση».

Η Κάκια Ξύδη και οι εκδόσεις Οσελότος σας περιμένουν λοιπόν την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου και ώρα 7 το απόγευμα στο Libro Cafebar – Restaurant να σβήσετε παρέα τα κεράκια από την συγγραφική της τούρτα.

Για τα βιβλία θα μιλήσουν οι συγγραφείς: Ευγενία Βουτσινά-Βασιλειάδου και η Μαρίνα Αποστόλου. 

Αποσπάσματα θα διαβάσει η Τζίνα Ντέγκα.

Η εκδήλωση θα έχει εορταστικό χαρακτήρα με τούρτες, δώρα, κληρώσεις, εκπλήξεις και ειδικές τιμές και στα δύο βιβλία αποκλειστικά για εκείνο το βράδυ.

Libro Cafebar – Restaurant
Ασκληπιού 9 – δίπλα από το βιβλιοπωλείο Πολιτεία

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Κύθνος: Το νησί των πολλών εραστών

Κύθνος: Το νησί των πολλών εραστών

Η Κύθνος ή τα Θερμιά, όπως ήταν η παλιά ονομασία του νησιού, ήξερα από χρόνια ότι έχει εραστές. Δεν είχε τύχει όμως ποτέ να την επισκεφτώ. Αυτό έγινε τυχαία πριν δύο ακριβώς χρόνια.  Ένα κτήμα στην Επισκοπή που αναζητούσε νέο ιδιοκτήτη έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Ένα μεγάλο πηγάδι με άφθονο νερό και βλάστηση γύρω του ερχόταν σε αντίθεση με το άνυδρο τοπίο και τα λιγοστά δέντρα που έβλεπες σε όλο το νησί. Οι συκιές και οι αμυγδαλιές μας γλύκαναν από την πρώτη σχεδόν επίσκεψή μας εκεί με τους καρπούς τους.
Η παραλία της επισκοπής - Φωτό: Δημ. Καραναστάσης
Η άγρια ομορφιά της Κύθνου, σε μαγεύει από την πρώτη στιγμή. H πέτρα παίζει τον κυρίαρχο ρόλο μιας και χωρίζει με όμορφες τεθλασμένες μάντρες -φτιαγμένες με ιδιαίτερο παραδοσιακό τρόπο-  το ένα κτήμα από το άλλο, με την μονοτονία του καφέ να διακόπτεται από τα μικρά εκκλησάκια που ξεφυτρώνουν σε κάθε στροφή, με το λευκό να συναγωνίζεται σε ομορφιά το μπλε. Το μπλε του Αιγαίου, όπως λένε και στα χρωματοπωλεία τη μπογιά που ζήτησα για να βάψω την πόρτα που επισκευάσαμε στο πέτρινο κελί που βρήκαμε στη μέση του πουθενά.
Ο γαλαξίας και η πόρτα του κελιού μας - Φωτό: Δημ. Καραναστάσης

Aπό τότε η Κύθνος έγινε η μεγάλη μου αγάπη. Σε κάθε ευκαιρία πηγαίνω εκεί, απλώνω τα όνειρά μου στους γαλαξίες, μετράω τα αεροπλάνα που φεύγουν κι έρχονται με μεγάλη συχνότητα τους καλοκαιρινούς μήνες και πιο αραιά τον υπόλοιπο χρόνο. Εκεί έμαθα να αποκρυπτογραφώ τα σημάδια των ανέμων που μπλέκονται συνεχώς με τα σπαθωτά χαλκοπράσινα φύλλα των ευκαλύπτων. Έμαθα να περιμένω με τις ώρες την εμφάνιση του Λεωνίδα και της Ταϋγέτης, όπως ονομάσαμε με τον άντρα μου το ζευγάρι των γερακιών που έχουν την φωλιά τους στην εσοχή του πέτρινου μπαλκονιού στο απέναντι ύψωμα και κάθε καλοκαίρι ακολουθώντας πάντα μια κυκλική πορεία, κρώζοντας, εκπαιδεύουν τα νεαρά γεράκια-παιδιά τους. Παρακολουθώ τα περδικόπουλα που το ένα πίσω από το άλλο στοιχισμένα και καμαρωτά κατεβαίνουν στη γούρνα με το νερό που αναβλύζει από το έδαφος και δεν στερεύει καθόλου όλο το καλοκαίρι.


Ο Πολικός αστέρας - Φωτό: Δημ. Καραναστάσης
Όμορφη η ζωή στο κτήμα. Δύσκολη η ζωή στο κτήμα. Αυτές είναι επιλογές του καθενός, τι θέλει να ζήσει και που θέλει να ξοδέψει το χρόνο του. Εκεί έγινα φίλη με την Πούλια που κάθε βράδυ δίνει το σύνθημα στη Μικρή και τη Μεγάλη ‘Αρκτο, στην Κασσιόπη και τον Τοξότη να αρχίσουν να λάμπουν για να προσανατολίσουν τους χαμένους ναυτικούς και να φέξουν τα όνειρα των ανθρώπων που τους τα εμπιστεύονται με ελπίδα. Εκεί ήρθε ο γιός μου και έμεινε όλα τα βράδια ξάγρυπνος ανάσκελα ξαπλωμένος κάτω από την μηχανή του, για να φωτογραφίσει τον πολικό αστέρα με τον κυρίαρχο ρόλο στο ουράνιο στερέωμα και όλα τα άλλα αστέρια μικρά και μεγάλα να υποκλίνονται γύρω από το μεγαλείο της σταθερότητάς του. Εκεί θέλησε ο άντρας μου να ριζώσει, να αποκτήσει καινούργια νησιώτικη πατρίδα, σκυμμένος ώρες σκαλίζοντας και κορφολογώντας το αμπέλι που παράτολμα φύτεψε μαζί με τις βερικοκιές, τις ροδακινιές, τις μανταρινιές και τις λεμονιές, κάτω από τις συνεχείς αντιρρήσεις μου.


Ηλιοβασίλεμα στο Φλαμπούρι με την φωτογραφική ματιά του Δ. Καραναστάση
 Και το ξένο μέρος, το απρόσιτο, γίνεται σιγά σιγά δικό μου. Ακόμα και όταν δεν είμαι εκεί, με ακολουθεί παντού η ανοιξιάτικη μυρωδιά των ανθισμένων κατακίτρινων σπάρτων και η εικόνα από τις πικροδάφνες που κατηφορίζουν από το βουνό μέχρι τη θάλασσα, ακολουθώντας την φιδογυριστή πορεία των ρυακιών, βάφοντας έτσι όλα τα ρέματα με τα έντονα ροζ και κόκκινα άνθη τους και τα καταπράσινα φύλλα τους. Για να μη μιλήσω για τα θυμάρια, τα δενδρολίβανα και τις θρουμπιές που συναγωνίζονται σε ομορφιά και μυρωδιά το ένα το άλλο. Ούτε για τις κάπαρες με τα διακριτικά λευκά ανθάκια τους, που κρέμονται λες και κάνουν αναρρίχηση, από όλα τα απόκρημνα βράχια.  


Ηλιοβασίλεμα στο Φλαμπούρι - Φωτο: Δ. Καραναστάσης
Η Κύθνος είναι γυναίκα όμορφη, ώριμη και νέα μαζί. Καλοχτενισμένη, όπως οι πάρα πολλές παραλίες της, ενενήντα δύο τον αριθμό θα διαβάσεις αν ρίξεις μια ματιά στις πληροφορίες του νησιού,  και  οι δρόμοι της που χωρίζονται στα δύο στο Μέριχα, από την μια μεριά η Δρυοπίδα από την άλλη η Χώρα και τα Λουτρά. Βαμμένη, όπως τα ασβεστωμένα αλμυρίκια που χαρίζουν απλόχερα τον ίσκιο τους στους λουόμενους. Κοσμοπολίτισσα, με τα γιώτ και τα ιστιοφόρα να βρίσκουν καταφύγιο από τους αιγαιοπελαγίτικους ανέμους στα Λουτρά και στην Κολώνα, την χαρακτηριστική παραλία της Κύθνου με τις δύο όψεις, και αγρότισσα συνάμα γιατί πολλοί από τους κατοίκους της ασχολούνται ακόμη με την γεωργία και την κτηνοτροφία.

Η ξακουστή παραλία της Κύθνου Κολώνα - Φωτ. Δ. Καραναστάσης
Στο Μέριχα, που είναι το πρώτο μέρος που αντικρίσαμε από το νησί μιας και είναι το φυσικό λιμάνι του μας έκανε εντύπωση πόσο καθαρό και όμορφο  μέρος είναι, που μπορείς να κάνεις ακόμη και μπάνιο αν το θελήσεις, να πιείς το ποτό σου κατά μήκος της παραλίας με τα μικρά φαναράκια να σου δείχνουν το δρόμο και να απολαύσεις το παγωτό σου ή να δοκιμάσεις τα καταπληκτικά παραδοσιακά πιάτα του νησιού πάνω στο κύμα, απολαμβάνοντας το παιχνίδισμα του ήλιου με τα σύννεφα καθώς σβήνει αργά μέσα στη θάλασσα βάφοντας με φωτεινές κόκκινες και γκρι ανταύγειες όλο τον ορίζοντα.
Γευστική απόλαυση το φαγητό στον Κούτσικο πριν από τα Λουτρά. Εκτός από τα κρέατα που είναι όλα δικά τους, ο κήπος κάτω από το μαγαζί έχει όλα τα λαχανικά για τις σαλάτες. Η κάπαρη, οι ελιές, οι πίτες, το ρυζόγαλο, το τυρί όλα φτιαγμένα από τα χεράκια της κυρίας Αννας και της Καλλιόπης. Αξέχαστο θα μείνει σε όλους όσους το δοκιμάσουν το αρνάκι το κοκκινιστό, τα σαλιγκάρια και τα σφουγγάτα που σου σερβίρουν χωρίς να τους λείπει ποτέ το χαμόγελο και η καλή καρδιά. Τα δαντελένια κουρτινάκια, τα ξύλινα τραπέζια με τα πράσινα καρό υφασμάτινα τραπεζομάντηλα και όλα τα παλιά αντικείμενα στους τοίχους σε κάνουν να νομίζεις ότι σε δέχονται στο σπίτι τους. 

Αλλά ο Κούτσικος δεν αποτελεί εξαίρεση, έτσι είναι σε όλα τα μαγαζιά του νησιού. Η Χώρα είναι όλη ένα μεγάλο σπίτι με πολλά δωμάτια. Δεν έχεις την αίσθηση ότι περπατάς σε δρόμο γιατί όλα τα δρομάκια είναι πεντακάθαρα και έχουν παραδοσιακά σχέδια με λουλούδια, καράβια και γοργόνες ζωγραφισμένα σε όλο το μήκος τους.  Όλες οι πόρτες των σπιτιών ανοιχτές με τους κατοίκους να κάθονται στο κατώφλι τους και να σε καλωσορίζουν. Το ίδιο συμβαίνει και στην Δρυοπίδα, το μόνο μέρος του νησιού με κεραμιδένιες στέγες, το μικρό θεατράκι που ζωνταντεύει κάθε καλοκαίρι, το γλυκό του κουταλιού κάτω από τις ολάνθιστες μωβ βουκαμβίλιες και τις εκκλησιές. Μια επίσκεψη στο σπήλαιο το Καταφύκι θα σας αφήσει άφωνους.

Η Κολώνα με την φωτογραφική ματιά του Δημήτρη Καραναστάση
Τα Λουτρά (Θερμιά), ήταν η μεγάλη έκπληξη για μας. Μείναμε σε ένα από τα πολλά πέτρινα καταλύματα που έχει εκεί. Μου κόπηκε η ανάσα μου καθώς έβλεπα το ολόγιομο φεγγάρι να βγαίνει από το απέναντι βουνό ενώ τα πορτοκαλί φώτα έκαναν δειλά την εμφάνισή τους στα ιστιοφόρα και τα μαγαζιά λίγο πριν πέσει η νύχτα. Το παιχνίδι της θάλασσας με την στεριά εκεί δεν έχει τέλος. Ναζιάρα γυναίκα η στεριά πηγαίνει με τα βράχια της πότε στην βαθιά αγκαλιά της πλανεύτρας φίλης της και πότε την αφήνει να χαϊδεύει απαλά τις αμμουδερές παραλίες της, με τον αγέρα να προσπαθεί να τις κατακτήσει και τις δύο. Έρχεται αγριεμένος από τα βαθιά έχοντας προκαλέσει τον θυμό της θάλασσας  που αντιδρά με ψηλά αγριεμένα κύματα τα οποία δέρνονται και χτυπιούνται αφρισμένα. Αλλά όσο πλησιάζουν χάνονται στους μικρούς και μεγάλους όρμους των Λουτρών μέχρι που ημερεύουν και αφήνουν τα ιστιοφόρα να βρουν ήσυχο λιμάνι στα γαληνεμένα νερά της. Και επιτρέπουν στους επισκέπτες να χαλαρώσουν και να επωφεληθούν από τις ευεργετικές ιδιότητες των θερμών ιαματικών νερών, που ανακατεύονται με τη θάλασσα σε μια κυκλική πισίνα που οριοθετείται από φυσικά βράχια.
Σε κάθε σου βήμα σε αυτό το νησί βλέπεις την αγάπη και την φροντίδα των κατοίκων του. Δεν θα βρεις τίποτε αφημένο στην τύχη του, δεν υπάρχουν σκουπίδια πεταμένα, δεν υπάρχουν δρόμοι αφρόντιστοι, δεν υπάρχουν παραλίες απεριποίητες.

Στη Δρυοπίδα - Φωτο: Δημήτρης Καραναστάσης
Η Κύθνος κάθε καλοκαίρι έχει γιορτή, βάζει τα καλά της και με την καρδιά ανοιχτή περιμένει τους καλεσμένους της, να τους τρατάρει οπτική ευδαιμονία, να τους ξεναγήσει στα πανηγύρια της. Όπως του Αγίου Πνεύματος, που βρεθήκαμε πρόσφατα, όπως το Δεκαπενταύγουστο στη Παναγία του Νίκους και στην Παναγιά την Κανάλα, που πήγαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε αλλά και σε κάθε γιορτή, και έχουν πολλές, κολόπια, θερμιότικες πίτες και «ζουμί» μοιράζονται σε όλους ντόπιους και ξένους επισκέπτες και υπέροχα νησιώτικα τραγούδια κάνουν αξέχαστες τις βραδιές που θα τύχει να περάσεις μαζί τους, με τη σκυτάλη να κρατά ο Κυθνιώτικος μπάλος με το βιολί, τις τσαμπούνες και το ντουμπί να στέλνουν ευχαριστήριο ύμνο στο δημιουργό. Ο Δήμαρχος πανταχού παρόν, ο Πολιτιστικός  Σύλλογος, το χορευτικό, όλοι οι κάτοικοι μαζί και ο κάθε ένας χωριστά φροντίζουν με περισσή αγάπη τον τόπο τους.

Μια επίσκεψη στην Κύθνο θα σας εκπλήξει ευχάριστα, προγραμματίστε αυτό το καλοκαίρι να πάτε διακοπές στο νησί των πολλών εραστών και δεν θα σας απογοητεύσει σε κανένα σημείο.

Απαγορεύεται η αντιγραφή η ανατύπωση μέρους ή όλου του παρόντος.
Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Καραναστάση

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η "Ελεύθερη Πτώση" σε Λάρισα και Θεσσαλονίκη

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΕ ΛΑΡΙΣΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


Μετά την επιτυχημένη πορεία και περσινή παρουσίαση του βιβλίου «Ταξίδι στην ομίχλη» στην Θεσσαλονίκη, η Κάκια Ξύδη επιστρέφει για να μας γνωρίσει το καινούργιο της βιβλίο με τίτλο «Σε ελεύθερη πτώση».

Η πρώτη στάση θα είναι στην Λάρισα. Την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012 ώρα 6.30 το απόγευμα, στο Φρούριο.
Την επόμενη μέρα Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012 ώρα 6.30 το απόγευμα θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου της στο Καφέ Ζώγια – Βιβλίο, τσάι και συμπάθεια, Βενιζέλου 1.  

Για το βιβλίο θα μιλήσει και στις δύο παρουσιάσεις ο συγγραφέας Βασίλης Μόσχης, στην Λάρισα παρέα με την συγγραφέα Γιώτα Φώτου και στην Θεσσαλονίκη με την επίσης συγγραφέα Σοφία Βόικου.

«Ψηλάφισες τα βήματα των ηρώων σου και ένιωσες τις σκέψεις τους, τις αγωνίες τους, τα όνειρά τους. Και όλα αυτά δικά μας, όλων μας! Μας τα έδωσες με τη γραφή σου! Για να τα ξαναθυμηθούμε και να αλλάξουμε…» είπε ο Βασίλης Μόσχης για το βιβλίο της Κάκιας Ξύδη «Σε ελεύθερη πτώση»

Παρακολουθώντας την πορεία της Βασιλικής, της ηρωίδας του βιβλίου, ταυτιζόμαστε μαζί της, ερωτευόμαστε, πονάμε, κάνουμε όνειρα για το μέλλον. «Τρυφερό, συναισθηματικό με όμορφο λόγο και πλοκή που αγγίζει τις καρδιές όλων», είπε η Γιώτα Φώτου γι αυτό. 
Ξυπνάει ξεχασμένες μνήμες και μας διαβεβαιώνει ότι στεκόμαστε σταθερά στα πόδια μας αποτελώντας το σύνηθες και όχι την εξαίρεση. Μας λυτρώνει από τύψεις και κακές σκέψεις. Γιατί η Βασιλική είναι μια γυναίκα  που μεγάλωσε σε μια τυπική ελληνική οικογένεια, τόλμησε να ανοίξει τα φτερά της και να ζήσει, σπούδασε, ερωτεύτηκε, βίωσε τον πόνο αλλά και την ευτυχία αλλά κάπου εκεί πριν το τέλος… 
Η ιστορία ξεκινάει με ένα τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο, μια δίκη που μοιάζει αδιάφορη και μια γυναίκα καθισμένη στο έδρανο, άλλοτε κριτής μα συνήθως κρινόμενη στα μάτια της μητέρας της και το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται. Κι εκεί που όλα φαντάζουν ιδανικά έρχεται η ανατροπή. Γιατί το παρελθόν βρίσκει πάντα τρόπο να πατήσει στο παρόν και να ανατρέψει το μέλλον.
            Πώς είναι δυνατόν αυτό που κάποτε φάνταζε ονειρεμένο να μετατρέπεται σε εφιάλτη δίχως τέλος; Κι όταν η ζωή σου όλη καταρρέει, είναι δυνατόν να σηκωθείς ξανά όρθιος και να οικοδομήσεις τα πάντα από την αρχή σε νέα θεμέλια;
             Την ελεύθερη πτώση λίγοι την τολμούν, μα ακόμα λιγότεροι επιβιώνουν από αυτήν,  αν όμως τα καταφέρεις στέφεσαι νικητής για πάντα…

            «Μου άρεσε πολύ η ψυχολογική διάσταση των θεμάτων σου... το κείμενο σου είχε και δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης κι αυτό εγώ το βρίσκω συναρπαστικό», είπε η Σοφία Βόικου για το βιβλίο της Κάκιας Ξύδη και σας καλούμε να έρθετε να την γνωρίσετε, να ανταλλάξετε απόψεις μαζί της, να πιείτε όλοι μαζί παρέα το καφεδάκι σας το απόγευμα της Παρασκευής στο Φρούριο στη Λάρισα και το απόγευμα του Σαββάτου στο Καφέ Ζώγια στην Θεσσαλονίκη.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Το πανηγύρι του Μυστρά


«Άρχισε το πανηγύρι του Μυστρά», είδα σε ένα ποστ στο fb και πετάρισε η καρδιά μου.Έκλεισα τα μάτια και γύρισα πολλά χρόνια πίσω. Από πολύ μικρό κοριτσάκι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου περίμενα με αγωνία αυτή την ημέρα. Μας έπαιρνε ο μπαμπάς μου σε μια μεγάλη μαύρη ΒMW μηχανή τετρακάβαλο. Μπροστά εγώ, ο μπαμπάς οδηγούσε πίσω του η αδελφή μου και πάρα πίσω η μαμά μου. Μετά από λίγα χρόνια πηγαίναμε με το ΜAZDA το αγροτικό. Παρκάραμε αρκετά μακριά γιατί είχε πολλά αυτοκίνητα και περπατούσαμε ανάμεσα από ζώα που έφερναν από τα γύρω χωριά για πούλημα. Φτάναμε στην εκκλησία, ανά
βαμε ένα κεράκι και παίρναμε το δρόμο του πανηγυριού κάτω από την σκιά του επιβλητικού λόφου του Μυστρά.
Η πραμάτεια κάθε παράγκας απλωμένη σε μεγάλους πάγκους, ρούχα, παπούτσια, εσώρουχα, γυαλικά, χαλιά, χαλάκια, σεντόνια, κουβέρτες, ξύλινα καρεκλάκια, εργαλεία, μαχαίρια, δώρα, ασημένια κοσμήματα, ψεύτικα κοσμήματα, παιχνίδια για τα παιδιά, ο γύρος του θανάτου για τους μεγάλους. Ο γύρος του θανάτου ήταν ένα πολύ μεγάλο βαρέλι θα έλεγα, φτιαγμένο από τάβλες και ένας κασκαντέρ έβαζε μπρος τη μηχανή, έπαιρνε φόρα και άρχιζε να κάνει γύρους φτάνοντας πολλές φορές ψηλά μέχρι εκεί που έβλεπαν οι θεατές κόβοντας τους την ανάσα. Το λούνα παρκ είχε την τιμητική του, κυρίως στα συγκρουόμενα γινόταν χαμός. Μετά τρώγαμε μπουζοπούλα στα υπαίθρια πρόχειρα καταστήματα και γυρίζαμε ευχαριστημένοι στο σπίτι.
Την τελευταία χρονιά του Λυκείου ήμουν ερωτευμένη. Με το που φτάσαμε στο πανηγύρι αντίκρισα τα μάτια του να με περιμένουν σε μία γωνία. Κόσμος πολύς, φασαρία, αλλά εγώ τίποτα δεν άκουγα παρά μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου, τίποτα δεν έβλεπα πέρα από το βλέμμα του που με κάρφωνε σε κάθε ευκαιρία. Με πήρε είδηση ο πατέρας μου και μας μάζεψε άρον άρον και γυρίσαμε πίσω χωρίς να μου πει τίποτα. Πέρασαν τα χρόνια, ανέβηκα στην Αθήνα, όμως τα καλοκαίρια ήμουν πάντα στο χωριό και επισκεπτόμασταν το Πανηγύρι του Μυστρά. Όταν παντρεύτηκα έγινε κάτι σαν θεσμός να κατεβαίνουμε με τον άντρα μου στο χωριό και όλοι μαζί να

πηγαίνουμε στο πανηγύρι. Μέχρι την τελευταία χρονιά που με το ζόρι έβγαλε ο πατέρας μου την βόλτα… κατάλαβα ότι ήταν η τελευταία χρονιά που έβλεπε το πανηγύρι. Σε πείσμα όμως όλων συνεχίσαμε να πηγαίνουμε με την μαμά… μέχρι που έφυγε κι εκείνη… Δεν ξαναπήγα στο πανηγύρι… Δεν ξέρω πότε θα πάω ξανά.
Η φίλη από το fb το έχει βαρεθεί έγραφε «κάθε χρόνο τρώω στην μάπα τόσα αυτοκίνητα που περνάνε μπροστά από το σπίτι μου», «Είναι που έχουμε ζήσει σε διαφορετικές εποχές μικρή μου» της είπα με νοσταλγία, «Φιλιά ... μεγάλη» μου απάντησε

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Η γέννησή μου με... ανατριχιαστικές λεπτομέρειες!!!

Η μαμά μου Θεοδώρα, η αδελφή μου
Βασιλική κι εγώ το μωρό
Ήρθα στον κόσμο ένα χειμωνιάτικο απόγευμα του Δεκέμβρη. Η μητέρα μου ετοιμαζόταν να φύγει την επόμενη μέρα για την Αθήνα για να γεννήσει, όταν την έπιασαν οι πόνοι. Ο πατέρας μου βρισκόταν με μια παρέα φίλων για να φάνε ένα λαγό που ένας από αυτούς είχε σκοτώσει την προηγουμένη. Μόλις κατάλαβε η μητέρα μου ότι ήρθε η ώρα -ήμουν βλέπετε το δεύτερο παιδί της οικογένειας- (είχε κάνει και δύο αποβολές στο ενδιάμεσο), φώναξε την κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερη αδελφή μου και της είπε: «Πήγαινε στον πατέρα σου, πες του να πάρει οινόπνευμα και βαμβάκι και να έρθει γρήγορα». Προφανώς αυτό ήταν το συνθηματικό για να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο. Εκείνος, στεναχωρημένος που έχανε τον σπάνιο μεζέ, ειδοποίησε τους γιατρούς από την Σπάρτη και επέστρεψε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο σπίτι. Εν τω μεταξύ, χωρίς πολύ κόπο, εγώ, η βιαστική, είδα το φως της απερχόμενης μέρας μέσα από τα έμπειρα χέρια της μαμής γιαγιάς μου. Tο μόνο που έκαναν οι γιατροί όταν κατέφθασαν μετά από μια ώρα, ήταν να διαπιστώσουν την καλή υγεία μητέρας και παιδιού. Μετά, με πήρε η γιαγιά μου, με πήγε στο εικόνισμα, φώναξε την αδελφή μου και της είπε: «Κοίτα τι μικρούλικα ποδαράκια έχει». Έλεγαν, ότι το πρώτο πράγμα που έπρεπε να δουν τα αδέλφια από το νεογέννητο, ήταν τα ποδαράκια του, για να μην το ζηλέψουν. Η ώρα είχε περάσει και ένα ολόγιομο φεγγάρι φώτιζε τον χειμωνιάτικο ουρανό, όταν ξαφνικά το παιδί, δηλαδή εγώ, είχε εξαφανιστεί από την κούνια του. Ο θείος ο Ξενοφών, ο αδελφός του πατέρα μου, με είχε πάρει αγκαλιά με την κουβερτούλα μου, με έβγαλε στο φως του φεγγαριού και με … πότισε κρασί, για να γίνουν κόκκινα τα μάγουλά μου. Μόλις τον πήρε είδηση η θεία η Σταυρούλα άρχισε να τον χουγιάζει, όπως έκανε πάντα. Βλέπετε, εκείνη την εποχή έμεναν στο ίδιο σπίτι η γιαγιά Βασίλω με την ψυχοκόρη την Θανάσω, ο πατέρας μου ο Χαρίλαος με την μαμά μου τη Θεοδώρα και την αδελφή μου τη Βασιλική, η θεία Σταυρούλα με τον άντρα της τον θείο Ξενοφών, που αργότερα, με βάφτισε κιόλας –«Και το όνομα αυτής;», ρώτησε ο παπα-Γιώργης στην Αγιά Τριάδα: «Εξακουστή» (της άλλης γιαγιάς) «και Δήμητρα» (του παππού Δημοσθένη που είχε πεθάνει) είπε αυτός. «Δεν γίνεται να γράψουμε δύο ονόματα» είπε ο παπάς «ένα όνομα φτάνει», «Βαφτίζεται η δούλη του Θεού Εξακουστή, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Σε Ελεύθερη Πτώση

Ένα τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο, μια δίκη που μοιάζει αδιάφορη και μια γυναίκα καθισμένη στο έδρανο, άλλοτε κριτής μα συνήθως κρινόμενη στα μάτια της μητέρας της. Μεγαλωμένη σε μια τυπική ελληνική οικογένεια, η Βασιλική τόλμησε να ανοίξει τα φτερά της και να ζήσει. Σπούδασε, ερωτεύτηκε, βίωσε τον πόνο αλλά και την ευτυχία και κάπου εκεί πριν το τέλος… 
Η μοίρα παίζει τελικά παράξενα παιχνίδια και ο χρόνος πάντα συνηγορεί υπέρ της. 
Κι εκεί που όλα φαντάζουν ιδανικά έρχεται η ανατροπή. Γιατί το παρελθόν βρίσκει πάντα τρόπο να πατήσει στο παρόν και να ανατρέψει το μέλλον.
Πώς είναι δυνατόν αυτό που κάποτε φάνταζε ονειρεμένο να μετατρέπεται σε εφιάλτη δίχως τέλος; Κι όταν η ζωή σου όλη καταρρέει, είναι δυνατόν να σηκωθείς ξανά όρθιος και να οικοδομήσεις τα πάντα από την αρχή σε νέα θεμέλια;
Την ελεύθερη πτώση λίγοι την τολμούν, μα ακόμα λιγότεροι επιβιώνουν από αυτήν,  αν όμως τα καταφέρεις στέφεσαι νικητής για πάντα…

Το ποίημα που βρίσκεται στο βιβλίο μου από την φίλη Nana Fragidi

Aποσπάσματα του βιβλίου μου από την φίλη Nefeli P.Z.


Το δεύτερο βιβλίο Σε ελεύθερη πτώση, εκδόθηκε τον Μάιο του 2012


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ταξίδι στην ομίχλη

Το πρώτο μου βιβλίο Ταξίδι στην ομίχλη, εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2010


Ένα ταξίδι με οδηγό την επιθυμία και προορισμό την αυτογνωσία.

Ο Σαίξπηρ λέει ότι είμαστε φτιαγμένοι από υλικά ονείρων. Αλλά τι είναι τα όνειρα πέρα από επιθυμίες; Επιθυμίες που ζούνε μέσα μας τις βουβλές μυστικές ζωές τους κρυμμένες πολλές φορές και από τα μάτια της ψυχής μας.
Η Τάνια Σωτηρίου μια γυναίκα που πέρασε τη μισή της ζωή δικαιολογώντας και φροντίζοντας τους άλλους, κάποια στιγμή άκουσε ανάμεσα στα τόσα πρέπει και τα τόσα μη τη φωνή της επιθυμίας και την ακολούθησε σε αυτό το ταξίδι που μοιάζει με όνειρο.
Όμως τα ταξίδια όπως και τα όνειρα έχουν ένα τέλος. Εκεί, στο ξύπνημα σε περιμένει πάντα ο εαυτός σου, οι αναμνήσεις του ταξιδιού και μια φωνούλα μέσα σου να αναρωτιέται μήπως ήταν όνειρο…

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS